รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 709

“งั้นฉันจะบอกให้ชัดเจนก็แล้วกัน! ฉันมีหลานสะใภ้คนโปรดในใจอยู่แล้ว และเธอก็แค่ทางผ่านที่อยู่ข้างกายหลานชายของฉันได้แค่ชั่วคราว เธอมีประสบการณ์ชีวิตของเธอ เขามีอดีตในชีวิตของเขา ฉันต้องการให้เธอไปจากเขาซะ เธอทำได้ไหม”

ดวงตาที่สวยงามของเยี่ยวานวานหรี่ลงเล็กน้อย และพูดพึมพำกับคุณนายใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามว่า “หรือเราไม่สามารถบอกลากันในฐานะเพื่อนได้เลย?”

“หลานของฉันเกิดความสนใจในตัวเธอไปแล้ว ฉันรู้จักนิสัยของเขาดี คนไหนหรือเรื่องใดที่เขาตั้งใจไว้แล้ว แค่เขารู้สึกเบื่อหน่าย เขาจะโบกมือให้ก็ต่อเมื่อเบื่อ หรือรังเกียจเท่านั้น ฉันไม่จำเป็นต้องเกรงใจ เธอจะทำร้ายเขายังไงก็ได้ แค่ให้เขาเลิกสนใจเธอก็พอ เข้าใจที่ฉันพูดไหม” คุณนายเจียนพูดอย่างใจเย็น

เยี่ยวานวานรู้สึกกระวนกระวายใจทันที ใช้วิธีทำร้ายเขาในการจากเขาไปอย่างงั้นเหรอ

ต้องทำแบบนี้เลยเหรอ ในสมองของเธอปรากฏภาพที่รู้จักกับเจียนจือเพ่ยอย่างรวดเร็วราวกับโคมม้าวิ่ง

ยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่าลงมือทำไม่ได้

“ฉันหวังว่าเธอรู้จักข้อบกพร่องในตัวเองจริงๆ รู้จักบันยะบันยัง” คุณนายเจียนพูดกับเธออย่างไม่ลังเล

แม้ว่าเยี่ยวานวานยังไม่เข้าใจตัวเอง แต่เธอก็ทำได้เพียงฟังคำพูดของคุณนายเจียน เธอพยักหน้า “ได้ ฉันทำได้ ฉันจะตัดขาดความสัมพันธ์กับคุณชายเจียนทั้งหมด”

“ถ้าเธอทำได้ภายใน 3 วัน ให้หลานของฉันหมดความสนใจในตัวเธอ ฉันจะให้รางวัลชิ้นหนึ่ง ถือว่าเป็นการชดเชยให้เธอแล้วกัน” คุณนายเจียนกล่าว

เยี่ยวานวานรีบโบกมือและกล่าว “ไม่ต้องค่ะๆ ฉันไม่ต้องการชดเชยอะไร คุณนายเจียน วางใจได้ ฉันจะทำตามนั้น จะไม่สร้างความวุ่นวายให้พวกคุณ”

พูดจบ เยี่ยวานวานลุกขึ้นยืน โค้งคำนับ จากนั้นก็หยิบกระเป๋ารีบเดินออกไปเลย

เยี่ยวานวานวิ่งออกมาที่ร้านกาแฟ และไม่มีใครต้องการไปส่งเธอ และเดินออกมาทางถนนใหญ่ ผู้คนสัญจรเสียงดังไปทั่ว กลับไม่สามารถรบกวนอารมณ์ของเธอในตอนนี้ได้เลย

เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องใช้วิธีไหนที่จะตัดขาดกับเจียนจือเพ่ย

เยี่ยวานวานก็ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหนแล้ว เธอเงยหน้า บ้านอยู่ไม่ไกล เธอเดินเข้ามาในประตู ก็ได้ยินเสียงเดือดดาลของพ่อดังมาจากห้องโถง “คุณออกไปซะ ที่นี่ฉันไม่ต้อนรับคุณ”

บริษัทของพ่อถูกเจียนจือเพ่ยควบซื้อไปเป็นความจริง หรือว่าเขาทำเรื่องต่ำทรามเช่นนี้อยู่เบื้องหลัง? และให้คนใส่ร้ายพ่อ?

“ฉันผิดไปแล้วพี่เยี่ย ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ตอนนี้เขาไล่ฉันออกจากบริษัทแล้ว ตอนนี้ฉันเสียใจแล้วจริงๆ ฉันไม่ควรหักหลังคุณ ฉันสมควรตาย”

เยี่ยวานวานเดินเข้าไปในห้องโถง มองผู้ชายใบหน้าสำนึกผิดที่อยู่ข้างๆ เก้าอี้ของพ่อ เธอถามอย่างใจเย็นว่า “ลุงหลิวคะ มีคนเอามีดมาจี้คอคุณ แล้วให้คุณหักหลังพ่อฉันจริงเหรอ”

“ใช่! เกือบจะปาดคอฉันแล้ว ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ ฉันคงตายไปนานแล้ว” หลิวต๋าพูดอย่างโมโห

“เขายังพูดอะไรอีก”

“เขาบอกว่า ขอแค่ฉันช่วยทำให้แผนควบซื้อของเขาสำเร็จ เขาก็จะตอบแทนฉันเป็นอย่างดี เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการฆ่าพ่อคุณ”

เยี่ยกั๋วเหามองลูกสาว ถอนหายใจ “ช่างเถอะๆ บริษัทไม่มีก็ช่างเถอะ! แกก็ไปเถอะ”