รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 989

ใบหน้าของอันฉีเคร่งเครียดขึ้นทันที เมื่อคิดว่าเนี่ยเหยียนเฟิงบอกว่าเขามีเรื่องหนึ่งต้องทำ หรือว่ามันจะเกี่ยวข้องกับพ่อของเขา

เธอไม่ได้ถามอะไร เพียงแต่ฟังฮั่วจยาเล่าต่อไปอย่างเป็นกังวล

“ตอนนี้คนที่ฆ่าพ่อของเขาได้ลักพาตัวนักวิจัยทางวิทยาศาสตร์คนสำคัญของเราไป กับน้าชายฉันพยายามอย่างเต็มที่จะขัดขวางไม่ให้เขาทำภารกิจนี้ แต่เขาก็ยังยืนกรานที่จะไป เราทุกคนรู้ว่าเขาไปเพราะความแค้น มันแตกต่างจากภารกิจปกติอย่างสิ้นเชิง เขาจะขาดสติและเสี่ยงตายเพื่อสังหารคนคนนี้"

เมื่ออันฉีได้ฟัง หัวของเธอก็ว่างเปล่า ความกังวลและความตื่นตระหนกของเธอแผ่ซ่านไปจากหัวใจส่วนลึก ไม่ เธอไม่ต้องการเสียเขาไป ชีวิตนี้เธอไม่อยากสูญเสียเขาไป

“ฉันไม่อยากเสียเขาไปค่ะ” อันฉีอดไม่ได้ที่จะเสียงสะอื้น เธอมองฮั่วจยาอย่างแน่วแน่ “ฉันรักเขา และฉันอยากอยู่กับเขาไปตลอดชีวิตค่ะ”

ฮั่วจยามองดูเธอซาบซึ้ง เอื้อมมือไปจับมือเธอ จากนั้นฮั่วจยาถอดสร้อยข้อมือหยกสีขาวจากข้อมือแล้ววางในมือของเธอ "ฉันยอมรับเธอเป็นลูกสะใภ้ของฉัน อันฉี อย่างนั้นเธอลองหาวิธีที่จะทำให้เขากลับม เราให้เขามีส่วนร่วมในภารกิจนี้ได้ เพราะเมื่อพลาดโอกาสนี้เขาจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจไปตลอดชีวิต แต่เราต้องทำให้เขามีความหวังว่าเขาจะต้องกลับมา ตอนที่เขาสู้สุดชีวิต ยังคงมีสติด้วย"

อันฉีจะไม่เข้าใจความหมายของฮั่วจยาได้อย่างไร เธอเม้มริมฝีปากและพยักหน้าหนักแน่น "คุณป้า ฉันเข้าใจที่คุณหมายถึง ฉันจะทำให้เหยียนเฟิงกลับมา ไม่ต้องห่วงค่ะ!"

ฮั่วจยาถอนหายใจ พยักหน้าตาแดง "ตกลง แต่อันฉี อย่าบอกเหยียนเฟิงว่าเราคุยกันเรื่องนี้ เขาไม่ยอมให้เธอเป็นห่วงเขาแน่นอน"

“ตกลงค่ะ ฉันจะไม่บอกแน่นอนค่ะ” อันฉีเข้าใจ

"ไปกินข้าวกับเขาเถอะ!" ฮั่วจยายังมีอย่างอื่นที่ต้องทำ

“คุณป้า...ฉันรับไว้ไม่ได้ค่ะ” อันฉียืนขึ้นพร้อมกับถือกำไลหยกสีขาว อยากจะคืนมันให้กับเธอ

“สิ่งนี้ตกทอดมาจากรุ่นคุณย่าของฉัน มีไว้สำหรับลูกสะใภ้รุ่นต่อไป ตอนนี้เธอไม่เหมาะจะสวมหยกยู แต่เก็บรักษามันไว้ให้ดี รอให้ลูกของเธอมารับกำไลนี้!”

“แม่พูดอะไรกับคุณเหรอ”

"ไม่มีอะไรค่ะ! ดูสิคะ เธอให้ฉันมา" อันฉีโชว์สร้อยข้อมือหยกที่ข้อมือให้เขาดู "คุณป้าชอบฉันมาก และยอมรับเป็นลูกสะใภ้แล้วค่ะ"

เนี่ยเหยียนเฟิงจ้องมองเธอ และอันฉีรู้สึกว่ามือของเขาออกแรงมากขึ้น

อันฉีเข้าใจเขา ชีวิตนี้ทุกคนต้องมีเรื่องหนึ่งหรือสองอย่างที่ต้องทำ เช่นเดียวกับความรักที่เขามีต่อพ่อทำให้เขาไม่ต้องการเห็นฆาตกรลอยนวล ส่วนเธอ ถูกกำหนดให้ตกหลุมรักเขาในชาตินี้

“แม่พูดอะไรอีกหรือเปล่า” เนี่ยเหยียนเฟิงลดสายตาลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่กล้ามองอันฉีตรงๆ

"เปล่าค่ะ! มีอะไรหรือคะ" อันฉีจงใจย้อนถามเขาด้วยความสงสัย ดวงตาเผยว่าไม่มีลับลมคมใน