รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 9

บทที่ 9 สาวสวยที่แสนเป็นมิตร

เดินเข้ามาทางประตูเล็ก ๆ ของตาข่ายสีเขียวในสนามทางทิศตะวันตก ฉินหลั่งก็ได้เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักห้าหกคน ก่อนจะวิ่งเหยาะๆเข้าไป

“ฉินหลั่งในที่สุดนายก็มาสักที ทำไมวันนี้นายถึงมาช้าขนาดนี้”

ในบรรดาผู้หญิงหลายคน ผู้หญิงที่ตัวสูงที่สุดเป็นคนพูดขึ้น เธอก็คือเสี้ยฉีงคนที่โทรหาฉินหลั่งเมื่อครู่นี้

เสี้ยฉีงควักเงินสิบหยวนออกมาให้ฉินหลั่ง “ไปซื้อน้ำหกขวดมาให้พวกพี่สาวหน่อย”

“หัวหน้าทีมครับ ทำไมเมื่อกี้คุณไม่พูด ผมจะได้ซื้อระหว่างทางที่มาเลย” ฉินหลั่งกำเงินสิบหยวนแล้วถามออกไป

“นี่ ทำไมนายนิสัยแบบนี้ ก็แค่วิ่งเพิ่มก้าวสองก้าวเอง ทำไม แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ” เสี้ยฉีงทำตาโต ปากเล็กๆขยับไปมา แต่ละคำราวกำลูกระเบิดที่พุ่งเข้าใส่ฉินหลั่ง

“ไม่มี...ครับ ผมจะไปซื้อเดี๋ยวนี้...” สุดท้ายฉินหลั่งก็เลือกที่จะไปซื้อ ไม่อยู่เถียงกับเสี้ยฉีงต่ออีก

พอซื้อน้ำกลับมาแล้ว ฉินหลั่งก็คืนเงินอีกสี่หยวนที่เหลือ ส่งให้เสี้ยฉีง ผู้หญิงหลายคนในทีมเชียร์ลีดเดอร์ต่างก็หยิบน้ำไปดื่มกันคนละขวด

“ฉินหลั่ง มาพัดให้ฉันหน่อยสิ” เสี้ยฉีงออกคำสั่งกับฉินหลั่งอีกครั้ง ฉินหลั่งเองก็ว่างอยู่ เลยใช้เขาอย่างเต็มที่

พวกเขานั่งอยู่ในสนามบาสเกตบอล ในสนามบาสเกตบอลใกล้ๆ คนในทีมบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยกำลังเล่นบาสกันอยู่ พักผ่อนไปครึ่งชั่วโมง เสี้ยฉีงก็ปรบมือ เรียกสมาชิกในทีมเชียร์ลีดเดอร์เพื่อฝึกซ้อมกันต่อ

ฉินหลั่งนั่งอยู่คนเดียวบนขาตั้งที่เคลื่อนย้ายได้ มองดูพวกเสี้ยฉีงซ้อม บนที่นั่งที่อยู่รอบๆ ทั้งหมดเต็มไปด้วยกระเป๋าของพวกเสี้ยฉีง และของสำหรับการฝึกซ้อมบางส่วน

“สวัสดี ทำไมนายไม่ไปเล่นกับพวกเขาล่ะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาจากด้านข้างตัวเขา แล้วมองฉินหลั่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะนั่งลงข้างฉินหลั่ง

ฉินหลั่งชะงักไปครู่หนึ่ง ผู้หญิงคนนี้มีผมสลวย ใบหน้ารูปไข่ ผิวขาวดุจหิมะ ดวงตากระจ่างใส ตรงระหว่างคิ้วมีกลิ่นอายของความอ่อนเยาว์

“สวัสดี......”

ฉินหลั่งกำลังเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง อีกด้านก็มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ส่วนเสื้อทีมเลเกอร์สเดินเข้ามา และเริ่มพูดก่อนแล้ว “คนสวย เธอจะไปสนใจเขาทำไม เขาน่ะนะ เป็นพี่เลี้ยงราชินีของทีมเชียร์ลีดเดอร์ ไม่ว่าจะเป็นงานเหนื่อยหรืองานสกปรกอะไรเขาก็ทำหมด ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเป็นยาจก เสี้ยฉีงคงไม่มีทางให้เขาเข้าทีมหรอก”

“เหรอ...” สายตาที่หญิงสาวมองฉินหลั่ง ก็มีความอ่อนโยนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย

“ก่อนหน้าที่เธอจะมา เจ้าหมอนี้ก็กำลังสะบัดพัดให้พวกสาวๆในทีมเชียร์ลีดเดอร์อยู่ แบบนี้ไง” ชายคนนั้นทำท่าสะบัดพัด เพียงแต่ใบหน้ามีรอยยิ้มเยาะเย้ยด้วย ทำให้ท่าทางสะบัดพัดที่เขาทำดูเลวร้ายเหลือคณานับมาก

พูดจบ ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็ยืนมือไปทางหญิงสาว “สวัสดี ฉันชื่อหวางเสี้ยวตี๋ กำลังหลักของทีมบาสเกตบอลมหาวิทยาลัย ที่บ้านเปิดบริษัทเล็กๆ ธรรมดาๆ รายได้ต่อปีมากกว่า2ล้านเท่านั้นเอง

หวางเสี้ยวตี๋มองดูหญิงสาว ยิ่งดูก็ยิ่งชอบ ตัวเองเงื่อนไขดีขนาดนี้ การจะเรียกความชื่นชอบจากผู้หญิงจึงไม่ใช่ปัญหาเลย !

“ผม......” ฉินหลั่งยังอยากจะอธิบาย แต่พอคำพูดออกจากปาก กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“ผมอะไร จริงๆเลย......” สายตาของเสี้ยฉีงแหลมคมยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งไม่พูดอะไรอีก ก็เริ่มอ่อนลง หรั่นหญิงที่อยู่อีกด้านมองฉินหลั่งอย่างเห็นใจ

จู่ๆโทรศัพท์ของเสี้ยฉีงก็ดังขึ้น ล้วงหาโทรศัพท์ที่มีเคสสีชมพูออกมา พอเสี้ยฉีงเห็นหมายเลขที่แสดง ก็ขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะยืนขึ้นแล้วเดินคุยโทรศัพท์ไปรอบๆ

“ค่ะ พี่......พี่ก็อย่าเครียดเกินไป ยังไงอายุพี่ก็ถึงวัยแล้ว คนที่บ้านก็แค่เป็นห่วงแทนพี่ไง.....อืม ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรทำพี่ก็ลองไปที่สวนสนุก หรือไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะสิ เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉันแล้วกัน......”

พูดจบ เสี้ยฉีงก็กดวางสาย แล้วนั่งลงข้างหรั่นหญิงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เป็นอะไรไป ?” หรั่นหญิงวางมือลงบนตักของเสี้ยฉีง

“ลูกพี่ลูกน้องของฉันน่ะ อายุมากแล้ว แต่ยังไม่มีแฟน ทางบ้านก็เร่งเธอตลอด” เสี้ยฉีงชำเลืองมองหรั่นหญิงทีหนึ่ง

“ลูกพี่ลูกน้องเธอเป็นสาวสวยไม่ต้องกลับจะไม่ได้แต่งหรอก” หรั่นหญิงพูดยิ้มๆ

เสี้ยฉีงจ้องไปที่หรั่นหญิงทีหนึ่ง แล้วริมฝีปากเล็กเบาๆ “เฮ้อ หรั่นหญิงทำไมเธอถึงไม่เข้าใจนะ บอกว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้แต่งคำนี้มันไม่ใช่คำพูดไร้สาระหรือไง ประเด็นคือแต่งกับใคร เธอก็เคยเห็นรูปของพี่ฉันแล้วนี่ ดูจากเงื่อนไขของเธอ ไม่ว่าจะดูยังไงก็ต้องหาเจ้านายที่มีเงินหลายร้อยล้านอยู่แล้ว”

พอพูดถึงตรงนี้ สายตาของเสี้ยฉีงก็กวาดไปที่ตัวของฉินหลั่ง สายตาฉายแววรังเกียจออกมา “ยังไงก็ให้แต่งกับยาจกแบบเขาไม่ได้หรอกจริงไหมล่ะ”