รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 914

“สัญญากับผมว่าจะไม่ทำเรื่องที่อันตรายต่อชีวิตของคุณอีก” ชายหนุ่มออกคำสั่งที่หนักแน่นและเด็ดเดี่ยว

อันฉีเพิ่งเคยรู้สึกถึงคำสั่งที่ฝังเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอเป็นครั้งแรก เธอพยักหน้าเล็กน้อยื “ฉันสัญญา”

“ชีวิตของคุณสำคัญมาก” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดย้ำอีกครั้ง

อันฉีรู้สึกว่านี่เป็นประโยคสารภาพรัก เธอเม้มริมฝีปากและก้มหน้าลง “ชีวิตของฉันสำคัญต่อคุณมากเลยเหรอ”

นำเสียงหนักแน่นของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น “ใช่”

อันฉีใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา เธอพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่มและกอดเขาไว้ “อือ ถ้างั้นฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่อันตรายอีกให้คุณต้องเป็นห่วงอีก”

เนี่ยเหยียนเฟิงอึ้งอยู่สักพักก็ยื่นมือออกมาลูบผมของเธอ ดวงตาสีดำขลับจ้องหญิงสาวในอ้อมแขนด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง

ยังยั้งชั่งใจ อ่อนโยน และรอคอย…

อันฉีไม่ได้เงยหน้ามามองชายหนุ่มแต่อย่างใด ถ้าหากเธอเงยหน้ามามองเขากคงมองเห็นสิ่งเหล่านี้ที่อยู่ในแววตาของเขา ในเวลานั้นเอง ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลังพวกเขา อันฉีออกมาจากอ้อมแขนของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรุกเขาก่อนและเธอก็คิดที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ

แววตาของชายหนุ่มแสดงความไม่พอใจออกมา เมื่อทหารทั้งสองที่อยู่ตรงมุมเห็นเนี่ยเหยียนเฟิงและอันฉีกำลังยืนอยู่ก็ตกใจมาก โดยเฉพาะเมื่อมองเห็นสายตาดุดันของหัวหน้าทีมเนี่ยที่มองมายังพวกเขา พวกเขายิ้มอายๆ “พวกเราเดินมาผิดทาง…” พูดจบ ทั้งสองก็ผลัดกันดันอีกฝ่ายให้เดินจากไป

อันฉีกลั้วหัวเราะเบาและยิ้มออกมา รู้สึกว่าพวกเขาจะอายมากกว่าตัวเธอเองเสียอีก

อันฉีจูงมือชายหนุ่มข้างๆ “ปะ! กลับกันเถอะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงเดินตามเธอไป อันฉีเดินนำหน้าอย่างมีความสุขเหมือนกับกำลังจูงสิงโตดุร้ายตัวหนึ่งอยู่ เธอรู้สึกราวกับผู้ชนะ

แต่เมื่อถึงหน้าประตูฐานทัพ อันฉีก็ปล่อยมือเขาออก เธอแค่อยากมีความสัมพันธ์กับเขาแบบไม่เปิดเผยให้ใครรู้

“หัวหน้าทีมเนี่ย คุณกลับมาแล้ว” เป็นเสียงของจั่วอันอันที่แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีแดงรัดรูป ทั้งตัวของเธอราวกับเป็นดอกกุหลาบที่สวยสดงดงามดึงดูดสายตา

ในหัวของเธอเต็มไปด้วยรสจูบของเนี่ยเหยียนเฟิงเมื่อเช้า เธอนิยามจูบของเขาว่าเป็นจูบที่ดุดันเหลือเกิน

เพราะเขาเผด็จการจริงๆ แถมยังให้ความรู้สึกหยาบคายอีกตั่งหาก แต่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่เธอกลับชอบมัน

อันฉีปิดหน้าลงบนฝ่ามือ หัวเราะแหะๆ ออกมาอย่างมีความสุข

เธอหัวเราะอยู่ดีๆ จู่ๆ เธอก็ลุกขึ้นนั่งเอามือเท้าคางอย่างเครียดๆ เนี่ยเหยียนเฟิงถูกหมั้นหมายแล้ว การที่เธอทำแบบนี้ก็เหมือนกับข้ามเส้นเกินไป แถมยังรู้สึกผิดกับคู่หมั้นของเขาอีก ตราบใดที่เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ได้ยกเลิกงานหมั้นอย่างเป็นทางการ เธอก็รู้สึกเหมือนกับกำลังแอบลักกินขโมยกินของคนอื่นอยู่

ในห้องประชุม

เนี่ยเหยียนเฟิงกำลังประชุมทางไกลกับผู้ใต้บังคับบัญชาคนอื่นๆ บนผนังของโปรเจ็กเตอร์มีภาพของห้องประชุมและผู้ที่นั่งประชุมอยู่ที่นั่น มีทั้งวัยรุ่นและวัยกลางคนที่กำลังพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์เหตุฉุกเฉินที่เพิ่งเกิดขึ้น

“หัวหน้าทีมเนี่ย ครั้งนี้พวกเราได้รับคำสั่งมาว่าไม่อนุญาตให้คุณเข้าร่วม” ชายวัยกลางคนในจอมอนิเตอร์เอ่ยขึ้น