รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 5

บทที่ 5 เขาก็คือยาจกคนนั้น

“พวกนายไปก่อน ฉันขอไปห้องน้ำก่อน” ฉินหลั่งพบว่าบนเสื้อมีรอยเปื้อนเล็กน้อย พอพูดจบ ก็เดินไปทางห้องน้ำทันที

เมื่อเห็นพวกส้งเส่นเอ๋อทั้งสามคนแล้ว ผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารักขนาดนี้ ทำเอาหยินห้าวกับยินถิงใจกระตุกวูบ หยินห้าวเปลี่ยนไปเขินอายทันที ย่างก้าวก็ช้าลง ยินถิงดันกรอบแว่น เพื่อซ่อนความร้อนรนกระวนกระวายที่อยู่ภายในจิตใจ

“เส่นเอ๋อ เหวินเหวิน เป้ยเป้ย กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอ แต่ละคนถึงได้หัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้” ขณะพูด โจวซินก็เดินไปทางพวกส้งเส่นเอ๋อด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

พวกส้งเส่นเอ๋อทั้งสามคนหันหน้าไป หมายจะหันไปมอง เพื่อนร่วมหอของหวงเกอที่โจวซินพามา ตอนที่เห็นหยินห้าวกับยินถิง รอยยิ้มบนใบหน้าก็แข็งทื่อไปทันที ความรู้สึกที่เหมือนดั่งฤดูใบไม้ผลิในเดือนมีนาคมเมื่อครู่ จู่ๆก็เหมือนเจอเข้ากับกระแสลมหนาว

หยินห้าวหน้าตาไม่ดี ยินถิงดูธรรมดา แตกต่างกับสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเธอเป็นอย่างมาก

เพียงแค่มองครั้งเดียว พวกส้งเส่นเอ๋อทั้งสามคนก็ไม่หันไปมองอีก เห็นได้ชัดเลยว่าออกจะผิดหวังเล็กน้อย

“เอ่อ” เมื่อได้เห็นท่าทีของเพื่อนสนิท บนใบหน้าของโจวซินก็ฉายแววอึดอัด เธอรู้แต่ต้นแล้วว่า จะต้องเป็นแบบนี้ ก็เลยแอบส่ายหัวเงียบๆ แล้วหันไปถลึงตาใส่หวงเกอ หวงเกอก็ทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ

“รีบนั่งเถอะ” หวงเกอรีบจัดการทันที “ยินถิง นายนั่งข้างเหวินเหวิน หยินห้าว นายไปนั่งกับเป้ยเป้ย”

พอหวงเกอจัดที่นั่งเสร็จ เหวินเหวินก็ลุกขึ้นมาทันที แล้วไปนั่งข้างเป้ยเป้ย ซึ่งนั่นก็บ่งบอกชัดเจนแล้วว่า ไม่อยากจะนั่งใกล้กับพวกยินถิง

ทำให้ยินถิงกับหยินห้าวถึงกับเลิ่กลั่ก ส่วนเหวินเหวินกับเป้ยเป้ยสองคนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกัน ไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่า สิ่งที่ทำมีอะไรไม่ถูกต้อง

รอบโต๊ะเป็นเก้าอี้ไม้ทั้งหมดสี่ตัว เก้าอี้ไม้หนึ่งตัวนั่งได้สองคน เหวินเหวินกับเป้ยเป้ยนั่งตัวหนึ่ง ยินถิงกับหยินห้าวตัวหนึ่ง หวงเกอกับโจวซินตัวหนึ่ง ที่เหลืออยู่ก็คือส้งเส่นเอ๋อคนเดียวนั่งหนึ่งตัว

ภายในใจของโจวซินกับหวงเกอต่างก็รู้สึกไม่เป็นสุข ส้งเส่นเอ๋อเป็นคนที่สวยที่สุดและเลือกมากที่สุดในหมู่เพื่อน ถ้าอีกเดี๋ยวฉินหลั่งเดินมา ส้งเส่นเอ๋อจะมีปฏิกิริยาแบบไหนกัน

ถึงแม้ฉินหลั่งจะหน้าตาใช้ได้ แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ของจากร้านแผงลอย สภาพยาจกเกินไปจริงๆ

หวงเกอกับโจวซินเรียกให้คนอื่นๆเลือกเมนูอาหาร ความสนใจทั้งหมดของเหวินเหวินกับเป้ยเป้ยไปอยู่ที่เมนูอาหาร ไม่ได้สนใจพวกหยินห้าวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย

“ทำไมถึงมาแค่สองคนล่ะ หอพักของพวกนายมีกันแค่สามคนเหรอ” ส้งเส่นเอ๋อลูบผมสลวย แล้วหันไปถามหวงเกอ

“อ๋อ อีกคนไปเข้าห้องน้ำน่ะ คงใกล้จะกลับมาแล้ว” หวงเกอรีบตอบกลับไป เพิ่มพูดจบ ก็หันไปเห็นฉินหลั่งเดินมาตรงหน้าพอดี หวงเกอยืนขึ้นแล้วโบกมือให้เขา “ฉินหลั่ง ทางนี้ รีบมาเลย”

ส้งเส่นเอ๋อ เหวินเหวิน เป้ยเป้ยพอได้ยินว่ามีคนมาเพิ่ม ก็หันไปมองทางฉินหลั่ง เหวินเหวินกับเป้ยเป้ยแค่มองครั้งเดียว ก็หมดความสนใจทันที หันสายตากลับไปมองที่เมนูอาหารอีกครั้ง

แต่ส้งเส่นเอ๋อกลับเบิกตาโต และหางตาก็กระตุก สายตามีแววไม่พอใจวาบผ่าน

ฉินหลั่งเองก็จำส้งเส่นเอ๋อได้ มองส้งเส่นเอ๋อทีหนึ่ง ก่อนจะเดินมา เขาไม่ค่อยเข้าใจ ว่าทำไมส้งเส่นเอ๋อถึงได้ดูเหมือนจะเกลียดเขาขนาดนั้น

พอฉินหลั่งเดินมานั่งลงข้างส้งเส่นเอ๋อ ส้งเส่นเอ๋อก็จ้องมองฉินหลั่ง ทำเสียงในลำคอ แล้วแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา

“เส่นเอ๋อ เธอเป็นอะไรไป” ทำไมถึงได้รู้สึกว่าส้งเส่นเอ๋อรู้จักฉินหลั่ง โจวซินก็เลยถามออกไป

“ไม่มีอะไร” ส้งเส่นเอ๋อหันไปมองโจมซิน พร้อมรอยยิ้มที่เย็นชา สายตาเลื่อนผ่านไปทางฉินหลั่ง แล้วหันไปพูดกับเหวินเหวินและเป้ยเป้ย “พวกเธอว่าบังเอิญไหม เขาก็คือคนที่ชนฉันตรงธนาคารซิตี้แบงก์”

“เขาเองเหรอ !”

“ดูจากเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่แล้วก็ดูเหมือนจริงๆ”

เหวินเหวินกับเป้ยเป้ยเบิกตาโต แล้วมองประเมินฉินหลั่งรอบหนึ่ง

“เหมือนอะไรกัน พวกเธอกำลังพูดเรื่องอะไร ?” โจวซินตอนนี้กำลังงงกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า

พอเห็นว่าส้งเส่นเอ๋อทำท่าทางขี้เกียจอธิบาย เหวินเหวินก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “วันนี้ตอนเช้าเส่นเอ๋อไปทำธุระกับพ่อเขาที่ธนาคารซิตี้แบงก์ แล้วคนๆนี้ก็ชนหัวเธอเข้า เธอดูสิ บนหน้าผากของเส่นเอ๋อยังมีรอยนูนอยู่เลย”

เป้ยเป้ยเห็นว่าเหวินเหวินพูดไม่ครบ ก็เลยพูดต่อ สายตาเลื่อนผ่านฉินหลั่งทีหนึ่ง “เธอก็ดูสิว่าเขาแต่งตัวยังไง ธนาคารซิตี้แบงก์เป็นสถานที่แบบไหนกัน ต้องมีเงินฝากขั้นต่ำหนึ่งล้านถึงจะทำบัตรได้ แล้วดูเขาสิ ไม่มีบัตรแล้วยังจะเดินเข้าไปดื้อๆ ถูกผู้จัดการหน้าห้องโถงถามจนเลิ่กลั่กไปเลย สงสัยสุดท้ายก็คงวิ่งออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำล่ะมั้ง”

เมื่อเธอพูดแบบนั้น โจวซินกับหวงเกอและเพื่อนร่วมหอ ต่างก็หันไปมองทางฉินหลั่ง แล้วก็นึกเห็นภาพของฉินหลั่งที่ยืนทำตัวเปิ่นๆที่ธนาคารซิตี้แบงก์ขึ้นมาได้ทันที

แต่โจวซินกลับกังวลอยู่ในใจ ดูจากสีหน้าของเส่นเอ๋อแล้ว ความประทับใจที่มีต่อตัวฉินหลั่งนั้นแย่มาก จากบุคลิกตรงไปตรงมาของเส่นเอ๋อแล้ว ข้าวมื้อนี้ยังจะกินต่อได้อีกหรือเปล่า

โจวซินกำลังลังเลอยู่ในใจ ส้งเส่นเอ๋อได้ให้คำตอบด้วยการกระทำก่อนแล้ว เธอยังรักษารอยยิ้มเย็นชา มองไปทางหวงเกอกับโจวซิน “โจวซิน ยินดีด้วยนะที่เธอหาแฟนหล่อๆแบบหวงเกอได้ ฉันยังมีธุระอีกนิดหน่อย คงไม่กินข้าวแล้วล่ะ บ๊ายบาย”

พอพูดจบ ส้งเส่นเอ๋อก็ยืนขึ้น แล้วหันหน้าเดินออกไปข้างนอกทันที

จะว่าไปงานเลี้ยงครั้งนี้ส้งเส่นเอ๋อก็เป็นคนเสนอเอง เธอเห็นว่าหวงเกอหน้าตาไม่เลว พอถามแล้วรู้ว่าเรียนสายกีฬา ก็ประมาณการเอาเองว่าเพื่อนร่วมหอของเขาก็จะต้องใช้ได้แน่นอน

ในใจก็คิดว่าถ้าเจอคนที่เหมาะสม ก็จะได้ช่วยประหยัดเวลาการเลือกของเธอ ถึงแม้จะไม่เหมาะสม ได้รู้จักคนหล่อเพิ่มขึ้นอีกคนสองคน ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เพื่อนร่วมหอของหวงเกอ หยินห้าวหน้าตาเลวร้ายเล็กน้อย ยินถิงหน้าตาธรรมดาไม่มีจุดเด่น สองคนนี้เธอยังพอทนได้

แต่พอได้เห็นฉินหลั่ง ส้งเส่นเอ๋อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ในสายตาของเธอ ส้งเส่นเอ๋อก็คือคนที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง เป็นแค่ยาจกที่น่าขายหน้าคนหนึ่งเท่านั้น

จู่ๆเธอก็รู้สึก ว่าวันนี้สวรรค์คงจงใจกลั่นแกล้งเธอ เธอคาดหวังว่าจะได้เจอคนที่ทั้งหล่อและรวยไม่ใช่หรือยังไง แต่กลับให้เธอได้มาเจอกับคนที่เลวร้ายที่สุดอย่างฉินหลั่งที่ทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้แบบนี้เสียได้

เพลิงโกรธในใจของส้งเส่นเอ๋อลุกโชนขึ้นมาในทันที

เธอเดินออกไปข้างนอกอย่างโกรธเคือง เพราะเดินเร็วเกินไป ทำเห็นเดินชนเข้ากับไหล่ของผู้ชายคนหนึ่ง

“ฉันคือหนุ่มหล่อส่ง (บิกินี่) ให้ 1ชิ้น”

“ขอบคุณนะคะดาวรุ่ง”

“ขอบคุณนะหนุ่มหล่อ รักน้า !” ในไลฟ์สด จางเจียซินทำท่ารูปหัวใจ เพิ่งพูดจบ ตรงทางเดินก็มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้น “เจียซินน่ารักจังเลย หัวใจของฉันแทบจะละลายอยู่แล้ว”

หยินห้าวมองดูไลฟ์สด จางเจียซินกำลังทำตัวน่ารักใส่คนที่ส่งของขวัญให้ ในใจก็คันยุบยิบขึ้นมา เขาเลือกรางวัลขึ้นมาชิ้นหนึ่งอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะกดส่งออกไป

ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอสาธารณะ

“ปลาที่บินได้ส่ง (ปลอกคอ) ให้ 1ชิ้น”

“ปลาที่บินได้ : เจียซิน ฉันคือหยินห้าว ฉันตั้งใจเข้ามาดูเธอไลฟ์สดเลยนะ”

จางเจียซินยิ้มหวาน แล้วพูดกับกล้องว่า “ขอบใจนะหยินห้าว ฉันรู้แล้ว”

“เจียซินคุยกับฉันแล้ว !” หยินห้าวเหมือนคนสูบกัญชา รู้สึกล่องลอยไปทั้งตัว ครางอย่างโง่เขลา

ตอนนั้นเอง ก็มีคนส่งข้อความเข้าไปในไลฟ์สดอีกครั้ง ข้อความที่ส่งค่อนข้างยาว เลยค่อนข้างสะดุดตา

“วันหนึ่งก็คือหนึ่งวัน : เจ้ายาจกหยินห้าวส่งของขวัญให้เจียซินเว้ย ! น่าแปลกนะ ! ฉันสงสัยจริงๆ ว่าวันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเหรอ ?”

สีหน้าของหยินห้าวเปลี่ยนไปทันที ทุกคนในชั้นเรียนก็อยู่ในนี้เกือบทั้งหมด เขาพูดแบบนี้ออกมา ต่อไปตัวเองจะอยู่ในชั้นเรียนต่อไปยังไง

หยินห้าวส่งข้อความตอบกลับไปด้วยความโกรธทันที “ฉันส่งของขวัญแล้วมันทำไม นายกิน(รูปอึ)มาเหรอ ถึงได้พูดคำเหม็นเน่าพวกนี้ออกมาได้”

“วันหนึ่งก็คือหนึ่งวัน : โอ้ ไอ้โง่ ยาจกที่หนึ่งหยวนยังแทบต้องแบ่งใช้สามรอบอย่างนาย ยังจะมีเงินมาส่งของขวัญอีกเหรอ เตรียมตัวจะไปขายไตแล้วหรือไง ยังกล้ามาท้าทายปู่นายแบบนี้ ใจกล้าไม่เบานี่หว่า”

จางเจียซินสีหน้าเคร่งตึงทันที มีคนด่ากันในไลฟ์สด สิ่งนี้ส่งผลเสียต่อเธออย่างมาก “หยุดด่าได้แล้ว ถ้าพวกนายสองคนยังด่ากันต่อไป ฉันจะปิดเสียงแล้วนะ”

หยินห้าวรีบพิมพ์ตอบ “ขอโทษนะ เจียซิน เขาเป็นคนมาหาเรื่องฉันก่อนนะ”

“หนึ่งวันก็คือวันหนึ่ง : หึหึ ฉันเป็นคนหาเรื่องนายแล้วจะทำไม ไม่พอใจเหรอ !”

จางเจียซินขมวดคิ้วแน่น เตรียมตัวจะปิดเสียงของ “วันหนึ่งก็คือหนึ่งวัน” กำลังเตรียมกด แต่บนหน้าจอไลฟ์สด ก็ปรากฏข้อความขึ้น

“วันหนึ่งก็คือหนึ่งวันส่ง (ปืนธนบัตร) ให้ 1ชิ้น”

จางเจียซินหยุดชะงักไป (ปืนธนบัตร) เท่ากับเงินสดจำนวนสามร้อยหยวน เป็นของขวัญที่แพงที่สุดที่เธอได้รับจนถึงตอนนี้