รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 913

ทั้งสองมองกันอย่างอึ้งๆ ความจริงพวกเขาไม่ได้วิ่งมาช่วยเหลือหรอก แต่ถูกให้มาดูคนกำลังรักกันต่างหากล่ะ! เอาละเว้ย คนที่ไม่ชอบเข้าใกล้สตรีผู้ใดอย่างลูกพี่กำลังทำอะไรอยู่น่ะ

เพราะไม่ทันได้ระวังเลยต้องมาเห็นคนพลอดรักกันตั้งแต่เช้า เสี่ยวซื่อและหลี่หลงซินรู้สึกอิจฉาตาร้อนขึ้นมา จึงกลับออกไปอย่างเงียบๆ

ชายหญิงที่ยืนกอดกันในขณะนี้ยิ่งทำให้แสงแดดยามเช้านั้นอบอุ่นขึ้นไปอีก เมื่ออันฉีถูกปล่อยให้เป็นอิสระเธอก็รีบฝังใบหน้าลงบนคอของชายหนุ่มอย่างเขินอายพักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาอย่างอ่อนโยนและส่งยิ้มแหยๆ ออกมา

ใบหน้าของเนี่ยเหยียนเฟิงก็ขึ้นสีบ้างเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้หลบสายตาของหญิงสาวและมองไปยังริมฝีปากนุ่มนิ่มของเธอในขณะที่เธอกำลังหัวเราะออกมา แถมยังมีความคิดว่ายังไม่ถึงใจอีกด้วย

สิ่งที่เขาทำเมื่อครู่ทำให้ภายในใจของเขาสั่นไหวไม่น้อย เขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจะใช้วิธีนี้ในการลงโทษเธอ

เมื่อครู่ความยับยั้งชั่งใจและสติปัญญาของเขาได้หายไปแล้วเพราะหญิงสาวในอ้อมกอดดึงดูดเขาไม่หยุด

“ปล่อยฉันลงได้แล้ว” อันฉีขอรร้องออกมา

เนี่ยเหยียนเฟิงทำได้แค่ปล่อยหญิงสาวลง คิดอยากจะช่วยประคองเธอแต่อันฉีก็เห็นอันฉีหันหลังไปหาอะไรบางอย่างที่พุ่มไม้

“คุณกำลังหาอะไร” เนี่ยเหยียนเฟิงถาม

“นกน้อยที่ขนยังขึ้นไม่เต็มตัวน่ะ เมื่อกี้มันถูกเถาวัลย์พันตัวไว้ ตอนที่ฉันช่วยมัน มันก็ตกลงมาที่นี่” อันฉีพูดขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรน

ชายหนุ่ม “…”

เธอปีนขึ้นต้นไม้โดยที่ไม่สนใจอันตรายใดๆ ก็เพื่อลูกนกตัวเดียวงั้นเหรอ ถ้าหากเขาไม่ได้ยินเสียงเรียกขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอก็คงจะพลัดตกลงมาเสียแล้ว ความสูงขนาดนี้ต้องได้รับบาดเจ็บเป็นแน่

จู่ๆ อันฉีก็พูดออกมาด้วยความดีใจว่า “มันอยู่นี่” พูดจบเธอก็ค่อยๆ อุ้มลูกนกให้ขึ้นมา เขาเห็นเพียงนกที่มีขนสั้นสีขาวกระพือปีกในมือของเธอ

“น่ารักใช่ไหม!” อันฉีถามขึ้น

แต่สีหน้าของชายหนุ่มกลับเย็นชา และออกคำสั่งกับเธอ “ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก ไม่มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตของคุณ และคุณก็ควรจะคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นอันดับแรก”

อันฉีกัดปากแน่น นกน้อยที่ถูกยื่นให้เขาดูเมื่อครู่ รีบกลับเข้ามาในอ้อมแขนของเธออย่างรวดเร็ว คงจะกลัวว่าผู้ชายคนนี้จะบีบตัวเองตาย

อันฉีจึงส่งลูกนกไปให้เขาและมองดูเนี่ยเหยียนเฟิงอุ้มลูกนกเดินไปยังต้นไม้ที่มีรังของมันและปีนขึ้นไป อันฉีเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบพูดออกไปว่า “คุณระวังหน่อยนะ”

ความสามารถของเนี่ยเหยียนเฟิงไม่เลวจริงๆ ไม่นานก็ปีนขึ้นไปได้ และส่งลูกนกกลับเข้าไปในรังได้สำเร็จ เขากระโดดลงจากต้นไม้ที่มีความสูงกว่าสามเมตร

อันฉีเห็นอย่างนั้นก็ถึงกับพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้เกิดปีลิงเหรอเนี่ย

“กลับได้แล้ว!” เนี่ยเหยียนเฟิงมองเธอครั้งหนึ่งก่อนจะเดินกลับไป

อันฉีคิดถึงเหตุผลที่เขาโกรธเธอเมื่อครู่ออกแล้ว เป็นเพราะเขาเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ จึงได้พาลใส่เจ้านกน้อย แต่เธอกลับไปโทษเขาเสียได้

“เมื่อกี้… ขอโทษนะ” ใบหน้าของอันฉีแสดงออกถึงความอับอาย

เมื่อได้ยินดังนั้นเนี่ยเหยียนเฟิงก็หันหลังกลับมา อันฉีที่เดินก้มหน้าอยู่นั้นไม่ทันได้ระวังจึงชนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

เธอกำลังจะถอยออกไปหนึ่งก้าว แต่ทว่ามือของเขากลับคว้าเอวของเธอเอาไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมามองดวงตาของเขาที่ลึกลับคล้ายกับตอนกลางคืน