รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 907

"ที่นั่นปลอดภัย" เนี่ยเหยียนเฟิงคัดค้านเธอ

"หัวหน้าทีมเนี่ย อย่าสองมาตรฐานสิคะ！ฉันสัญญาว่าจะแค่อาบน้ำ จะไม่ทำอะไรซี้ซั้ว ฉันอาบน้ำเสร็จก็กลับห้อง" เสียงและสีหน้าของจั่วอันอันอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

อันฉีที่นั่งอยู่บนโซฟาทนฟังต่อไปไม่ได้ เธอยืนขึ้นและเดินไปที่ประตู แต่เดิมเนี่ยเหยียนเฟิงแค่แง้มประตูและจงใจไม่ให้จั่วอันอันค้นพบว่าอันฉีอยู่ที่นี่ แต่คราวนี้อันฉีปรากฏอยู่ต่อหน้าของจั่วอันอัน "คุณหนูจั่วคะ ไม่สะดวกจริงๆ ค่ะ！" อันฉีพูดด้วยรอยยิ้ม

จั่วอันอันไม่พอใจ เธอไม่คิดว่ามีอันฉีจะอยู่ในห้องของเนี่ยเหยียนเฟิง เธอแสยะยิ้ม "คุณหนูอันฉี มีอะไรไม่สะดวกเหรอคะ！เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุณน่าจะเข้าใจหัวอกของฉันสิ！"

จั่วอันอันคิดในใจว่า เจ้าของห้องนี้คือเนี่ยเหยียนเฟิง อันฉีมีสิทธิอะไรปฏิเสธไม่ให้เธอใช้ห้องน้ำ？

"ฉันเข้าใจคุณเป็นอย่างดี แต่ว่าห้องน้ำนี้ให้คุณใช้ไม่ได้จริงๆ"

"คุณใช้มันได้ ทำไมฉันใช้มันไม่ได้ล่ะ เรื่องนี้ต้องให้หัวหน้าทีมเนี่ยตัดสินใจสิ！" จั่วอันอันเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้ และใช้คำพูดยั่วยุ

อันฉีกระพริบตาและทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปและควงแขนเนี่ยเหยียนเฟิง ใบหน้าซบไปที่ไหล่ของเขาและพูดกับจั่วอันอัน "ฉันใช้มันได้ เพราะฉันเป็นแฟนของเขาน่ะสิ！คุณหนูจั่วไม่รู้หรือว่าพวกเรากำลังคบกัน"

จั่วอันอันตกใจมาก ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ชิชะ อันฉีมาเร็วกว่างั้นเหรอ ถึงได้คาบเนี่ยเหยียนเฟิงไปกินก่อน？

"งั้น... งั้นเหรอ" จั่วอันอันพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

อันฉีพยักหน้ายืนยัน "ใช่แล้ว เพราะฉะนั้นเชิญคุณหนูจั่วไปอาบน้ำที่อื่น！อย่ามารบกวนเวลาจู๋จี๋ดู๋ดี๋ของฉันและแฟน"

หลังจากพูดจบ อันฉีก็เอื้อมมือออกไปปิดประตู เธอเห็นว่าชุดนอนบนข้อมือของจั่วอันอันจะเป็นสายเดี่ยว เห็นได้ชัดว่าจั่วอันอันที่มายืมใช้ห้องน้ำ เธอก็แค่อยากถือโอกาสมาอ่อยเนี่ยเหยียนเฟิง

แน่นอนว่าผู้ชายคนนี้ในอนาคตน่าเป็นห่วง

ประตูถูกปิด แต่อันฉีควงแขนของชายคนนั้นไม่ยอมปล่อย เธอเงยหน้าขึ้นยิ้ม "คุณจะไม่โทษฉันที่ขัดโชคของคุณใช่ไหม！"

"รอเดี๋ยว" พูดจบ เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วโทรไปยังหมายเลขหนึ่ง และกำชับทางปลายสายว่า "ทำเสร็จแล้วเอามาส่งที่ห้องของฉัน"

อันฉีอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยว่า "คุณกำลังโทรหาใคร"

"คุณแค่รอกินบะหมี่ก็พอแล้ว" เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ตอบคำถามเธอ

หัวใจของอันฉีรู้สึกอบอุ่น ผู้ชายคนนี้น่ะหรอ！บางครั้งก็นิ่งเงียบไม่พูด แต่เขาทำอะไรก็มีประสิทธิภาพจริงๆ และดูเหมือนว่าเขาไม่รำคาญเธอเลย

จั่วอันอันที่อยู่หน้าประตู สุดท้ายก็ไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวม เมื่อกลับถึงห้องเธอยังคงรำคาญใจอยู่กับคำพูดของอันฉีเมื่อครู่ เท่าที่เธอฟังมา ราวกับว่าอันฉีรู้สึกภาคภูมิใจมาก ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจ

จั่วอันอันถูกปลูกฝังเรื่องการแข่งขันมาตั้งแต่เล็ก ไม่ว่าจะเรื่องอะไร เพียงแค่เธอต้องการ เธอก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มา ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งหน้าที่หรือผู้ชาย เพียงแค่เธอสนใจ เธอก็จะลองมันสักตั้ง

"อันฉีงั้นเหรอ！อย่าเพิ่งได้ใจไป ไม่แน่ว่าแฟนของเธออาจตกเป็นของฉันเร็วๆ นี้ก็ได้" จั่วอันอันพูดกับกระจก มองหน้าของตัวเองภายใต้แสงไฟ และเผยรอยยิ้มที่น่าภาคภูมิใจและมั่นใจออกมา