รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 935

"อ้อ! ไม่มีค่ะ! ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครมาเยี่ยมคุณเลย" พยาบาลพูดปด ที่จริงรู้สึกประหลาดอยู่ในใจ ชัดๆ ว่าหัวหน้าทีมเนี่ยอยู่ที่นี่เกือบทั้งวัน แต่ตอนที่เขาออกไป กลับให้เธอบอกว่าเขาไม่ได้มาที่นี่

ดวงตาของอันฉีหม่นลงทีเดียว เขาไม่ได้มาที่นี่เหรอ ก็จริง ตอนนี้เธอบอกให้เขาไปไกลๆ เขาย่อมไม่มีทางมาพบเธออีก

อันฉีกลืนยารสขมลงไป ตอนนี้เธอแค่อยากหายป่วยเร็วๆ เธออยากกลับไป กลับเข้าเมือง กลับไปบ้านที่อบอุ่น ไปอยู่กับพ่อแม่

ข่าวอันฉีไม่สบายรู้ไปถึงหูของจั่วอันอัน เธอมีความสุขมาก อันฉีไม่สบาย นอกจากนี้ เธอยังได้ยินว่าหัวหน้าทีมเนี่ยไม่ได้อยู่ที่ฐานฝึก ทำให้เธอคิดว่าเธอแยกพวกเขาสองคนได้สำเร็จหรือไม่

ช่วงพลบค่ำ เสี่ยวซื่อกับหลี่หลงซิงแวะมาเยี่ยมอันฉี พวกเขานำ IPAD มาให้ และยังสอนวิธีเล่นเกม หาสารพัดวิธีทำให้เธอเพลิดเพลิน ทว่าพวกเขาไม่ได้พูดถึงเนี่ยเหยียนเฟิงสักคำ

อันฉียอมรับความห่วงใยของพวกเขาอย่างมีความสุข แต่ในใจอยากจะถามคำถามหนึ่ง กระนั้นก่อนที่พวกเขาจะจากไป เธอกลับไม่ได้เอ่ยคำถามนั้นออกไป

เวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไข้ของอันฉีทุเลาลงแล้ว ร่างกายของเธอไร้กำลังวังชา ความเจ็บป่วยครั้งนี้ทำเอาเธอแทบแย่ ราวกับว่าเสียเลือดทั้งตัว

“ฉันอยากจะไปอาบน้ำค่ะ ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ” อันฉีเรียกร้อง

"งั้นก็ไปอาบน้ำที่ห้องหัวหน้าเนี่ยก็ได้! ​​ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว" เสี่ยวซื่อพูด

อันฉีพลันหายใจติดขัด เธอหันไปมองเสี่ยวซื่อ แล้วโพล่งถามไปว่า "เขาไปแล้วหรือคะ"

เสี่ยวซื่อรีบยิ้ม "หัวหน้าไปทำภารกิจอื่นแล้วครับ อาจจะไปสักสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ คุณอันฉี พวกเราจะดูแลคุณเอง รอคุณพ้นวิกฤตแล้ว เราจะส่งคุณกลับบ้านเอง"

อันฉีเจ็บแปลบหัวใจอีกแล้ว ราวกับว่าฝ่ามือใหญ่จับหัวใจที่เต้นไว้แน่น ทุกครั้งที่มันเต้น ความรู้สึกเจ็บปวดก็แผ่ซ่าน

"งั้นเหรอ" อันฉีเม้มริมฝีปากอย่างขมขื่น นึกถึงคำพูดของเนี่ยเหยียนเฟิงเมื่อสองวันก่อน ขอแค่เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา เขาก็จะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก

แล้วเขาจะทำตามที่พูดไหม จู่ๆ ขอบตาของอันฉีก็ร้อนผ่าว เธอกระพริบตาถี่ๆ ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าเสี่ยวซื่อ เธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันไปอาบน้ำก่อนค่ะ"

อันฉีกลับไปที่ห้องของเธอ หยิบเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนแล้วเดินไปที่ห้องของเนี่ยเหยียนเฟิง ทั้งห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่เตียงก็ไม่มีรอยยับยู่ยี่ เห็นได้ชัดว่าสองสามวันมานี้ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มานอนที่นี่เลย

เขาไปแล้วจริงๆ เหรอ ตอนนี้เองน้ำตาของอันฉีก็ไหลริน เธอเช็ดน้ำตาอย่างอัดอั้นตันใจ แล้วเดินไปทางห้องน้ำ

เธอนั่งในห้องน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำร้อน ถึงค่อยกล้าร้องไห้โฮ ร้องอย่างเจ็บปวดรวดร้าว แต่หลังจากร้องไห้ก็ยังรู้สึกทุกข์ใจ จึงอาบน้ำเสียเลย

เธอเป่าผมยาวถึงเอวให้แห้ง สวมชุดนอนสีขาวแล้วสวมเสื้อคลุมทับ ท่าทางห่อเหี่ยวไม่มีชีวิตชีวา มองเห็นแก้วน้ำบนโต๊ะก็เอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา แล้วเดินไปที่กาต้มน้ำ เทน้ำที่ยังอุ่นถือแก้วในมือแล้วดื่มน้ำ