รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 934

เนี่ยเหยียนเฟิงเพิ่งจะเดินไปถึงหน้าประตู ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงสะกดความเจ็บปวดข้างหลังเขาก็หันไปมอง พอเห็นอย่างนั้นก็รีบสาวเท้ากลับไป เขาก้มลงมองหญิงสาวใบหน้าซีดเซียวที่กำลังกดหน้าอก น้ำเสียงของเขาไม่อาจซ่อนความกังวลที่มีอยู่ท่วมท้นได้ "คุณเป็นอะไรไป"

"มันเจ็บ... มันเจ็บที่หัวใจ" อันฉีรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“โอเค ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ ผมไม่ไปแล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงปรับน้ำเสียงอ่อนลง และกระซิบขอโทษเธออย่างอดกลั้น “ผมขอโทษ”

อันฉีตกตะลึง เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า และสัมผัสแววตาที่อ่อนโยนของเขา ราวกับว่าอยู่ที่ตำแหน่งของหัวใจ เส้นเลือดที่ตึงแน่นค่อยๆ คลายออก ความเจ็บปวดค่อยๆ จางหายไป ไม่เจ็บปวดอีกแล้ว

หรือว่าสาเหตุที่เมื่อกี้เจ็บปวดหัวใจอย่างรุนแรงเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้

อันฉีเงยหน้าขึ้นมองเนี่ยเหยียนเฟิง เขาก็กำลังมองมาที่เธออย่างจดจ่อ เวลาราวกับหยุดนิ่ง

เธอเห็นความสำนึกผิดฉายในดวงตาของชายหนุ่ม ทันใดนั้นเธอก็น้ำตาไหลพราก

มันเป็นความรู้สึกหมดหนทาง ช่างสิ้นหวังเหลือเกิน

ไปจากเขาก็ไม่ได้ อยู่ใกล้เขาก็ไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าควรจะวางเขาไว้ตรงไหนดี

เนี่ยเหยียนเฟิงยังคงนั่งลงดูแลเธอ รู้สึกผิดหวังกับท่าทางเย็นชาที่เขาเพิ่งทำลงไป เธอเพิ่งมีไข้สูง จิตใจอ่อนแอ และการทำงานของร่างกายทุกด้านอ่อนแอ แต่เขาทำกับเธออย่างนี้ในเวลานี้ แน่นอนว่าเธอยิ่งเจ็บปวด

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเธอหลุบตาลง น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มทีละหยด เขาหยิบกระดาษทิชชูแล้วยื่นให้เธอ อันฉีเอื้อมมือไปรับแล้วหลับตาลง สมองยังคงมึนงง และแม้แต่หัวใจของเธอก็รู้สึกอึดอัดไม่สบาย

อันฉีไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเปราะบางอย่างนี้ เหมือนเด็กที่ต้องคอยได้รับการปกป้องดูแล

ขณะเดียวกัน ท่าทีไร้เยื่อใยของเนี่ยเหยียนเฟิงก็ทำให้เธอรู้สึกจุกอกอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าจู่ๆ ผู้ชายคนนี้ก็ทำเป็นคนแปลกหน้า

เพราะฤทธิ์ยาประกอบกับมีไข้ ความง่วงนอนก็ตามมา อันฉีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะผ้าห่มค่อนข้างบาง เธอจึงนอนขดตัว

“ไข้ลดลงแล้ว ตอนนี้มีแค่ไข้ต่ำๆ ค่ะ แต่เมื่อคืนคุณอันฉีฝันร้ายทั้งคืน เดี๋ยวหลับเดี๋ยวตื่นหลายครั้ง หัวหน้าทีมเนี่ย คุณช่วยเข้าไปปลอบเธอเถอะค่ะ!”

เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้า นางพยาบาลก็เปิดประตูออกไป เขาเปิดหน้าต่าง แสงแดดอบอุ่นของฤดูหนาวก็สาดส่องเข้ามา ขณะที่หญิงสาวนอนขดตัวบนเตียง ผิวพรรณของเธอซีดเซียวเพราะอาการป่วย ยังคงนอนหลับสนิท

เนี่ยเหยียนเฟิงนั่งลง สายตาจับจ้องใบหน้าของเธอ ใบหน้าคมคายตกอยู่ในห้วงความคิดบางอย่าง

ควรทำอย่างไรกับเธอดี ควรส่งเธอกลับไปหาพ่อแม่ หรือจะให้เธออยู่ที่นี่ต่ออีกสักพัก

อันฉีนอนหลับสนิทจนถึงบ่ายสองโมง เธอรู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่เป็นเพื่อน แต่เมื่อลืมตาขึ้น กลับไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย เธออดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นนั่งและถอนหายใจ ทำไมถึงรู้สึกว่ามีคนอยู่กับเธอล่ะ

ขณะนั้นเอง พยาบาลก็ถือถาดยาเข้ามาให้เธอกินยา

“เมื่อกี้มีใครนั่งข้างฉันหรือเปล่าคะ” อันฉีถามด้วยความสงสัย