รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 748

“กลับไปพักผ่อนเถอะ! นายก็ดูเหนื่อยมากเหมือนกัน” โอวหมิงเฮ่าพูดด้วยความเป็นห่วง

“อืม เรื่องนี้ฉันฝากไว้กับนายด้วยนะ” สีจิ่วเฉินแทบรอไม่ไหวที่จะกลับบ้าน ตอนนี้ก็ยังเป็นเวลาประมาณห้าโมงเช้า

ในคืนฤดูร้อนที่อากาศค่อนข้างเย็น รถออฟโรดสีดำขับเข้ามาที่ประตูของวิลล่าสุดหรู สีจิ่วเฉินพยายามที่จะไม่ส่งเสียงดัง เขาถือชุดสูทของเขาเดินขึ้นไปชั้นบน เขาตัดสินใจที่จะไม่กลับไปที่ห้องนอนใหญ่ แต่หาห้องอื่นเพื่อพักผ่อนจะได้ไม่รบกวนถังจือซย่า

แต่ทันทีที่เขามาถึงห้องนั่งเล่นบนชั้นสอง เขาก็เห็นร่างเพรียวพิงกับหมอนนอนหลับอยู่ภายใต้แสงไฟ ราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ แต่สุดท้ายก็ผล็อยหลับไป

หัวใจของสีจิ่วเฉินเต้นแรงขึ้นมาทันที เขาวางเสื้อสูทลงเบาๆ และเดินไปด้านข้างของเธอ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มที่ร่วงอยู่ขึ้นไปคลุมให้เธอ เขาสัมผัสแขนที่เย็นเฉียบของเธอ ในใจของเขาเจ็บปวดมาก

ถังจือซย่าตื่นขึ้นมาด้วยการถูกสัมผัสเบาๆ เธอลืมตาขึ้นและเห็นคนที่เธออยากเจอมากที่สุด เธอยื่นแขนออกไปกอดเขาด้วยความดีใจ

“คุณกลับมาสักที”

สีจิ่วเฉินคุกเข่าลงและมองเธออย่างตำหนิ “ทำไมเธอไม่กลับไปนอนที่ห้องล่ะ อยู่ที่นี่จะเป็นหวัดเอาได้นะ”

เมื่อถังจือซย่ารู้ว่าคืนนี้เขาอาจจะกลับมา เธอก็นอนไม่หลับเลย เธอนอนไปได้ไม่ถึงชั่วโมงเท่านั้น เธอจึงไม่กลัวที่จะเป็นหวัด เธอกลัวว่าถ้าเขากลับมาแล้ว แต่เธอไม่รู้ในทันทีมากกว่า

ดวงตาสวยของถังจือซย่าไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าที่มีหนวดเคราเล็กน้อย หล่อเหลาและเด็ดเดี่ยว ดูเหมือนว่าหลายมานี้เขาต้องเดินทางไปต่างประเทศไม่หยุดหย่อน

“กลับไปอาบน้ำที่ห้องเถอะ! ดวงตาของแดงก่ำหมดแล้ว” ถังจือซย่าเอื้อมมือออกไปและพาเขาเข้าไปในห้องนอนใหญ่

สีจิ่วเฉินไม่รู้สึกเหนื่อย ตราบใดที่สามารถทำให้เธอรู้สึกสบายใจ จะให้เขาทำอะไรก็ได้

“การผ่าตัดของซือเหยาเสร็จสิ้นแล้ว และฉันก็ทำลายสิ่งเหล่านั้นไปแล้วด้วย เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลอีกต่อไปแล้ว” เขาพูดด้วยเสียงต่ำ

ถังจือซย่าถอนหายใจเบาๆ เธอโกรธจริงๆ ที่ครอบครัวของสีสือเหยาใช้ความคิดที่ชั่วร้ายเช่นนี้เพื่อวางแผนต่อต้านเขา ในอนาคต เธอจะไม่ปล่อยครอบครัวนี้ไปง่ายๆ อย่างแน่นอน สีจิ่วเฉินอาบน้ำและโกนหนวด เขาใช้เวลาอาบน้ำนานมาก เพราะการไปต่างประเทศในครั้งนี้ ตัวของเขาแปดเปื้อนเลือดมา และเขากลัวว่าจะมีกลิ่นเลือดหลงเหลืออยู่ ดังนั้นเขาจึงอาบน้ำให้ละเอียดมากขึ้น

ทีมของเขาได้ดูแลเรื่องนี้ในต่างประเทศอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอะไรต้องกังวลอีก

สีจิ่วเฉินยื่นมือไปกอดเขาไว้ในอ้อมแขน และดมกลิ่นน้ำนมที่น่ารักบนตัวของเขา สีจิ่วเฉินอุ้มเขาขึ้นมา “คิดถึงพ่อไหม”

“คิดถึงสิ!” คนตัวเล็กผงกหัวอย่างจริงจัง

ซีจิ่วเฉินจูบเขาหน้าผากของเขาและลูบหัวน้อยๆ ของเขาอย่างโหยหา ห้องนี้เต็มไปด้วยความรักของพ่อลูก

สำหรับสีจิ่วเฉิน ไม่ว่าอยู่ด้านนอกเขาจะต่อสู้มาหนักแค่ไหน เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาสามารถเยียวยาด้วยบรรยากาศที่อบอุ่นของครอบครัว และทุกสิ่งที่เขาทำลงไปก็เพื่อให้คนที่เขารักที่สุดมีชีวิตที่สงบสุข

ในคอนโด

เยี่ยวานวานได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรับสายไปอย่างสะลึมสะลือ “ฮัลโหล”

“วานวาน เปิดประตูให้แม่หน่อย แม่ซื้อของมา เดี๋ยวจะทำอาหารให้”