รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 969

แต่ทว่าพวกเขาอยู่ค่อนข้างไกลแถมยังมีต้นไม้บังไว้อีก เนี่ยเหยียนเฟิงจึงไม่ทันได้สังเกตเห็น

เนี่ยเหยียนเฟิงขับรถมายังบ้านตระกูลอัน อันฉีหันมามองเขาหลายครั้ง เธอพบว่าเขาจมอยู่ในความคิดตัวเองตลอดเวลา แม้แต่สายตาของเขายังเต็มไปด้วยความรู้สึกนึกคิดมากมาย

เขาเจอเรื่องอะไรมาอย่างนั้นเหรอ

“ช่วงนี้คุณเจอเรื่องอะไรมาหรือเปล่า” อันฉีถามเขาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มี” เนี่ยเหยียนเฟิงส่ายหน้า

อันฉีจนปัญญาแล้ว ถ้าหากมีเรื่องอะไรจริงๆ เขาก็คงไม่บอกเธอหรอก ตอนนี้เธอกำลังรักษาระยะห่างกับเขาอยู่ ที่เขาไม่บอกเธอก็คงจะเป็นเรื่องปกติ

เมื่อถึงหน้าบ้าน อันฉีก็รู้สึกอยากอยู่กับเขาต่ออีกสักหน่อย

“ยังเช้าอยู่เลย พวกเรามาคุยกันหน่อยสิ!” อันฉีไม่รีบลงจากรถ

เนี่ยเหยียนเฟิงมองเธออย่างอ่อนโยน ค่ำวันนี้เธอสวมเสื้อโค้ทสีน้ำเงิน ทั้งสดใสและมีระดับ ใบหน้าที่ถูกตบแต่งบางๆ ของเธอนั้นทำให้เขาใจสั่นไหว

เมื่ออันฉีถูกเขามองมาแบบนั้นก็รู้สึกประหม่า หัวใจเธอเต้นแรงหน้าขึ้นสีเล็กน้อย สายตาของผู้ชายคนนี้มันเกินไปจริงๆ ทำเอาเธอรู้สึกเหมือนกับจะถูกเขากลืนกินเข้าไป

“ช่างเถอะ งั้นฉันกลับบ้านแล้ว!”

วันนี้หมดปัญญาจะคุยกับเขาแล้ว

แต่เมื่ออันฉีกำลังจะเดินไป ชายหนุ่มก็ออกคำสั่ง “มานี่”

อันฉีเงยหน้ามามอง แววตาของชายหนุ่มภายใต้แสงไฟจากทางเดินนั้นดูน่าหลงไหลเหลือเกิน เธอมองเห็นอะไรบางอย่างอย่างในแววตาคู่นั้น มันคือความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

อันฉีหน้าร้อนผ่าว ผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไรที่หน้าประตูบ้านของเธอกัน

“ไม่ได้” อันฉีส่ายหน้า เธอยิ่งเป็นพวกหน้าบางอยู่ด้วย

คนที่แอบถ่ายในสวนนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่คนไม่ดีอะไร แต่เป็นคนที่ฮั่วจยาแม่ของเนี่ยเหยียนเฟิงส่งไป เธอแค่อย่างรู้เรื่องราวของลูกชายในช่วงนี้ เนื่องจากเธอแต่งงานใหม่ไม่ได้เลี้ยงเขาตั้งแต่เล็กๆ จึงทำให้รู้สึกห่างเหินกันเป็นธรรมดา อีกทั้งบ้านตระกูลเนี่ยเลี้ยงลูกชายของเธออย่างเอาใจใส่ จึงทำให้เขาไม่มีเวลาว่างมาหาเธอ

นี่ก็เป็นเรื่องที่ทำให้ฮั่วจยาจนปัญญาจริงๆ

เธอไม่สามารถมีส่วนร่วมในการเติบโตของลูกชายเลย ในวันนี้เธอแค่อยากรู้เรื่องชีวิตรักของลูกชายเพียงเท่านั้นไม่กล้าที่จะยื่นมือเข้าไปแทรกอะไรมากมาย ขนาดว่าที่สะใภ้ยังต้องอาศัยคนให้ไปแอบถ่ายมา

ในขณะนั้นเอง สาวใช้ก็เดินเข้ามาบอกเธอ “คุณนาย ท่านรองประธานาธิบดีมาค่ะ”

คิ้วของฮั่วจยาถูกปกคลุมด้วยความกลัดกลุ้ม เธอพยักหน้าเป็นการตอบรับ

ผ่านไปไม่นาน ร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาทางหน้าประตู เขาสวมเสื้อสูทสีดำและมีใบหน้าหล่อเหลาสุขุม เขาคือฮั่วเหยียนเซียว ชายผู้เป็นศูนย์กลางของอำนาจทั้งหมด

ฮั่วจยามองดูน้องชายของเธอด้วยความปลื้มใจ เธอรู้ว่าในปีนั้นแม่ของเธอต้องแบกรับความเสี่ยงในการคลอดบุตรเพราะมีอายุค่อนข้างมาก เพื่อให้ตระกูลฮั่วมีลูกชายสืบตระกูล ในวันนี้เมื่อเห็นน้องชายของตนประสบความสำเร็จแล้ว ฮั่วจยาดีใจเหลือเกิน