รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 957

อันฉีตกตะลึงเมื่อได้ยินเสียงนี้ ทันใดนั้นเธอก็หันศีรษะไปมอง และข้างหลังเธอนั้นมีเนี่ยเหยียนเฟิงยืนอยู่

มันเหมือนความฝัน

ที่เขามาปรากฏตัวแบบนี้

"คุณ..." อันฉีรู้สึกคอแหบแห้ง เจ็บปวดทรวงอก และสับสนไปชั่วขณะ

ก่อนที่เธอจะได้สติ ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาโอบไหล่ของเธอและพาเธอตรงไปตามทางเดิน ขณะนี้มีแขกในห้องวีไอพีห้องหนึ่งเพิ่งออกไป บริกรก็เข็นรถเสิร์ฟอาหารกำลังจะเข้าไปทำความสะอาด เนี่ยเหยียนเฟิงเรียกเธอ "เดี๋ยวสักพักค่อยเข้าห้องวีไอพีห้องนี้"

พูดจบ เขาก็เปิดประตูและดึงอันฉีเข้ามา บริกรเข้าใจทันที จึงยืนรออยู่ที่หน้าประตู

อันฉีหายใจหอบ "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่"

"ฉันชวนเพื่อนมาทานอาหารเย็นที่นี่" เนี่ยเหยียนเฟิงตอบเธอด้วยเสียงต่ำ

ดวงตาของอันฉีแดงก่ำเล็กน้อย เขาและสมาชิกในทีมกลับไปแล้วไม่ใช่หรือ ที่แท้เขายังอยู่ในเมืองอันหลาน

ทันใดนั้นเธอก็นึกได้ว่าครอบครัวของเธอยังอยู่ในห้องวีไอพี เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า "คุณปู่ คุณอาและอันนั่วกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่นี่ คุณอยากจะเข้าไปทักทายไหม"

เนี่ยเหยียนเฟิงไม่ตอบ ได้แต่จ้องไปที่เธอ มองหยาดน้ำที่ค่อยๆ เอ่อล้นในดวงตาของเธอ เขาถอนหายใจเล็กน้อย "ฉันไม่ไปดีกว่า"

อันฉีมองไปทางอื่นด้วยความลำบากใจ แอบใช้มือเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ แล้วถามเขาอีกครั้งว่า "ทำไมคุณไม่ไป"

เนี่ยเหยียนเฟิงเอื้อมมือไปจับคางของเธอ และบังคับให้เธอหันหน้าเข้าหาเขา "ร้องไห้แบบนี้ แสดงว่ายังไม่ลืมผมใช่ไหม"

อันฉีมองไปที่ใบหน้านี้ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้าอย่างไร เธอปัดมือของเขาที่จับคางของเธอ "อย่าทำแบบนี้"

"ต่อไปถ้ามีคนแปลกหน้าเข้ามาคุยกับคุณ ปฏิเสธพวกเขาไปตรงๆ ป้องกันตัวเองดีๆ" เนี่ยเหยียนเฟิงเตือนเธอ

"อ่า..." อันฉีตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือไม้อ่อนแรง และลืมที่จะผลักเขาด้วยซ้ำ

ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า มีเพียงริมฝีปากของเขาที่โหยหาอย่างบ้าระห่ำ

เมื่อเธอกำลังจะขาดออกซิเจน ชายผู้นั้นถึงได้ปล่อยเธอไป จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ แล้วพูดเสียงแผ่วว่า "คุณถามผมตั้งมากมาย ว่าถ้าผมไปคุ้มกันหญิงอื่นจะหวั่นไหวไหม" คำตอบของผมคือ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คุณ ผมก็คงไม่หวั่นไหว"

อันฉีลืมที่จะผละตัวจากเขาไปชั่วขณะและถามว่า "ทำไมต้องเป็นฉัน"

เนี่ยเหยียนเฟิงหัวเราะเยาะตัวเองและยกมุมปากขึ้น "เพราะผมสนใจแต่คุณเท่านั้น"

อันฉีเจ็บปวดหัวใจ เธอพยายามถอยห่างจากอ้อมกอดของเขาสองก้าว "ฉันจะไม่ทำร้ายจิตใจเสี่ยวนั่ว คุณก็ห้ามทำร้ายเธอ ถ้าคุณกล้าทำร้ายเธอ ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่"

พูดจบ อันฉีก็หันกลับมาเปิดประตู แต่เธอไม่คิดว่าประตูจะหนักขนาดนี้ เธอเปิดมันไม่ออก และก้าวถอยหลังอย่างเซ็งๆ

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว