รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 834

ลิปสติกถูกโยนทิ้งไปแล้ว แต่ใจของเธอกลับยังรู้สึกเจ็บจนเจียนตาย เธอนั่งลงกับพื้น เอามือปิดหน้าและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างนั้น เธอกำลังรอคอยใครสักคนที่จะช่วยฉุดเธอขึ้นไปจากทะเลน้ำตาแห่งนี้

แล้วใครกันที่จะมาช่วยเธอ? ช่วยหัวใจดวงนี้ที่มันแตกสลายไปแล้ว?

ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องดังขึ้นและมีสายฟ้าฟาดลงมา สะท้อนให้เห็นใบหน้าซีดเซียวที่ทั้งสวยงามแต่ไร้ชีวิตชีวาของเธอ

พายุฝนกำลังมาแล้ว

ไม่นานนัก ฝนก็ตกลงไปทั่วเมืองAอย่างหนัก

ตำแหน่งที่ลิปสติกถูกโยนทิ้งไว้ในสวนดอกไม้นั้นเป็นดินเหลว เมื่อถูกน้ำฝนก็เกิดเป็นหลุมตื้นขึ้น ลิปสติกแท่งนั้นถูกฝังอยู่ในหลุม ซ้ำยังถูกโคลนใหม่ปกคลุมให้จมลงไปอีกที

อันฉีไม่รู้มาก่อนว่าด้านในของลิปสติกที่ถูกเธอเขวี้ยงออกมาด้วยความโมโหนั้นจะซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้

และในขณะที่คนสองกลุ่มกำลังเข้าใกล้เธอเรื่อยๆ

กลุ่มหนึ่งต้องการชีวิตของเธอ อีกกลุ่มกลับต้องการช่วยชีวิตเธอ

โลกนี้ไม่มีอะไรปกติจริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ณ ประตูใหญ่ของบ้านตระกูลอัน มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งดูสุขุมถือกระเป๋ายืนอยู่ด้านนอก เขากดกริ่งประตูสองสามครั้งก็มีสาวใช้เดินมาถาม “คุณคือบอดี้การ์ดคนใหม่เหรอคะ”

“ใช่ครับ!”

“คุณชื่ออะไรคะ”

“กู่หลาง” ชายหนุ่มแจ้งชื่อเขาออกไปด้วยท่าทีสบายๆ

“เชิญเข้ามาค่ะ” สาวใช้ปล่อยให้เขาเข้ามา เนื่องจากเมื่อวานเธอได้รับแจ้งว่าจะมีบอดี้การ์ดมาใหม่

ในห้องรับแขก หลี่เซี่ยนที่กำลังเตรียมตัวออกจากบ้านก็พบกับบอดี้การ์ดคนใหม่ที่เดินเข้ามาพอดี รูปร่างหน้าตาของเขาทำให้เธออึ้งอยู่ชั่วขณะ

ก็เพราะรูปร่างหน้าตาและออร่าของบอดี้การ์ดคนนี้ต่างจากที่เธอคิดไว้เป็นอย่างมาก

หลี่เซี่ยนที่กำลังพูดอยู่ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอรีบกดรับสาย “ฉันกำลังจะไปแล้ว พวกเธอรออีกประเดี๋ยว”

เมื่อหลี่เซี่ยนออกไปแล้ว สาวใช้ก็มาบอกกับชายหนุ่มว่า “บอดี้การ์ดกู่ เชิญคุณนั่งก่อนนะคะ ตอนนี้คุณหนูยังไม่ตื่นเลยค่ะ!”

ชายหนุ่มไม่ได้นั่งลงแต่กลับวางกระเป๋าและเดินออกไปยังสวนด้านนอกเพื่อสังเกตสภาพแวดล้อมรอบๆ บ้านตระกูลอัน ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหูฟังของเขา

“ลูกพี่ พวกเราได้เจาะเข้ามายังระบบรักษาความปลอดภัยของบ้านตระกูลอันเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเรา

บอดี้การ์ดคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาก็คือเนี่ยเหยียนเฟิงที่ได้ทำการแทรกซึมเข้ามายังบ้านตระกูลอัน บ้านตระกูลอันในขณะนี้กำลังตกอยู่ในอันตราย โดยเฉพาะคุณหนูอันที่สามารถถูกลักพาตัวไปได้ทุกเมื่อ

ในห้องนอนใหญ่ชั้นสาม อันฉีลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตาบวมแดงทำให้เธอรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างยิ่ง เธอลุกขึ้นเพื่อไปล้างหน้าในห้องน้ำ เธอคิดทบทวนทั้งคืนและตัดสินใจจะไปคุยกับแม่เรื่องที่เธอจะเอาจี้เจ๋อกลับคืนมา

เนื่องจากพ่อของเธอไปทำงานนอกสถานที่ ทั้งบ้านจึงเหลือแค่สาวใช้และแม่ของเธอ เธอไม่มีกระจิตกระใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวอะไรทั้งนั้น เธอเดินลงไปชั้นล่างด้วยชุดนอนผ้าไหมและผมกระเซอะกระเซิงยาวไปถึงเอว อันฉีในยามเช้าตรู่ มีความงามที่ยากจะเข้าใจ เป็นความงามที่ไม่มีใครเทียบได้

เธอมีกลิ่นอายของคนชนชั้นสูงอยู่ในตัว เธอถูกผสมผสานระหว่างความอ่อนช้อยและความเฉลียวฉลาด