สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 102

ระหว่างทางกลับ ยวี่จิ้นเหวินยังคงจับมือของหนานซ่งไว้แน่น ราวกับปาท่องโก๋

หนานซ่งจ้องมองเขาอย่างเย็นชา แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย

เดี๋ยวพูดถึงเรื่องดราม่าเดี๋ยวคร่ำครวญ จนหนานซ่งไม่อยากสนใจเขา

จนกระทั่งถึงหน้าปะตูซุ่ยอวินบาร์ ขณะยวี่จิ้นเหวินกำลังจะลงจากรถ เขายังคงไม่อยากปล่อยมือของหนานซ่ง หนานซ่งรู้สึกมีเหงื่อเต็มมือ ไม่รู้ว่าเป็นของเธอหรือของเขา

“ฉันไปก่อนนะ” ยวี่จิ้นเหวินมองเธอแล้วพูด

หนานซ่งตอบอย่างเฉยเมย “ลาก่อน”

ยวี่จิ้นเหวินไม่ลงจากรถ และไม่ขยับ เพียงแค่มองไปที่เธอ "เธอลืมอะไรไปหรือเปล่า?"

หนานซ่งขมวดคิ้วอย่างงุนงง “อะไร?”

ยวี่จิ้นเหวินยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง "เป็นแฟนกันต้องจูบกันก่อนจากกันไม่ใช่เหรอ?”

ใครเป็นแฟนนาย?

หนานซ่งหรี่ตาอย่างเย็นชา “ถ้านายอยากตาย ฉันจะส่งนายไปตายโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย”

ประตูรถปิดลง รถขับออกไป

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถของหนานซ่งที่กำลังเลี้ยวเข้าถนน และค่อยๆหายไปจากสายตาของเขา รู้สึกเศร้าใจ

ไร้ความปรานี

ดวงตาของเขาดูเหงาหงอยเล็กน้อย ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นแน่วแน่ ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องฝ่ามันไปให้ได้

ถ้าตั้งใจจริงทุกปัญหาก็จะคลี่คลายได้

เขาไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถทำให้เธอเปลี่ยนใจ

——

ฟู่ยวี่มาถึงเมืองเป่ย ผู้บริหารทั้งสามคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา โครงการสนามแข่งม้าได้เริ่มดำเนินการอย่างเต็มที่

ความรับผิดชอบและอำนาจของทั้งสามฝ่ายระบุไว้อย่างชัดเจนในสัญญา ใครมีหน้าที่ความรับผิดชอบ ใครมีหน้าที่ปฏิบัติ แผนเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ยวี่จิ้นเหวินอยู่ที่เมืองหนานมานานกว่าครึ่งเดือน และต้องรีบกลับเมืองเป่ย

“บริษัทมีปัญหาที่ต้องจัดการ ฉันจะกลับเมืองเป่ยด้วยเครื่องบินส่วนตัวตอนบ่ายนี้”

ระหว่างทางกลับ ยวี่จิ้นเหวินรายงานกับหนานซ่ง

หนานซ่งอยู่ในบทบาทนักธุรกิจ "ประธานยวี่มีธุระที่ต้องจัดการ แผนของสนามแข่งม้าเกือบจะเสร็จสมบูรณ์แล้ว รายละเอียดที่เหลือ ฉันและประธานฟู่จะจัดการเอง”

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หนานซ่งอย่างลึกซึ้ง "ฉันกลับไปรอบนี้ คงต้องอยู่ที่เมืองเป่ยสักพัก อาจต้องใช้เวลาประมาณหนึ่งอาทิตย์ถึงจะมีเวลาว่าง หรืออาจจะครึ่งเดือน”

หนานซ่งขมวดคิ้ว วันนี้เธอฟังสิ่งที่เขาสอน คำพูดต้องพูดให้หนักแน่น อย่าพูดว่า “น่าจะ” “อาจจะ” “บางที” และคำคลุมเครืออื่นๆ แต่ตอนนี้เขากลับพูดเอง “คงต้อง” “อาจต้อง”...อะไรของเขากันแน่?

“กลับก็กลับสิ เมืองเป่ยคือบ้านของนาย อยู่นานเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่นายต้องการ”

น้ำเสียงของหนานซ่งนั้นแข็งและไม่มีวี่แววของความคิดถึง ยวี่จิ้นเหวินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

เขาคิดว่า หลังจากที่ทั้งสองคนเข้ากันได้ในช่วงเวลานี้ เธอจะรู้สึกดีกับเขามากขึ้น

แต่ดูจากตอนนี้แล้ว ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร ไม่สามารเกิดขึ้นได้ในระยะเวลาอันสั้น ต้องใช้เวลาสั่งสมบ่มเพาะ

ยวี่จิ้นเหวินถอนหายใจและจับมือเธอ "ฉันไปแล้ว เธอจะคิดถึงฉันไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินกลับถึงเมืองเป่ย

หนานซ่งได้รับข่าวจากกู้เหิง ขณะที่กำลังยุ่งกับการเซ็นเอกสาร ราวกับว่าไม่ได้ยิน เธอตอบ "อืม" เบาๆ หันไปดูเอกสารเครื่องประดับ

"ร่างการออกแบบเสร็จหมดแล้วใช่ไหม? ขอดูหน่อยสิ"

กู้เหิงส่งร่างการออกแบบให้เธอ ผู้อำนวยการออกแบบก้าวไปข้างหน้า ยืนอยู่ข้างๆหนานซ่ง เพื่ออธิบายที่มาของแบบร่างการออกแบบแต่ละแบบให้หนานซ่งฟัง เมื่อเธอเห็นร่างสุดท้าย เธอกล่าวว่า “ร่างแบบอันนี้หนานหลินเป็นคนออกแบบ ไม่อยู่ในขอบเขตของการคัดเลือก แต่ฉันคิดว่ามันค่อนข้างดี เพิ่มมันเข้าไป"

การแสดงออกของหนานซ่งเฉยๆ และพูดอย่างเฉยเมยว่า “ลองพูดมา มีตรงไหนบกพร่อง?”

ผู้อำนวยการออกแบบไม่กลัวที่จะวิจารณ์ จากแนวคิดการออกแบบ ระดับการวาดภาพ ไปจนถึงทุกรายละเอียด เธอวิเคราะห์ทีละรายการ และในที่สุดก็สรุปว่า "มันเป็นงานที่มีจิตวิญญาณ ฉันชอบมันมาก"

ได้รับคำชมจากนักออกแบบเช่นนี้ ถือเป็นการได้รับความยกย่องอย่างสูงของผู้ออกแบบ

ริมฝีปากของหนานซ่งกระตุกเบาๆ "ยากที่จะได้ยินคำยกย่องจากคุณ"

ผู้อำนวยการออกแบบยักไหล่ “พูดตามตรง หนานหลินคือน้องสาวของคุณ และเป็นลูกศิษย์ของฉัน คนเก่งต้องถูกรักษาไว้”

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมงานนี้ไม่รวมอยู่ในการคัดเลือก?”

ผู้อำนวยการออกแบบกล่าวว่า: "ร่างแบบนี้หนานหลินแอบออกแบบ หลังจากเลือกของคนอื่นไปแล้ว ฉันก็บังเอิญไปเจอในลิ้นชักของเธอ เธอไม่กล้าส่งเข้าคัดเลือก ฉันก็เลยเอาของเธอเข้าร่วมเอง”

หนานซ่งหัวเราะเบาๆ "มีคุณเป็นอาจารย์ ถือว่าเป็นความโชคดีของเธอ”

ผู้อำนวยการออกแบบกล่าวว่า "แต่การมีพ่อแบบนั้น ถือเป็นความโชคร้ายของเธอ”"

กู้เหิงขยิบตาให้ผู้อำนวยการออกแบบอย่างลับๆ เธอไม่สนใจ รอยยิ้มบนใบหน้าของหนานซ่งก็หายไป "เกิดอะไรขึ้น? หนานหนิงจู๋ทำอะไรเธอ?”