รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 761

ในห้องสวีทของโรงแรมแห่งนี้ที่เป็นของสีจิ่วเฉิน ถังจือซย่าเพิ่งเปิดประตูเข้ามาก็ถูกชายหนุ่มคนที่เพิ่งบอกว่าจะเคารพเธอผลักเธอไปติดประตู เขามองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อนเหมือนไฟที่ลุกโชน

“ที่รัก ขอโทษนะ วันนี้คงปล่อยเธอไปไม่ได้หรอก” สีจิ่วเฉินเอ่ยขอโทษพลางกดจูบอย่างเอาแต่ใจ

มีเพียงถังจือซย่าเท่านั้นที่รู้ว่าชายผู้ที่ดูสูงส่งไม่ธรรมดาและรักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าคนภายนอก เมื่อมาอยู่ต่อหน้าเธอกลับทำลายภาพลักษณ์นั้นเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างสิ้นเชิง

ไม่รู้ว่าคืนนี้ใครจะไม่ยอมปล่อยใครกันแน่

เพราะคืนนี้ถังจือซย่ามีเสน่ห์ยั่วยวนมาก เธอกำลังรอให้สามีตัวเองติดเบ็ดอยู่

ไม่อย่างนั้นตอนที่อยู่ในลิฟต์เธอจะสยายผม ขยิบตามาตลอดทางทำไม ไม่กอดก็ซบแสดงความรู้สึกของเธอ และปลดปล่อยเสน่ห์ของผู้หญิงทั้งหมดที่ไม่เปิดเผยต่อโลกภายนอกต่อหน้าสามีของเธอ

หลังจากที่ถังจือซย่าแต่งงาน เธอก็เริ่มมีความชอบเล็กๆ น้อยๆ นั่นก็คือการได้เห็นสามีเป็นฝ่ายรุกก่อนแบบนี้

นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสีจิ่วเฉินจึงไม่สามารถควบคุมความต้องการนี้ได้

แต่ว่าเขากลับไม่สังเกตถึงความคิดนั้นของภรรยา

หนึ่งคืนที่ลึกซึ้ง

เช้าตรู่

ในอีกห้องหนึ่งแสงแดดส่องกระทบใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาว จนเธอตื่นขึ้นมา วินาทีแรกที่เยี่ยวานวานลืมตาขึ้นเธอก็รีบมองหาชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ทันที

แต่เธอไม่รู้ว่าดวงตาที่สวยงามของเธอมองตรงไปยังดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของชายหนุ่ม ชายคนนั้นพิงแขนของเขา ไม่รู้ว่าเขามองเธอมานานเท่าไรแล้ว

“หมาน้อย” ริมฝีปากแสนเซ็กซี่ของเขาเรียกเธอ

เยี่ยวานวานเขินอายจนต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้า “ฉันไม่ใช่หมาน้อยสักหน่อย”

“ใครร้องหยุดคนนั้นเป็นหมา เมื่อคืนเธอร้องออกมาตั้งหลายครั้ง” เจียนจือเพ่ยไม่ยอมปล่อยโอกาสแกล้งเธอให้หลุดมือไป

ใบหน้าเยี่ยวานวานแดง เธอจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอสร่างเมาแล้วสติเธอกลับมาเต็มร้อยแต่เธอก็ไม่รู้สึกเสียดาย

ขณะนั้นแขนแกร่งก็โอบกอดเธอมาจากทางด้านหลังก่อนจะกระซิบคำสัญญารักที่ข้างหูเธอ

เมื่อเธอออกมาอีกครั้ง ผมของเธอยังไม่แห้ง ขอบตาของเธอแดง และยังคงเห็นรอยจูบสีแดงใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ

เจียนจือเพ่ยอดไม่ได้ที่จะตกใจ เขารีบเข้ามาจับใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเพื่อสำรวจดวงตาของเธอ แต่เยี่ยวานวานรีบก้มศีรษะลงเพื่อหลบเลี่ยงสายตาของเขา เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นผ่านความเปราะบางของเธอ

“ตาเธอเป็นอะไรไป? ทำไมแดงแบบนี้?”

“น่าจะน้ำเข้าตาแหละก็เลยแดงนิดหน่อย” เยี่ยวานวานหาข้ออ้างก่อนจะรีบกะพริบตา

เจียนจือเพ่ยแนะนำตรงๆ “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

“ไม่ต้องหรอก” เยี่ยวานวานส่ายหน้า “เดี๋ยวฉันไปซื้อยาหยอดตามาหยอดก็พอ”

เจียนจือเพ่ยจับใบหน้าเล็ก ๆ ของเธออีกครั้ง ตรวจดูดวงตาของเธออย่างระมัดระวัง ในใจเขาเจ็บปวด "รอก่อน ฉันจะไปซื้อยาหยอดตาให้”

พูดจบเขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป เยี่ยวานวานไม่ห้ามเขาเพราะว่าตอนนี้อารมณ์ของเธอยังไม่คงที่ ทางที่ดีคือปล่อยให้เธออยู่คนเดียว