รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 884

“ฉัน...ฉันนอนบนเตียงของคุณได้ไหม? โซฟามันแคบไปหน่อยน่ะ” พูดได้เลยว่าอันฉีนั้นได้คืบจะเอาศอกจริงๆ

ใช้อำนาจครอบครองเขาได้ แถมยังต้องการจะใช้อำนาจครอบครองเตียงของเขาอีก

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้ปฏิเสธอะไร ก่อนจะยักคิ้วตอบ “ได้”

อันฉีหัวเราะร่าอย่างง่วงเหงาหาวนอน ในขณะที่ลุกขึ้นยืนนั้น เธอก็โงนเงนไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม เนี่ยเหยียนเฟิงรีบโอบเธอไว้ด้วยแขนยาวๆ ทั้งสองข้าง หัวของอันฉีชนเข้ากับหัวไหล่ของเขา เธอจึงย่นใบหน้าเล็กๆ ด้วยความเจ็บ

“ทำไมร่างกายคุณมันถึงได้แข็งขนาดนี้เนี่ย!” เสียงเล็กๆ ของอันฉีบ่นลั่น

เนี่ยเหยียนเฟิงกลับทำเพียงยิ้มมุมปากเบาๆ ช่วยเธอให้ลุกขึ้นยืนได้ อันฉีเดินไปที่เตียงของเขา เตียงใหญ่แผ่กระจายกลิ่นความเป็นชายและเก็บกวาดเรียบร้อย ทำให้เธอรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมากเมื่อได้เอนกายนอนลงบนนั้น

ดวงตาของเธอมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ท้ายทอยของเขา แต่เธอกลับรู้สึกว่ามันช่างดูดีเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนสามารถดึงดูดเธอได้จากท้ายทอยมาก่อนเลย

เธออดไม่ได้ที่มองมันอยู่หลายครั้ง มองไปมองมา ศีรษะก็ลดลงต่ำเล็กน้อย แล้วก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบหนังสือข้างๆ ที่เธออ่านเมื่อครู่นี้ขึ้นมา มองดูรอยพับมุมที่เธอพับไว้อย่างน่าเอ็นดู

เนี่ยเหยียนเฟิงหันไปมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆ ของเขา เธอคงจะง่วงมากจริงๆ แค่เพียงชั่วครู่เธอก็ผล็อยหลับไปแล้ว

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ของเสี่ยวซื่อ แล้วกดเสียงต่ำออกคำสั่ง “หยิบแล็ปท็อปของฉันกลับมาที่ห้องให้ด้วย”

เสี่ยวซื่อรับคำ ไม่นาน เขาก็ไปหยิบมันมา และผลักประตูเข้าไป แต่ในขณะที่กำลังจะก้าวเข้ามานั้น ก็เห็นชายที่นั่งอยู่ตรงโซฟาทำท่างขู่ฟ่อมาทางเขา

เสี่ยวซื่อยังคงฉงนเล็กน้อย จนกระทั่งเห็นอันฉีนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียงของลูกพี่ เขาก็เข้าใจทันที และยิ้มแหย ก่อนจะก้าวเท้าเบาๆ แล้ววางแล็ปท็อปไว้ให้เขาบนโต๊ะหน้าโซฟา หลังจากนั้นก็โน้มตัวไปกระซิบถาม “ลูกพี่ นอนด้วยกันแล้วเหรอ!”

เนี่ยเหยียนเฟิงกล่าวเตือน “ออกไปได้แล้ว อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ”

เสี่ยวซื่อปิดปากยิ้มขำ นี่ลูกพี่ยอมรับแล้วเหรอ? แต่เขาก็ดีใจแทนลูกพี่เขาอยู่ดี คุณอันฉีนั้นช่างเหมาะสมกับเขามาจริงๆ

ดวงตาที่ลึกล้ำของชายหนุ่มจ้องมองไปที่เธอ มองดูการแสดงของเธอ ท่าทางของเธอที่ยื่นมือปัดป่ายไปทั่วเมื่อครู่นี้ เขาก็สัมผัสได้ว่าเธอตื่นแล้ว และแกล้งเขาเล่นเฉยๆ

ในขณะที่อันฉีกำลังภูมิใจกับการเล่นละครของตัวเองอยู่นั้น เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นข้างหูของเธอ “ตื่นแล้วก็ลุก อย่าเล่น”

ใบหน้าสวยของอันฉีแดงระเรื่อ เขามองเธอออก เธอทำได้เพียงลืมตาขึ้นมา ยื่นแขนออกไปทางเขาราวกับเด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียง “หัวหน้าทีมเนี่ย เท้าฉันเป็นเหน็บน่ะ ช่วยดึงฉันไปหน่อยได้ไหม”

เนี่ยเหยียนเฟิงมองไปยังหญิงสาวที่ดูขี้เกียจแต่มีเสน่ห์บนเตียง เขาจะเมินมันไปก็ได้ แต่ก็ยังเอื้อมมือไปจับข้อมือเรียวของเธออย่างไม่ตั้งใจ และดึงเธอให้ลุกขึ้นมานั่ง

อันฉียิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขขึ้นมาเหมือนเด็กน้อย ดวงตาคู่สวยวิบวับเป็นระลอกคลื่น ช่างน่าหลงใหล

อันฉีกลับมาถึงห้องของตัวเองเพื่อล้างหน้าล้างตา เมื่อมาถึงโรงอาหาร ตอนนี้ทุกคนรับประทานอาหารกับเสร็จเรียบร้อยแล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งหลังตรงดิ่งอยู่ตรงนั้น ลูกน้องทั้งสี่คนที่มากับเขาก็กำลังรับประทานอาหารกันอยู่