รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 710

หลิวต๋าขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจากไป

หัวใจของเยี่ยวานวานสับสนมาก เจียนจือเพ่ยใช้วิธีที่ต่ำทรามเพื่อให้ได้บริษัทของพ่อมา แถมยังส่งเขาเข้าคุกอีกด้วย ให้พ่อของเธอเป็นหนี้ธนาคารหนึ่งพันล้าน และเขายังใช้หนี้แทนพ่อด้วยความหวังดี ทั้งครอบครัวของเธอยังต้องซาบซึ้งใจกับเขาอีกไหมล่ะ

เขาคือคนก่อเรื่อง และเป็นคนแก้ไขปัญหา แล้วคนในครอบครัวเธอช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอรับมรกดกตกทอดของครอบครัวเขาโดยไม่ตั้งใจ เผลอทำหายงั้นเหรอ

“วานวาน อยู่ห่างจากนายเจียนคนนั้นหน่อย ผู้ชายแบบนี้ทางที่ดีอย่าไปหาเรื่องเข้าใจไหม อย่าเอาชีวิตของลูกไปเสี่ยง” เยี่ยกั๋วเหาเตือนลูกสาวอย่างรอบคอบ

“พ่อ หนูเข้าใจแล้ว” เยี่ยวานวานตอบพ่อ

“เมื่อมองแวบแรก เขาดูเหมือนคนรวยที่เอาแต่ใจ กระทำความผิดอย่างกำเริบเสิบสาน จองหองพองขน” เยี่ยกั๋วเหายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ไม่มีความรู้สึกดีต่อเจียนจือเพ่ยเลย

เยี่ยวานวานขึ้นไปชั้นบน เธอนอนลงบนเตียง รู้สึกหนักอึ้งอย่างอธิบายไม่ถูก

และในตู้ใบหนึ่ง มือถือของเธอไฟกระพริบในโหมดปิดเสียง มีคนโทรเข้ามา แต่กลับไม่สามารถรับสายได้

หลังจากที่เจียนจือเพ่ยโทรสายสุดท้าย เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ยาก เขาโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟาข้างๆ โทรศัพท์ตกลงบนพรม และส่งเสียงกริ่งอย่างน่าสงสาร

“ให้ตายเถอะ ทำไมถึงไม่รับสายนะ”

บ้านตระกูลสี

สีจิ่วเฉินกลับมาถึงที่นี่คืนนี้ ถังจือซย่านั่งกับเขาบนโซฟาในห้องโถง

“ถ้าคุณกลัว พวกเราก็กลับบ้านเถอะ!” สีจิ่วเฉินถามเธอ

ถังจือซย่าส่ายหน้า “คุณย่ารักเราขนาดนั้น แม้ว่าเธออยู่ต่างโลก ก็ยังคงรักเราแน่นอน”

สีจิ่วเฉินจูบเส้นผมของเธอ “คุณพูดถูก”

แต่หลังจากที่สีจิ่วเฉินยังพาเธอกลับไปที่วิลล่าไม่นาน หลังจากที่ถังจือซย่าตื่นขึ้น พบว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ได้หายไปแล้ว เธอสวมชุดแล้วลุกขึ้นจากเตียง

เห็นสีจิ่วเฉินนั่งดื่มเหล้าตามลำพัง อยู่บนโซฟาในห้องโถง ถึงขั้นที่ว่าในที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ มีก้นบุหรี่สองสามม้วนดับไปแล้ว

ถังจือซย่าเป็นห่วงเขา และไม่สามารถปลอบโยนเขาได้ ความรู้สึกที่เขามีต่อคุณย่า เป็นความรักที่ลึกซึ้ง เกินกว่าความรักใดๆ

“ต่อจากนี้วานวานของเราจะไม่เจอหน้าคุณอีก คุณไปเถอะ!” หลี่เย่ว์คุมควบคุมความโกรธไม่ได้ เธอเพิ่งรู้ความจริงเกี่ยวกับการล้มละลายของสามีเมื่อคืนนี้ เธอโกรธจนนอนไม่หลับทั้งคืนเลย!

“ทำไมล่ะ” เจียนจือเพ่ยขมวดคิ้วที่สวยงาม

เขาทำให้เธอขุ่นเคืองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เสี่ยวเย่ว์ ปิดประตู เขาพูดอะไรอีก” เสียงของเยี่ยจื้อกั๋วดังออกมา

หลี่เย่ว์ยื่นมือกำลังจะปิดประตูเล็กของวิลล่า คุยข้ามประตูว่า “ต่อไปก็อย่ามาหาลูกสาวฉันอีก ฉันจะให้เธออยู่ให้ห่างจากคุณ”

เจียนจือเพ่ย “...”

ขาเยี่ยจื้อกั๋วยังไม่หายสนิท เขายืนอยู่ที่หน้าประตูและไม่ได้เข้ามา แค่ปล่อยให้ภรรยากลับบ้าน

“คุณน้า บอกผมหน่อยได้ไหม วานวานเป็นอะไร”

หลี่เย่ว์กำลังจะไป เห็นเขายังถาม เธอหันหน้ามายิ้มอย่างเย็นชา “ฉันถามคุณหน่อย คนอายุน้อยๆ จะทำอะไรก็อย่าให้มันเลวเกินไป อย่าใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมเกินไป คุณจะถูกเอาคืนสักวันหนึ่ง”