รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 707

ถังจือซย่ากินโจ๊หนึ่งถ้วย สีจิ่วเฉินเดินเข้ามาเป็นเพื่อนเธอ ไม่นานถังจือซย่าก็หลับไป ภายใต้การปลอบใจของสีจิ่วเฉิน เยี่ยวานวานค่อยเข้ามาห่มผ้าห่มให้เธอ อยู่เป็นเพื่อนเธอ

“คุณคือผู้ช่วยที่เธอรับมาใหม่เหรอ”สีจิ่วเฉินจำเยี่ยวานวานไม่ได้ ถึงยังไงตอนแต่งงานคนเยอะเกินไปแล้ว

เยี่ยวานวานรีบลุกขึ้นยืนตอบคำถาม “ฉันค่ะประธานสี ฉันชื่อเยี่ยวานวาน”

“รบกวนคุณช่วยดูแลภรรยาของผมก่อน อย่าให้ใครมารบกวนเธอ”สีจิ่วเฉินพูดกับเธอ

“ค่ะ”เยี่ยวานวานพูดตอบหนึ่งคำเบาๆ

สีจิ่วเฉินเดินจากไป เยี่ยวานวานก็อยู่เป็นเพื่อนถังจือซย่านอนหลับอย่างอดทน

โทรศัพท์ที่ปิดเสียงของเยี่ยวานวานดังขึ้น แต่เธอไม่ได้ยิน ชื่อที่เขียนด้านบนคือคุณชายเจียน

ตามมาด้วย ดังขึ้นอีกครั้ง

เพียงพริบตาก็ปรากฏสายไม่ได้รับบนหน้าจอสิบกว่าสายแล้ว

เยี่ยวานวานก็มองไปยังถังจือซย่าที่ใบหน้าซีดเซียว ปวดใจมาก และในเวลานี้ มีคุณพยาบาลกว่าสามสี่คนพูดคุยกันที่หน้าประตู เธอรีบลุกขึ้นเดินออกไป ทำเสียงจุ๊ๆ ให้พวกเธอครู่หนึ่ง “นายหญิงสีกำลังพักผ่อน รบกวนเสียงเบาๆ หน่อย”

คุณพยาบาลตกใจทันที รีบเอามือปิดปากและเดินจากไป

ในวิลลาของเจียนจือเพ่ย

หน้าตาที่ยาวจรดพื้น เงาร่างที่หงุดหงิดมากเงาร่างหนึ่งกำลังเดินไปเดินมา ทำไม นกที่เขาปล่อยให้บินไป คิดไม่ถึงว่าจะบินหนีไปแล้ว ขาดการติดต่อเหรอ

นังเด็กคนนี้หมายความว่าไง หรือว่าคิดว่าคำพูดของเขาในครั้งก่อน คือปล่อยให้เธอเป็นอิสระเหรอ

เจียนจือเพ่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่ออีกครั้งอย่างค่อนข้างไม่ยอมแพ้ ยังคงได้รับคำตอบเดิมคือไม่มีคนรับสาย

“ห่วยแตก”ชายหนุ่มโมโหเลย หยิบกุญแจรถที่อยู่บนโต๊ะคิดที่จะออกไป

แต่เพิ่งจะเปิดประตู ก็เห็นคุณนายเจียนที่กำลังคุยกับคนรับใช้เดินเข้ามา เขารีบระงับอารมณ์ที่หงุดหงิดไว้ เดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม “คุณย่า”

“จะออกไปข้างนอกเหรอ！”

หลังจากที่ถังจือซย่าตื่นขึ้นมา เยี่ยวานวานเป็นเพื่อนเธอไปหอประกอบพิธีฌาปนกิจ นายหญิงใหญ่สีได้บอกไว้ก่อนที่จะเสียชีวิตลง เธอจะใช้การฝังศพด้วยวิธีการเผา เพราะงั้น ลำดับต่อไปก็คือขั้นตอนของการเผาศพ

สีจิ่วเฉินไม่ได้ให้เธอเป็นเพื่อนเข้าไป ถังจือซย่าก็อยู่ภายใต้การอยู่เป็นเพื่อนของเยี่ยวานวาน ยืนรออยู่ในสวนดอกไม้ข้างนอก ลมพัดผ่านมา ถังจือซย่าก็น้ำตาไหลพรากอย่างควบคุมไม่ได้

เธอเป็นหัวสีจิ่วเฉินที่อยู่ข้างในนี้ เป็นห่วงสามีที่ต้องเผชิญหน้ากับทุกอย่างนี้ ในขณะเดียวกัน ก็ไม่สามารถยอรับเรื่องจริงที่คุณย่าจากไปตลอดกาลได้

เยี่ยวานวานยื่นมือไปโอบเธอไว้ ส่งทิชชูให้เธอ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะปลอบใจเธอยังไงดี

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผู้ช่วยของเธอประคองสีหมิ่นเดินออกมาจากข้างใน เธอร้องไห้จนเป็นสาวเจ้าน้ำตาแล้ว ถึงแม้ว่าเธอก็เป็นผู้หยิงที่แข็งแกร่งคนหนึ่ง แต่ไม่สามารถเผชิญหน้ากับความจริงที่แม่จากไปตลอดกาล

ถังจือซย่าสูดลมหายใจเข้าลูกเดินไปเรียกเธอ “คุณป้า”

“จือซย่า คืนนี้เธออยู่เป็นเพื่อนจิ่วเฉินให้ดีๆ นะ”สีหมิ่นถอนหายใจ ตอนนี้คนที่อยู่เพื่อส่งนายหญิงใหญ่สีออกเดินทางครั้งสุดท้ายในนี้ ก็เป็นเขาแล้ว

ถังจือซย่าพยักหน้า “ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเขา”

และไม่รู้ว่านานแค่ไหน ในห้องโถงใหญ่ สีจิ่วเฉินกอดถังสีดำไว้ในอ้อมแขน ด้านบนปิดด้วยผ้าสีดำ เขาสวมใส่ชุดสูทสีดำทั้งตัว สีหน้าโศกเศร้า ดวงตาแดงก่ำ ห่อหุ้มไปด้วยลมหายใจที่เศร้าโศกทั้งตัว