รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 885

“คุณอันฉี มาทางนี้สิครับ” เสี่ยวซื่อกวักมือเรียกเธออย่างยิ้มแย้มแจ่มใส

อันฉีไปรับประทานอาหารข้างๆ พวกเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าสายตาทั้งสี่คู่ที่มองเธอมีบางอย่างผิดปกติไป เธอกระพริบตา แล้วถามอย่างติดตลกเล็กน้อย “พวกคุณมองฉันทำไมเหรอ!”

ทั้งสี่คนจึงรีบเสมองไปทางอื่นทันที พวกเขาก็แค่มองว่าที่พี่สะใภ้ไง! จะมองอะไรได้อีกล่ะ?

“คุณอันฉี ทานข้าวเสร็จแล้วอยากไปเดินเล่นไหมครับ ผมจะพาคุณไปที่ที่เหมาะสำหรับการดูดาวมากๆ เลยล่ะ” จู่ๆ อาซงก็พูดชักชวน

ทันใดนั้นดวงตาทั้งสามคู่ก็มองไปทางเขา นี่เขาไม่กลัวตายเลยหรือไง! ถึงได้กล้าจีบคุณอันฉีต่อหน้าลูกพี่แบบนี้

วันนี้อันฉีได้นอนเต็มอิ่มแล้ว และกำลังกังวลว่าคืนนี้ไม่มีอะไรให้ทำฆ่าเวลาเลย เมื่อได้ยินเรื่องดูดาว เธอก็รีบพยักหน้าอย่างดีใจ “เอาสิ! ไปที่ไหนเหรอ?”

“มีทางลัดทางหนึ่งที่สามารถขึ้นไปบนยอดเขาหินได้ครับ ผมจะพาคุณไปเอง” อาซงไม่กลัวตายเลยจริงๆ และแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นสายตาดุๆ บอกเป็นนัยๆ ทั้งสามคู่ที่มองมาทางเขา

เนี่ยเหยียนเฟิงรับประทานอาหารในจานด้วยท่าทีสง่า ราวกับไม่ได้ยินมาก่อน

“พวกคุณว่างกันไหม? ไม่งั้นพวกเราก็ไปด้วยกันสิ!” อันฉีคิดว่าคนเยอะๆ ก็คงจะยิ่งสนุก จึงชวนอีกสามคนไปด้วยกัน

อีกสามคนมองหน้ากัน ก็เห็นอาซงขยิบตามาทางพวกเขา

“ดีเลย! ไม่ค่อยได้พักผ่อนกันด้วย งั้นก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ!” เสี่ยวซื่อเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว อาซงจงใจนัดอันฉีออกไป และในขณะเดียวกัน ก็หาโอกาสนัดหัวหน้าทีมออกไปด้วย!

“หัวหน้า ไปด้วยกันสิครับ!” หลี่หลงซิงหันไปพูดกับเนี่ยเหยียนเฟิง

“ฉันไม่ว่าง” เนี่ยเหยียนเฟิงเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธ

“อ๊ะ...” อันฉีเผลอเตะก้อนหินอย่างไม่ทันระวัง ทุกคนก็รีบกรูไปข้างหน้า เนี่ยเหยียนเฟิงที่อยู่ข้างหลังก็รีบเอื้อมมือไปจับแขนเธอเอาไว้ ประคองให้เธอยืนได้อย่างมั่งคง

อาซงและอู๋เจียนที่อยู่ข้างหลังก็มองหน้ากันแล้วยิ้ม พวกเขาก็แค่สร้างโอกาสให้กับลูกพี่ของพวกเขา

นึกไม่ถึงเลยว่าการปีนเขาบนเส้นทางเล็กๆ จะประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก และยังสามารถชื่นชมก้อนหินหน้าตาพิลึกในตอนกลางคืนได้ ด้านข้างของภูเขาหินยังมีเสียงน้ำพุดังซู่ซ่า และมาพร้อมกับเสียงกบร้องอย่างมีชีวิตชีวา ในที่สุดก็มาถึงยอดเขาแล้ว หินแผ่นเรียบนั้น เหมาะกับการนอนราบมองขึ้นไปดูดาวเป็นที่สุด และในตอนนี้ท้องฟ้ายามราตรีก็เต็มไปด้วยดวงดาวของฤดูใบไม้ร่วง ไร้เมฆดูสะอาดตา ทางช้างเผือกกำลังหลั่งไหลอย่างแจ่มชัดอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลที่มีดวงดาวกระจัดกระจาย ช่างงดงามยิ่งนัก

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งอยู่บนโขดหิน อันฉีจึงนั่งตามลงไปด้วย เนี่ยเหยียนเฟิงยื่นมือมาดึงเธอ ส่วนคนอื่นๆ ก็หาโขดหินนอนกันเอง และเริ่มพูดคุยเรื่องที่น่าสนใจเกี่ยวกับชีวิตที่เติบโตกันมา

อันฉีกอดเข่า เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว และฟังเรื่องราวของพวกเขาที่เต็มไปด้วยความเพลิดเพลินใจ ชีวิตที่ผ่านมาของอันฉีนั้นเติบโตมากับการต้องอยู่ในกฏระเบียบมาตั้งแต่เธอยังเด็ก เมื่อเทียบกับชีวิตที่น่าอัศจรรย์ใจของพวกเขา

เพราะแม่ของเธอไม่อยากมีลูกคนที่สอง เธอจึงกลายเป็นศูนย์กลางเพียงคนเดียวในครอบครัว ตั้งแต่เด็กเธอจะต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเข้าไปเรียนในโรงเรียนสอนพิเศษราคาแพงทุกประเภท เธอไม่ใช่นักเปียโน แต่กลับได้ระดับแปด เธอไม่ใช่นักเต้นด้วย แต่กลับมีทักษะการเต้นที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน แม่ของเธอหวังจะให้เธอรับช่วงต่อ เธอจึงต้องไปเรียนเรื่องการเงินในต่างประเทศอันไกลโพ้น แต่ต่อมาเนื่องจากครั้งหนึ่งเธอเคยทุกข์ทรมานกับโรควิตกกังวล และไม่สามารถเรียนต่อได้จริงๆ แม่ของเธอจึงให้เธอย้ายไปเรียนวิชาปรัชญาแทน