รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 796

เธอก็ไม่อยากกินแล้วเหมือนกัน เพราะมันแน่นตื้อในอก ความรู้สึกอยากร้องไห้อย่างไม่สามารถอธิบายได้มันมาอีกแล้ว

เธอกลับไปที่ห้อง แต่กลับไม่รู้ว่าที่ปลายสุดทางเดิน มีร่างหนึ่งยืนอยู่ในเงามืดกำลังเฝ้าดูเธอกลับไปที่ห้อง

คืนนี้ เยี่ยวานวานร้องไห้นับครั้งไม่ถ้วน เธอนอนไม่หลับเลย

เช้าตรู่

มีเสียงเคาะประตูห้องเธอ เยี่ยวานวานเปิดประตูออก ก็เห็นคุณนายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงยืนอยู่ที่ประตู เธอถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ “มิทราบว่า คุณมีธุระอะไรเหรอคะ”

“เรามาคุยกันหน่อย” สายตาของคุณนายเฉียวจ้องเยี่ยวานวานเขม็ง ค่อนข้างจริงจัง

“คุณคือ”

“ฉันคือแม่ของเสวี่ยเม่ย” คุณนายเฉียวประกาศตัวตนของเธอออกมาตรงๆ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอ และนั่งลงบนโซฟา

เยี่ยวานวานสูดหายใจเข้าลึก คิดไม่ถึงเลยว่าแม่ของเฉียวเสวี่ยเม่ยจะมาหาเธอด้วยตนเอง

เธอเดินค้ำไม้เข้ามาอย่างสงบ คุณนายเฉียวขมวดคิ้ว “ขาเธอเป็นอะไร”

“ขาของฉันเป็นอะไร ฉันคิดว่าลูกสาวของคุณรู้ดีที่สุดค่ะ” เยี่ยวานวานตอบกลับอย่างใจเย็น

“อะไรนะ เธออย่ามาคิดว่าพอมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็จะมาโยนให้ลูกสาวฉันรับไปนะ ลูกสาวของฉันกำลังจะแต่งงานในวันพรุ่งนี้ แล้วฉันก็รู้ดีเรื่องในอดีตระหว่างเธอกับคุณชายเจียน ฉะนั้นฉันหวังว่าเธอจะไม่สร้างปัญหาใดๆ เพื่อมาขัดขวางความสุขของลูกสาวฉันหรอกนะ” คุณนายเฉียวอธิบายจุดประสงค์ของการมาออกมาตรงๆ

แน่นอนว่าเยี่ยวานวานก็รู้เช่นกัน เธอพยักหน้า “วางใจเถอะค่ะ ฉันจะไม่รบกวนความสุขของลูกสาวคุณหรอก ฉันมาที่นี่แค่ในฐานะแขกเพื่อฉลองยินดีในงานแต่งงานเท่านั้น”

“ฉันดูบันทึกของแขกที่จะมาร่วมงาน ดูเหมือนว่าไม่มีเธออยู่ แล้วเธอมาที่นี่ได้ยังไง มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ ฉันอาจจะขอให้ฝ่ายต้อนรับตรวจสอบสักหน่อย”

เยี่ยวานวานสำลักเล็กน้อย “นี่เป็นการจัดการของคุณชายเจียนเอง ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกหรอกค่ะ”

“คงจะมีความสุขมากสินะ! เยี่ยวานวาน ตอนนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่าเธอกำลังยั่วยวนว่าที่ลูกเขยของฉันอยู่ นี่เธอจะหน้าด้านอะไรขนาดนี้ฮะ เธอเคยเคารพลูกสาวของฉันบ้างไหม คนรับใช้มองพวกเธออุ้มกันไปมา แบบนี้ไม่ดีต่อชื่อเสียงของลูกสาวและลูกเขยของฉัน เธอเองก็ควรรู้ตัวเองด้วย” สายตาของคุณนายเฉียวมองเธออย่างเด็ดขาด

เยี่ยวานวานไม่กลัวเลยจริงๆ เธอยิ้มเล็กน้อย “เดิมทีขาของฉันยังปกติดีค่ะ ไม่จำเป็นต้องให้คุณชายเจียนมาอุ้มไปอุ้มมาหรอกค่ะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ ลูกสาวของคุณมามัดฉันเอาไว้กับม้าตัวที่สูญเสียการควบคุม จากนั้นฉันก็ตกลงมา จนขาได้รับบาดเจ็บ และฉันก็บังเอิญเจอเข้ากับคุณชายเจียนพอดี เขาก็เลยอุ้มฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจะทำอะไรได้ล่ะคะ”

“เธอนี่มัน...ช่างไม่รู้จักอายเสียเลย” คุณนายเฉียวโมโหอย่างไม่อาจควบคุมได้ ตอนแรกเธอคิดว่าจะรับมือเยี่ยวานวานได้ง่ายแต่ดูเหมือนว่าเธอจะคิดง่ายเกินไป

เยี่ยวานวานไม่อยากผิดใจกับเธอ จึงพูดว่า “ฉันรับรองได้เลยค่ะว่า ฉันจะไม่ขัดขวางความสุขของลูกสาวคุณ หลังจากเข้าร่วมงานแต่งงานเสร็จแล้ว ฉันจะกลับไปประเทศจีน และจะไม่มาเหยียบที่ประเทศนี้อีก”

คุณนายเฉียวหรี่ตาลง ไม่เชื่อเธอ “เธอจะทำอย่างที่พูดได้ไหม”

“ฉันทำได้ค่ะ” เยี่ยวานวานพยักหน้า