รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 888

การกระทำนี้ของเขา ทำให้อันฉีอดไม่ได้ที่จะเก้อเขินอยู่หลายวินาที ข้อความสำคัญอะไรที่แม้แต่เธอก็เหลือบมองดูไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ?

“กลับกันเถอะ!” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน

“มีสาวที่ไหนส่งมาหาคุณหรือไง?” อันฉีเงยหน้าขึ้นไปถาม

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่จำเป็นต้องบอกเธออยู่แล้ว พูดอีกอย่างคือ เรื่องงานหมั้นระหว่างเขากับอันนั่ว มันจะถูกยุติลงเมื่อเขากลับไป ฉะนั้น ก็ยิ่งไม่จำเป็นจะต้องบอกให้เธอรู้ก็ได้

“คุณไม่พูด งั้นก็แสดงว่าคุณยอมรับแล้วล่ะสิ! ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงมาชอบคุณไม่น้อยเลยนะ!” อันฉีพูดพลางลุกยืน ไฟฉายสาดจ้าไปกระทบกับดวงตาของชายหนุ่ม ชายหนุ่มจึงเอามือป้องมันเอาไว้ “เดินดีๆ ”

อันฉีจงใจทำมัน เพราะในใจของเธอรู้สึกอยู่ไม่สุขเล็กน้อย ผู้หญิงคนอื่นส่งข้อความมาหาเขา เขาตั้งใจอ่านมันขนาดนั้น แถมตอนที่เธอเหลือบมองเมื่อครู่นี้ ก็รู้สึกว่ามันยาวมาก ไม่แน่ใจว่าจะเป็นการสารภาพรักกับเขาหรือเปล่า

สิ่งนี้ทำให้อันฉีเดาถูกจริงๆ ความจริงแล้วอันนั่วเขียนข้อความโหยหาถึงเนี่ยเหยียนเฟิงยาวเป็นร้อยตัวอักษรอย่างไรล่ะ!

อันฉีเดินไปข้างหน้าอย่างอ้อยอิ่ง เพราะไม่ได้คิดจะรีบกลับอยู่แล้ว เนี่ยเหยียนเฟิงขมวดคิ้วที่คมเหมือนดาบอยู่ข้างหลัง ใจของผู้หญิงคนนี้ช่างเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรจริงๆ เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้คุณผู้หญิงท่านนี้ไม่พอใจอีกแล้ว

อันฉีที่กำลังเดินอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเงาสีดำขนาดใหญ่กระโจนข้ามยอดไม้ไปต่อหน้าต่อตาเธอ ทำให้เธอตกใจกลัวและหันมากอดชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังไว้แน่น “ผะ...ผีหลอก"

ไฟฉายของเนี่ยเหยียนเฟิงส่องไปที่มัน แต่มันก็เป็นเพียงลิงป่าตัวหนึ่งที่หวาดกลัวก็เท่านั้น และอันฉีก็กอดแน่นอยู่ในอ้อมกอดของเขา แทบอยากจะเกาะอยู่บนตัวเขาอยู่แล้ว

“ก็แค่ลิงตัวหนึ่งเท่านั้นเอง” เนี่ยเหยียนเฟิงก้มหน้าลงพูดกับเธอ

อันฉีได้ยินเสียงร้องในลำคอด้วย แถมเสียงเอี๊ยดอ๊าดแปลกๆ ในตอนกลางคืนก็ช่างน่ากลัวเช่นกัน เธอปล่อยเขาอย่างเอียงอาย แต่กลับไม่กล้าออกห่างจากเขาไปไกลนัก มือของเธอจับมือของเขาไว้โดยตรง “ฉันกลัว เราจูงมือเดินไปด้วยกันเถอะ”

อันฉีก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะตกลงหรือเปล่า และรู้สึกว่าจูงมือเดินไปก็ยังห่างไกลกันอยู่ดี เธอจึงเปลี่ยนจากการจูงมือมาเป็นดึงแขนข้างหนึ่งของชายหนุ่มเอาไว้ ทั้งตัวก็เอียงแนบชิดไปทางเขา

เนี่ยเหยียนเฟิงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เห็นเธอกลัวจริงๆ เขาก็ดึงมือกลับมาแล้วพูดว่า “เดี๋ยวผมแบกคุณลงไปเอง”

“ไม่จำเป็นต้องตอบคำถามที่มันไม่มีความหมายอะไร” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดเบาๆ

“สำหรับคุณน่ะมันไม่มีความหมาย แต่สำหรับฉันมันมีน่ะสิ” อันฉีพูดโพล่งออกมา

“มีความหมายอะไร?” เนี่ยเหยียนเฟิงถามกลับเสียงเข้ม

อันฉีพูดไม่ออกไปชั่วขณะ สุดท้ายแล้วฝ่ายหญิงก็สารภาพออกมาก่อนว่าเธอนั้นไม่เคยทำสิ่งนี้มาก่อนเลย เธอพูดอย่างคลุมเครือว่า “คุณตอบฉันมาก่อนสิ คุณจะทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ไหม แล้วฉันก็จะตอบคำถามของคุณ”

ด้วยวิธีนี้ จะสามารถฟังความคิดของเขาเพื่อหยั่งเชิงดูก่อน ถ้าเขาตอบว่าใช่ งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องตอบแล้ว

เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงปากแข็ง และไม่สนใจเธอเช่นเคย

อันฉีวางคางไว้บนไหล่ของเขา แล้วรออยู่สักพักหนึ่ง เห็นว่าเขาไม่สนใจเธอจริงๆ เธอทำใจกล้าบ้าบิ่น และใช้ประโยชน์จากความมืด บวกกับไม่มีใครอยู่แถวนี้ กระซิบไปที่ข้างหูของเขา “หัวหน้าทีมเนี่ย ที่จริงแล้วฉันชอบคุณนะ แล้วคุณล่ะ ชอบฉันไหม?”