รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 797

คุณนายเฉียวจำต้องลุกขึ้นและพูดว่า “เอาล่ะ เข้าร่วมงานแต่งงานเสร็จ เธอต้องไสหัวออกไปทันที ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่”

เธอมองตามคุณนายเฉียวที่เดินจากไป เยี่ยวานวานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ขณะเดียวกันรู้สึกขมขื่นก็ยิ่งเพิ่มพูน

พรุ่งนี้ แม้แต่งานเลี้ยงเธอก็ไปไม่ได้ ใช่แล้ว เธอไม่มีสิทธิ์ไป

ในเวลาเดียวกัน เธอก็คิดว่า ถ้าไม่ไปอาจจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า เธอไม่สามารถทนดูเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้จริงๆ

คุณนายเฉียวจากไป เยี่ยวานวานรู้สึกหดหู่ใจกระทั่งลืมทานข้าวเที่ยง พรุ่งนี้ก็เป็นงานแต่งงานของเจียนจือเพ่ยแล้ว ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่กดทับหน้าอก จนทำให้เธอหายใจไม่ออก

ยิ่งคิดถึงว่าตนเองไม่สามารถไปงานเลี้ยงได้ จะไม่ได้เห็นเขาในชุดเจ้าบ่าว ก็อดรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยไม่ได้

ตอนนี้เอง ก็มีคนมาเคาะประตูห้องของเธอ เธอเดินไปเปิดประตูอย่างอ่อนแรง แต่เมื่อเธอเห็นผู้ชายคนที่ยืนอยู่นอกประตู หัวใจเธอพังทลายลงทันที

จู่ๆ เธอก็ปิดประตูดังปัง เพราะไม่คิดว่าน้ำตาของเธอไหลพรากลงมา เธอปิดปากเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้เล็ดลอดออกมา

ที่ด้านข้างนอกประตู คนหวังดีที่มาตามเธอไปทานอาหารกลางวัน แต่ไม่คิดถึงเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องพอเปิดประตูมาเห็นเขาก็ปิดประตูใส่เลยทันที

เจียนจือเพ่ยอดขมวดคิ้วไม่ได้ กำมือเพื่อเคาะต่อทันที “เยี่ยวานวาน เปิดประตูนะ”

“ฉันไม่อยากทานค่ะ” เยี่ยวานวานตะโกนผ่านประตู

ตอนแรกเจียนจือเพ่ยไม่พอใจอยู่เล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ”

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ คุณไปเถอะ! ฉันอยากนอนแล้ว”

“เธอไม่สบาย?”

“ไม่ใช่ค่ะ เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะค่ะ”

เจียนจือเพ่ยมองไปที่ประตู จู่ๆ อยากผลักประตูให้เปิดออกซะเลย อยากดูหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหญิงสาวที่อยู่ข้างในกันแน่

ทำไมถึงรีบปิดประตูเพื่อไม่ต้องเจอเขาขนาดนั้น

“จือซย่า ตอนนี้อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับคุณหนูเยี่ย เรายังต้องเก็บเป็นความลับ" สีจิ่วเฉินพูดกับเธอ

“ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว” ถังจือซย่าพยักหน้า

สีจิ่วเฉินรู้สึกว่าเขาใช้คำพูดเกินไปหน่อย เขาลุกขึ้นและพูดว่า "เดี๋ยวฉันไปส่งเธอนะ”

ในทางตรงกันข้ามถังจือซย่ากลับไม่ได้รู้สึกแบบนี้ เธอกังวลเกี่ยวกับชะตากรรมของตระกลูเจียน เช่นเดียวกันกับพวกเขา เธอก็หวังว่าเจียนจือเพ่ยจะฟื้นความทรงจำได้ และมีอนาคตที่สดใสกับเยี่ยวานวาน

ตอนเพิ่งเดินออกจากห้อง สีจิ่วเฉินกุมมือเธอไว้ โอบไหล่ของเธอ “ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ มันแรงไปหน่อย เธออย่าโกรธเลยนะ”

ถังจือซย่าส่ายหน้า “ฉันไม่ได้โกรธค่ะ”

สีจิ่วเฉินหอมลงบนผมเธอ แสดงความรักออกมาเงียบๆ ถังจือซย่าถูกเขาพาไปส่งยังฝั่งทางเจียนจือเพ่ย ในสวนดอกไม้ชั้นล่าง เธอเห็นเยี่ยวานวานกำลังรอเธออยู่ตรงนั้น เธอจึงบอกให้สีจิ่วเฉินกลับไปก่อน

“พี่จือซย่า” เยี่ยวานวานเข้ามาอย่างดีใจ จับแขนเธออย่างสนิทสนม