รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 711

“ผมไม่เข้าใจคำพูดของคุณน้า” เจียนจือเพ่ยเป็นคนที่มีคำถามอะไรก็ต้องถาม

“บริษัทสามีฉันล้มละลายได้ยังไง คุณใช้วิธีอะไรข่มขู่คนข้างกายเขาให้หักหลังเขา เล่นงานเขา ในใจคุณก็รู้ดี! คุณวางแผนจะให้สามีฉันค้างหนี้ธนาคารหนึ่งพันล้าน ถึงแม้ว่าต่อไปคุณจะเป็นคนคืนให้ พวกเราก็จะไม่มีทางขอบคุณคุณหรอก คุณไปเถอะ! ยังหนุ่มยังแน่น ทำไมจิตใจถึงได้เลวทรามอย่างนี้” หลี่เย่ว์พูดจบ ก็หันหลังจากไป

ใบหน้าหล่อเหล่าของเจียนจือเพ่ยแข็งทื่อ เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเขาใช้วิธีไหนควบซื้อบริษัท ที่จริงแล้ว ครั้งนั้นสมบัติของครอบครัวเขาถูกขโมยไป ทำให้เขาทำทุกวิถีทาง ใช้มีดจ่อคอพันธมิตร ข่มขู่วางแผนให้เยี่ยจื้อกั๋วตกหลุมพราง ทำให้บริษัทเสียหาย และเป็นหนี้ธนาคารหนึ่งพันล้าน

เจียนจือเพ่ยทำอะไรไม่เคยเสียใจภายหลัง แต่ในเรื่องนี้ เขาค่อนข้างรู้สึกเสียใจแล้วล่ะ

ถ้าหากภรรยาของเยี่ยจื้อกั๋วรู้เรื่องนี้ งั้นลูกสาวของพวกเขาก็ต้องรู้แล้วน่ะสิ ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่เธอไม่รับสายเขาเลย

ในโรงพยาบาล

เยี่ยวานวานเพิ่งได้โทรศัพท์จากมือพี่พยาบาล เธอเปิดหน้าจอ มีการแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับปรากฏชัดเจน 28 สาย

เธอตกใจอย่างอดไม่ได้ รีบกดเข้าไปดูว่าใครโทรมา เมื่อเปิดมาทั้งหมดเป็นเจียนจือเพ่ยโทรมา

หมอนี่บ้าไปแล้วเหรอ โทรมาหาเธอตั้งหลายสายเพื่ออะไร

พูดตามตรง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีก และเป็นเจียนจือเพ่ยโทรมา

มือที่สั่นเทาของเยี่ยวานวานเกือบทำโทรศัพท์หล่น โชคดีที่เธอยังมีสติกลับมา เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามด้วยความไม่พอใจ “คุณจะโทรหาฉันทำไม!”

ผู้ชายที่อยู่ปลายสายกระแอมเล็กน้อย แล้วถามว่า “คุณอยู่ไหน!”

“ฉันกำลังทำงานอยู่”

“คุณทำงานอยู่เหรอ”

“ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังทำงานอยู่ ต่อไปถ้าไม่มีธุระอะไร ก็ไม่ต้องมาหาฉันแล้ว” เยี่ยววานวานพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ผมก็แค่ให้คุณหยุดสองสามวัน ไม่ได้อนุญาตให้คุณจากผมไปสักหน่อย” เจียนจือเพ่ยพูดอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

หัวใจของเธอเต้นอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้นถูกผู้ชายที่ประตูพรากหัวใจและสายตาไปหมด

เจียนจือเพ่ยเหลือบมองเห็นหญิงสาวนั่งอยู่ในมุมด้านหลังสุด เขาก้าวขาเรียวยาวเข้าไปอย่างสง่า เมื่อเขานั่งลงบนโซฟา ขายาวๆ ของเขาก็ซ้อนทับกันอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อพนักงานบริการเข้ามา เขาก็สั่งอเมริกาโน่เย็นแก้วหนึ่ง

เยี่ยวานวานจ้องมองเขา และในสายตาไม่มีทางเลิกคิ้วต่อหน้าเขาเลย

“ฉันถามคุณหน่อย คุณใช้วิธีเลวทรามในการแย่งบริษัทของพ่อฉันไปใช่ไหม” เยี่ยวานวานเริ่มถามเป็นคนแรก

เจียนจือเพ่ยพยักหน้า “ใช่ ที่จริงผมใช้วิธีเหล่านี้ นั่นเป็นเพราะ...”

“ไม่ต้องอธิบาย ฉันไม่อยากฟัง” เยี่ยวานวานทำหน้าไม่สบอารมณ์ “ไหนๆ คุณก็ทำไปแล้ว”

ความตกตะลึงแวบเข้ามาในรูม่านตาของเจียนจือเพ่ย ผู้หญิงคนนี้แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อยในวันนี้

กาแฟมาเสิร์ฟแล้ว ผู้ชายยื่นมือจิบจากถ้วยกาแฟ แล้วพูดเสียงต่ำว่า “งั้นคุณจะให้ผมชดเชยครอบครัวคุณอย่างไร คุณบอกมา ผมจะทำ”