รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 747

เจียนจือเพ่ยเดินไปที่โซฟาและนั่งข้างๆ เธอ ร่างสูงโปร่งของเขาทำให้เยี่ยวานวานรู้สึกหลงใหล

เยี่ยวานวานได้กลิ่นที่ออกมาจากตัวเขาในอากาศ เขาเคยมีออร่าของชีตาร์ที่เยือกเย็นและสูงส่ง แต่ตอนนี้ สิ่งที่เขามีอยู่คือกลิ่นหอมบริสุทธิ์ของเจลอาบน้ำ บวกกับออร่าของสุภาพบุรุษ มันมีเสน่ห์มากเช่นกัน!

เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะลอบกลืนน้ำลาย เงยหน้าขึ้นมองชายผู้มีผมสีดำที่ยังคงเปียกชื้น หน้าผากสีขาวของเขาถูกเปิดออก ช่างเข้ากับใบหน้าที่เหมือนศิลปะของเขามาก

ใครจะทนได้ล่ะ!

เยี่ยวานวานขยับร่างกายของเธอเล็กน้อยพยายามเข้าใกล้เขาทีละนิด ตอนที่ดูละครเธอจะได้เข้าไปพักผ่อนในอ้อมแขนของเขาสะดวก

ดวงตาที่ลุ่มลึกและมีเสน่ห์ของเจียนจือเพ่ยสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง เขามองดูหญิงสาวที่เข้ามาใกล้เขาอย่างตั้งใจ จากนั้นเขาก็ละสายตาไปที่ทีวี และแขนยาวของเขาก็กางออกอย่างเป็นธรรมชาติ

เยี่ยวานวานเอนตัวไปในอ้อมแขนของเขาครึ่งหนึ่ง หัวใจของเยี่ยวานวานเต้นเร็วขึ้น ใบหน้าของเธอสัมผัสกับหน้าอกของเขา เธอรู้สึกถึงหน้าอกแกร่งของเขา จากนั้นเธอก็รู้สึกปลอดภัย

พวกเขาสองคนไม่ได้พูดอะไร พวกเขาแค่ดูละครด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติเท่านั้น

สำหรับเจียนจือเพ่ย มันไม่สำคัญว่าเนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไร สิ่งสำคัญคือเขารู้สึกมีความสุขกับช่วงเวลานี้มาก

ทั้งเติมเต็มและหวั่นไหว

ในขณะนี้ ฉากรักระหว่างพระเอกและนางเอกปรากฏขึ้นในละครทีวีอย่างกะทันหัน และเป็นฉากที่ร้อนแรงมาก

ภายใต้แสงไฟริมถนนในคืนที่มืดมิด พระเอกและนางเอกอดไม่ได้ที่จะกอดจูบกัน

เยี่ยวานวานเอื้อมมือไปหยิบรีโมท อยากจะข้ามฉากนี้ไป แต่เธอพบว่ารีโมทอยู่ด้านข้างเจียนจือเพ่ย เธอจึงทำได้พูดขึ้น "ส่งรีโมทมาให้ฉันหน่อย"

เจียนจือเพ่ยสามารถมองทะลุความคิดของเธอได้ เขาจึงไม่ได้ส่งรีโมทให้เธอ ในขณะเดียวกันดวงตาที่ลึกล้ำของเขาก็จับจ้องมาที่เธอ

ใบหน้าของเยี่ยวานวานร้อนผ่าวเมื่อเขามองที่เธอ ฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มบีบคางของเธอเบาๆ เยี่ยวานวานรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เธอจึงหลับตาลงด้วยความประหม่า

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขา ขนตายาวของเธอสั่นเล็กน้อย เจียนจือเพ่ยรู้สึกขบขันเล็กน้อยกับท่าทางประหม่าของเธอ

สีสือเหยาพูดคุยเกี่ยวกับเงื่อนไขหลายอย่างระหว่างเดินทางทาง เธอหวังว่าสีจิ่วเฉินจะปล่อยพ่อและครอบครัวของเธอไป แต่สีจิ่วเฉินปฏิเสธพวกเขาไปทั้งหมด ถ้าเธอไม่ลงมือตอนนี้ ครอบครัวของเธอคงต้องย่ำแย่กว่านี้มาก

ไฟในห้องผ่าตัดเปิดขึ้น สีสือเหยาหลับตาแน่น น้ำตาไหลลงมาจากหางตา

ความเจ็บปวดของร่างกาย บวกกับความเจ็บในหัวใจ ในใจของสีสือเหยาจึงร้อนดั่งไฟ

20 นาทีต่อมา ภายในห้องพัก สีจิ่วเฉินมองไปที่โอวหมิงเฮ่าที่เดินเข้ามา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “เสร็จแล้วเหรอ”

“อืม ผ่าตัดเสร็จแล้ว นายสบายใจเถอะ”

ในที่สุดสีจิ่วเฉินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก หลังจากติดตามและเร่งรีบมาหลายวัน ในที่สุดก็มีผลลัพธ์

“นายแน่ใจหรือว่าต้องการทำลายมัน บางทีในอนาคตมันอาจจะจำเป็นก็ได้”

“แน่ใจ” สายตาของสีจิ่วเฉินมั่นคง ชะตากรรมของตระกูลสีในอนาคตอยู่ในมือของหญิงสาวคนนี้เท่านั้น และไม่จำเป็นต้องได้รับทายาทด้วยวิธีอื่น