รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 944

ใบหน้าของอันฉีแดงก่ำ เธอรีบโบกมือและปฏิเสธขึ้นว่า “ไม่ใช่นะคะ เถ้าแก่เนี้ยเข้าใจผิดแล้วค่ะ เราไม่ใช่คู่รักค่ะ”

เมื่อครู่นี้หางตาของเถ้าแก่เนี้ยเห็นพวกเขาเข้ามาพร้อมโอบไหล่กันเข้ามา แม้ว่าตอนนี้พวกเขายังไม่ใช่คู่รัก งั้นต้องอยู่ในช่วงก็กำลังคุยๆ อยู่แน่เลย เธอจึงยิ้มออกมา “พี่ชายคนนี้ก็หล่อขนาดนี้ผู้ชายหล่อคนนี้หล่อมาก คุณก็สวยมากเลย เหมาะสมกันมากค่ะ”

อันฉีรู้สึกขมขื่นในใจ และเธอไม่ต้องการโต้เถียงกับเถ้าแก่เนี้ยอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงพูดกับเนี่ยเหยียนเฟิงว่า “เราไปที่ห้องของคุณกันเถอะค่ะ!”

เนี่ยเหยียนเฟิงจูงมือเธอและเดินไปทางบันไดที่อยู่ข้างๆ อันฉีขืนตัวขึ้นมา “ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องจูงฉันหรอกค่ะ”

เนี่ยเหยียนเฟิงปล่อยมือเธอ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปยังห้องสุดท้ายบนชั้น 3 และผลักเปิดประตูเข้าไป ห้องนั้นเรียบง่ายมากและแม้แต่การตกแต่งก็เป็นสไตล์ของยุค 1990 ไม่มีบรรยากาศสมัยใหม่เลยสักนิด

แต่อันฉีไม่สามารถเลือกอะไรได้ในเวลานี้ มีที่หลบลมหลบฝนได้ ก็ดีขนาดไหนแล้ว

นอกจากมีเตียงใหญ่หนึ่งเตียง ก็มีเพียงเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ หนึ่งตัว อันฉียืนอยู่หน้าหน้าต่างมองดูเม็ดฝนหนาทึบราวกับว่าเธอรู้สึกถูกกั้นให้แยกโดดเดียวจากโลกข้างนอก

จังหวะนี้ เธอสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่อยู่ข้างหลังเธอ เธอหันกลับมา และเนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่ห่างไปข้างหลังเธอหนึ่งก้าว อันชี่ก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณ และเธอซึ่งอยู่หน้าหน้าต่างแต่แรกอยู่แล้ว ก็ตระหนักได้ว่าไม่มีที่ให้ถอยไปอีกแล้ว พอเท้าเตะไปกระแทกกับผนัง ทำให้เธอตกใจขึ้นมา

“กลัวผมขนาดนั้นเลยหรือ” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดขึ้นอย่างเรียบ ๆ ตาของเขาจับจ้องที่สีหน้าของเธอ

อันฉี ไม่กลัวเขา แต่ต้องการที่จะรักษาระยะห่างจากเขาตลอดเวลา ราวกับว่าด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เธอจะไม่ทำให้อันนั่วผิดหวัง

“ฉันไม่ได้กลัวคุณ ฉันแค่ไม่อยากเข้าใกล้คุณมากเกินไป” อันฉีเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามือของเธอยังคงดื้อรั้นอยู่เล็กน้อย

จู่ๆ เนี่ยเหยียนเฟิงก็เอนตัวมาข้างๆ เธอ ดวงตาที่สวยงามของอันฉีหรี่ลงเล็กน้อย ชายคนนี้ต้องการทำอะไร เขาต้องการเอาเปรียบคนอื่นรึไง

“คุณ...คุณจะทำอะไร” อันฉีรีบหันหน้าหนี และลมหายใจของเธอก็ติดขัดขึ้นมาเล็กน้อย

ตอนแรกเนี่ยเหยียนเฟิงแค่ต้องการทดสอบดูปฏิกิริยาของเธอ แต่เมื่อเห็นเธอเบือนหน้าหนีด้วยความรังเกียจ เขาจึงต้องยืดตัวขึ้นและชี้ไปที่เตียงแล้วพูดว่า "คุณนอนบนเตียง ผมจะไปนอนในรถ”

“มันพังแล้ว” เนี่ยเหยียนเฟิงกอดอกและบอกเธออย่างแน่ใจ

“มันหนาวมากขนาดนี้ แล้วเราจะผ่านกันไปยังไงดี ฉันไม่ได้ใส่เสื้อผ้าหนามาด้วย” อันฉีรู้สึกว่ามือและเท้าของเธอเย็นมากในขณะนี้ เธอก็ถูมือเพื่อให้อุ่นขึ้น ตอนนี้ยังจะไม่มีแอร์อีก แล้วจะอยู่รอดกันยังไงกันล่ะ

เนี่ยเหยียนเฟิงเห็นเธอหน้าซีดจากความหนาวเย็น เสื้อผ้าบนตัวเธอเพียงแค่ดูดีเท่านั้น แต่ไม่ได้กันหนาวอะไร และเขายังมีเสื้อคลุมทหารอยู่ในรถ ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นและเปิดประตูออกไป

อันฉีมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท และไม่รู้ว่าเขากำลังจะไปไหน เธอทำได้เพียงนั่งบนเตียง พลางคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่โคลนถล่มจะถูกจัดการ เธอหวังว่ามันจะดีขึ้นให้เร็วกว่านี้ เธอไม่ต้องการอยู่กับเนี่ยเหยียนเฟิงนานนัก

ตอนนี้เธอกลัวเขาอยู่เล็กน้อย กลัวว่าความตั้งใจของเธอจะไม่แข็งแกร่งพอ กลัวว่าเสน่ห์ของเขาจะมากเกินไป กลัวว่าเธอจะอดไม่ได้ที่จะถูกเขาล่อลวง และกลัวว่าเธอจะเรื่องที่ผิดต่ออันนั่วขึ้นมา

จังหวะนี้ มีเสียงผลักประตูดังลอยมา เนี่ยเหยียนเฟิงเข้ามาพร้อมพาดเสื้อคลุมทหารหนาๆ บนข้อมือ เขาวางเสื้อผ้าให้อันฉีที่นั่งอยู่บนเตียงโดยไม่พูดอะไร