รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 943

อันฉีโมโหเล็กน้อย ผู้ชายคนนี้ไม่ไว้ใจทักษะการขับรถของเธอรึไง เนี่ยเหยียนเฟิงขยับจากเบาะหลังมาที่เบาะคนขับ เขาที่อยู่ในเสื้อโค้ทสีดำ ดุร้ายทรงเสน่ห์ ทุกทวงท่าของเขามีเสน่ห์แบบผู้ชาย

อันฉีมองดูอีกหลายครั้ง จากนั้นหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่กล้ามองไปมากกว่านี้

กลัวว่าตนเองจะตกหลุมพรางถ้ามองอีก

เนี่ยเหยียนเฟิงหมุนพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่วสวยงาม และรถเอสยูวีขนาดใหญ่พุ่งออกจากสายฝน และขับตรงไปทางถนนสู่ภูเขา

เม็ดฝนนอกหน้าต่างใหญ่มาก มันตกกระทบหน้าต่างรถ และสายฟ้าฟาดเปรี้ยงๆ อันฉีจิตใจว้าวุ่นอย่างควมคุมไม่ได้ อยู่กับเขาในอากาศที่แคบเช่นนี้ แม้แต่ในลมหายใจ ก็เหมือนจะเต็มลมหายใจของผู้ชายคนนี้

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันเลย เงียบกันมาก

“มีเพลงให้ฟังไหมคะ” อันฉีถามเขา

“ไม่มีครับ” เนี่ยเหยียนเฟิงตอบเธอ

อันฉีนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ชายผู้นี้มีงานอดิเรกอย่างอื่นบ้างหรือไม่

ทักษะการขับรถของเนี่ยเหยียนเฟิงนั้นมั่นคงมาก และเขาไม่ได้ขับเร็วมากนัก อันฉีไม่มีอะไรทำ ดังนั้นจึงได้แต่ดูสายฝนนอกหน้าต่างเพื่อฆ่าเวลา

ขณะที่ขับรถ จู่ๆ เนี่ยเหยียนเฟิงก็เหยียบเบรก อันฉีผงะทั้งร่าง เธอรีบมองขึ้นไปด้านหน้า และตกตะลึงอยู่หลายวินาที เห็นเพียงทางข้างหน้ามีโคลนถล่มอยู่ ซึ่งไม่รู้ว่าถล่มเมื่อไหร่ และกีดกั้นทางที่พวกเขากลับไปที่ฐานเอาไว้

“ไม่จริงน่ะ!” อันฉีมองมันอย่างพูดไม่ออก มันไม่ใช่โคลนถล่มที่ร้ายแรงอะไร แค่ปิดกั้นถนนทั้งเส้น และโคลนบางส่วนก็ไหลลงมาตามถนน ดูเหมือนว่าจะกลับคืนนี้ไม่ได้แล้ว

“แล้วเราจะทำอย่างไรดีคะ” อันฉีหันไปมองใครบางคน

“คืนนี้เราทำได้แค่อยู่ในหมู่บ้าน ได้เท่านั้น" หลังจากที่เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ เขาก็มองซ้ายมองขวา มองหาทางจะหันหลังกลับไปยังหมู่บ้าน นั้น

อันฉี ถอนหายใจ เธอได้แต่โทษความโชคร้าย เฝ้าดูชายคนนี้หันหัวกลับมาที่เมือง เธอคิดกับตัวเองว่า หวังว่าจะมีโรงแรมสักแห่งในเมืองนี้

ระหว่างทางกลับเกิดความเงียบอีกครั้ง อันฉีคิดว่า ศูนย์กลางของเมืองนี้เป็นเพียงถนนสายนั้น จะมีโรงแรมอะไรได้บ้าง หรือจะไม่มีเลยสักโรงแรมหนึ่ง!

เมื่ออันฉีได้ยินดังนั้นเธอจึงรีบเข้ามา “สองห้อง เราต้องการสองห้องค่ะ ขอบคุณนะคะ"

“คุณผู้หญิงคะ ขอโทษจริงๆ นะคะ นับประสาอะไรกับสองห้อง แม้แต่ห้องหนึ่งยังไม่เหลือเลยค่ะ” หลังจากพูดจบ เถ้าแก่เนี้ยก็ถอนหายใจ “วันนี้ฝนตกหนักมาก และหลายคนมากที่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บวัตุดิบยาต่างก็มาพักอยู่ที่นี่ วันนี้ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ”

สมองของอันฉีว่างเปล่าไปหลายวินาที ไม่มีที่ว่างแล้วงั้นเหรอ แล้วพวกเขาจะทำอย่างไรล่ะ

“เฮ้ คนหล่อ คุณไม่ได้พักอยู่ที่นี่อยู่แล้วเหรอคะ" จู่ๆ เถ้าแก่เนี้ยก็มองไปที่เนี่ยเหยียนเฟิงด้วยรอยยิ้ม

“ครับ!” เนี่ยเหยียนเฟิงพยักหน้า

อันฉีมองดูด้วยความประหลาดใจ “คุณมีห้องนี่คะ!”

“คุณผู้หญิง ทำไมคุณถึงต้องการสองห้อง คู่ผัวเมียอยู่ห้องเดียวก็พอแล้วนี่คะ” เถ้าแก่เนี้ยพูดโผงผางออกมา