รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 860

ยังโชคดีที่มีพื้นหญ้าอ่อนนุ่มรองรับอยู่ด้านล่าง อวัยวะภายในจึงไม่บาดเจ็บ อันฉีกุมข้อเท้าพลางจ้องมองชายหนุ่มที่ทำให้เธอตกใจ "คุณอย่าเที่ยวเสียงดังส่งเดชได้ไหม! คุณทำให้ฉันตกใจเกือบตาย”

เนี่ยเหยียนเฟิงรู้สึกหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นเธอดูไม่มั่นคงอยู่บนนั้น เขาอยากจะห้ามเธอไม่ให้ปีนขึ้นไป แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เธอตกใจจนตกลงมา

เขาย่อตัวลงแล้วเอื้อมมือไปตรวจดูข้อเท้าของเธอ

"โอ๊ย...เจ็บ..." เท้าซ้ายของอันฉีแพลงแล้ว

“ต่อไปไม่มีธุระอะไร อย่าเที่ยวเดินไปไหนต่อไหน ตัวเองมีความสามารถแค่ไหนในใจก็ต้องรู้สิ” เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้ว โกรธมากกับพฤติกรรมที่สุ่มเสี่ยงอันตรายของเธอ เพราะที่สำคัญเขาสัญญาไว้แล้วจะดูแลเธออย่างดี รอจนกว่าเรื่องสงบ เขาต้องส่งคืนเธอให้พ่อแม่ของเธอโดยไร้รอยขีดข่วน

"คุณเชื่อไหมว่าฉันปีนขึ้นไปได้จริงๆ อย่าดูถูกคนอื่นได้ไหม" อันฉีมั่นใจในตัวเองมาก ถ้าไม่เป็นเพราะเขาส่งเสียงดังจนทำให้เธอตกใจ เธอคงปีนขึ้นไปได้แล้ว

อันฉีปัดเศษหญ้าบนตัว กระทั่งเส้นผมก็เปื้อนเศษหญ้า แต่เธอมองไม่เห็น เนี่ยเหยียนเฟิงเป็นฝ่ายมองเห็นได้ชัดเจน เพียงแต่เขาลังเลจะช่วยเธอหยิบมันออกดีไหม

แต่เมื่อมองไปที่เศษหญ้าสีเหลืองสองสามเส้นบนผมของเธอ มันช่างดูขัดตาเสียจริง เขาจึงยื่นมือออกไปด้วยความหวังดี

“คุณจะทำอะไร” อันฉีมองเขาอย่างระแวดระวัง ที่นี่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรไม่ดีกับเธอหรือเปล่า

ชายหนุ่มไม่ตอบ เพียงแต่หยิบเศษหญ้าสองเส้นในมือแล้วยื่นไปตรงหน้าเธอก่อนจะโยนทิ้ง

ใบหน้าของอันฉีแดงเรื่อ บ้าเอ๊ย! เมื่อกี้เธอกำลังคิดเพ้อเจ้ออะไรอยู่ กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวผู้ชายคนนี้ไม่ได้คิดไม่ซื่อ เขาต้องไม่ลามกแน่ๆ เธอคิดมากเกินไปแล้ว

ไม่รู้เขามีแฟนหรือยัง อายุเท่าเขาน่าจะถึงวัยแต่งงานแล้ว!

อยากจะลองเลียบเคียงถาม แต่คิดๆ ดูแล้วก็ช่างเถอะ ถ้าถามผู้ชายคนนี้ ไม่แน่ว่าเขาจะตอบคำถามเธอ

“ขาของฉันเจ็บมาก รบกวนคุณช่วยพยุงฉันได้ไหม แน่นอน ถ้าคุณเต็มใจแบกฉัน ฉันจะไม่ปฏิเสธ” อันฉีพูดกับเขา

อันฉีอยู่บนหลังของเขา รู้สึกเบื่อๆ นิดหน่อย ทันใดนั้น เธอก็พบต้นมะกอกป่าอีกต้น แถมยังมีผลสุกสีเหลืองหลายลูก เธอรีบพูดว่า "เนี่ยเหยียนเฟิง ตรงนั้นมีต้นมะกอก ช่วยไปเก็บให้ฉันหน่อย!"

เนี่ยเหยียนเฟิงชำเลืองมองดูต้นมะกอก มันสุกจริงๆ อันฉีขอร้อง "ช่วยฉันเก็บหน่อย! ฉันคิดว่ามันต้องอร่อยมากๆ ตอนเช้าเสี่ยวซื่อเก็บมาให้ ฉันอยากกินอีก!”

เนี่ยเหยียนเฟิงปล่อยเธอลง เขาไปเก็บมะกอกป่าจริงๆ อันฉีดีอกดีใจ ชายผู้นี้ดูภายนอกเย็นชา แต่สั่งให้เขาทำอะไรก็ไม่เคยต่อรอง แถมไม่หงุดหงิดด้วย

เมื่อนึกถึงจี๋เจ๋อที่เอาแต่หยอดคำหวาน อันฉีคิดว่า ผู้ชายอย่างเนี่ยเหยียนเฟิงที่ลงมือทำมากกว่าพูดเป็นคนไว้ใจได้ คนอย่างจี๋เจ๋อแค่มองก็เห็นว่าเสแสร้งมาก ทำไมในตอนแรกนั้นเธอถึงตาบอดไปได้

เนี่ยเหยียนเฟิงเด็ดลูกที่สุกแล้วได้ไม่ยากเย็น จากนั้นก็ยื่นให้เธอ อันฉีเห็นว่าข้างๆ ยังมีน้ำพุสะอาด เธอจึงขอร้องอีกครั้ง "คุณช่วยล้างให้ฉันหน่อยได้ไหม!"

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้บ่นอะไรที่เธอขอร้องมากมาย พอล้างมะกอกแล้วก็ยื่นให้เธอ

อันฉีรับลูกมะกอกมาแล้วก็ปีนขึ้นบนหลังเขาอีกครั้ง ถูกเขาแบกเดินต่อไป กินผลมะกอกพลางฟังเสียงนกร้องดุจเสียงเพลงแห่งป่าเขา ให้ความรู้สึกโรแมนติกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ