สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 108

เมื่อเห็นสร้อยตกลงสู่พื้น เหอซินรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นอย่างยิ่ง

เธอต้องอ้อนวอนขอหนานหนิงจู๋เป็นเดือนเขาถึงจำยอมซื้อสร้อยมุกนี้ให้

ปกติทำใจไม่ได้ที่จะใส่เพราะอยากเก็บไว้ใส่ในวันพิเศษเช่นวันนี้ ไม่คิดว่าจะโดนหนานซ่งฉีกหน้าแบบนี้ เธอกัดฟันด้วยความเกลียดชัง แต่ก็ไม่ยอมเสียหน้าต่อคนจำนวนมาก

เธอยิ้มอย่างขมขื่น “เห็นคนบอกว่าตระกูลหนานมีกฎระเบียบที่เคร่งครัด นี้คืนสิ่งที่คนรุ่นหลานควรทำหรือ?”

“รุ่นหลาน? คุณแก่กว่าไม่กี่ปีเองนะ คุณไม่อายหรือที่มารับใช้คนรุ่นฉัน?”

หนานซ่งพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบ

“ฉันเรียกคุณ อาสะใภ้สามก็ได้ เพื่อเห็นแกหน้าอาสาม คุณคิดว่าตัวเองมีความสำคัญกับเขามากเลยหรือ?”

เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ลืมตาขึ้นเล็กน้อย และมองดูท่าทางที่ทนไม่ได้ของเหอซิน ด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์

“อาสามอยู่ที่นี่ไม่ได้ใหญ่โตอะไร ครอบครัวตระกูลหนานมีความเคารพต่อกฎระเบียบ คุณคงเข้าใจอะไรผิด เพราะผู้ที่มีเกียรติคือผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น ”

ใบหน้าของเหอซินสลดลงทันที

เห็นได้ชัดว่าถ้าคิดจะเอาอะไรจากหนานซ่งคงเป็นไปไม่ได้ เหอซินจ้องมองไปที่ หนานหลิน ซึ่งหดตัวอยู่ข้างหลังเธอด้วยรอยยิ้มบนปากของเธอ

“หลินหลิน ทำไมถึงไม่รู้จักทักทายเมื่อเจอแม่ล่ะ”

หนานหลินโต้กลับทันที “คุณไม่ใช่แม่ของฉัน!”

“เธอมันไร้มารยาท ฉันแต่งงานกับพ่อของเธอ เธอก็ควรเรียกฉันว่าแม่”

เหอซินทำท่าเย่อหยิ่งต่อหน้าหนานหลิน “ไม่เจอกันนานและไม่คิดจะโทรหากัน พอเจอก็ไม่ทักทาย” ฉันเคยสอนเธอแบบนี้เหรอ เป็นเด็กผู้หญิงต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดูอยู่ข้างนอกจะได้ไม่ทำให้พ่อเธอและฉันเสียหน้า มิฉะนั้นคนอื่นจะด่าได้ว่ามีพ่อแต่ไม่มีแม่สั่งสอน”

หนานหลินโกรธมากจนตาแดงก่ำตัวสั่นไปทั้งตัว “ใช่ แม่ฉันไม่ได้สั่งสอน เพราะแม่ฉันถูกนางสนุขจิ้งจอกที่เป็นคุณบีบคั้นจนทำให้เธอต้องตาย!”

หลังกู้เหิงจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วกลับมาได้ยินสิ่งที่หนานหลินพูด เขารู้สึกลำบากใจแทนเธออย่างบอกไม่ถูก

เขาเดินไปข้างเธออย่างเงียบๆ

เหอซินยิ้มอย่างดูถูก “แม่เธอรักษาผู้ชายไว้ไม่ได้เองจะโทษฉันได้อย่างไร?”

หนานซ่งมองไปที่ เหอซินอย่างเย็นชาด้วยสายตาแบบเดียวกับโจ๋เซวียน

ในโลกนี้มือที่สามช่างมีหน้าตาคล้ายกัน เห็นได้ชัดว่ากำลังคว้าอาหารจากปากคนอื่น ยังกล้าบอกคนอื่นปกป้องอาหารจากปากไว้ไม่ได้เอง

หนานหลินรู้สึกโกรธมาก แต่ถูกหนานซ่งหยุดไว้

“หลินหลิน อย่าเสียน้ำลายไปเลย ไม่มีเหตุผลที่จะพูดคุยกับคนไร้ยางอายเช่นนี้ เพราะพวกเขาไม่ได้พูดหรือเข้าใจคำพูดของมนุษย์อย่างเรา”

ใบหน้าที่มีดูเหมือนมีชัยชนะของเหอซินกลับกลายเป็นแพ้

เธอได้ยินมาว่าหลานสาวคนโตที่ไม่รู้ว่าเธอมาจากไหน มาขัดขวางอาทั้งสอง หนานหนิงจู๋เคยภูมิใจกับตำแหน่งนี้ แต่เมื่อหนานซ่งกลับมา ตำแหน่งอำนาจบริษัทตระกูลหนานกับว่างเปล่า อย่าว่าแต่ไปยูนนานเพื่อจ่ายเงินทั้งหมดสำหรับการเดิมพันหิน แม้แต่ตอนนี้ยังถูกหนานซ่งไล่ออกจากบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์...

ช่างไร้ความสามารถจริงๆ!

เมื่ออาเอาชนะหลานสาวไม่ได้ อาสะใภ้อย่างเขาเลยต้องออกตัว

อ้ายหลุนพับแขนเสื้อขึ้นแล้วเดินตามไป "ผมไป ผมไม่เอาพวกเขาถึงตายเหรอ!"

พนักงานคนอื่นๆ ตามไปด้วย ตอนที่บอดี้การ์ดตัวใหญ่สองคนกำลังทำร้าย ตอนเข้าไปขวางพวกเขาถูกผลักจนเจ็บตัว และแน่นอนว่าพวกเขาต้องเอาคืน!

เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดที่เขาพามาด้วยทั้งหมดถูกลากออกไป เหอซินรู้สึกโดดเดี่ยวและสงบลงทันที “หนานซ่ง แกต้องการทำอะไร?”

หนานซ่งยิ้มจาง ๆ "ในเมื่อกล้าที่จะมาที่นี่ ก็ต้องรับผลที่ตามมา"

เธอหันศีรษะและถามหนานหลิน: “หลิน หลิน เธอเคยรังแกเธออย่างไรมาก่อน วันนี้เรามาแก้แค้นเอาคืนกัน”

หนานหลินกัดฟันอย่างขมขื่นเมื่อนึกถึงวันที่น่าขายหน้าเหล่านั้น

เธอไม่เคยมีชีวิตที่ดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก หนานหนิงจู๋ไม่เคยเป็นพ่อที่มีความรับผิดชอบ เขาได้แต่รออาศัยพี่ชายทั้งสอง ค่อยแต่ฝันกลางวันว่าจะรวย แต่ในตอนนั้นอย่างน้อยครอบครัวก็ยังเป็นบ้านไม่ใช่นรกบนดิน จนกระทั่ง เหอซินคบหากับพ่อของเธอ จนทำให้แม่ของเธอตาย เมื่อเธอก้าวเข้าไปในบ้าน วันที่ยากลำบากของเธอจึงเกิดขึ้น

ผู้หญิงคนที่อ่อนโยนในตอนแรกค่อยๆ เปลี่ยนไป

ครั้งหนึ่งที่หนานหนิงจู๋ออกไปทำธุรกิจ เหอซินไม่เคยอยู่ติดบ้าน วันๆ ออกจากบ้านทุกวัน กลับมาก็เมาทุกคืนทั้งยังมีผู้ชายกลับมาด้วยทุกครั้ง

ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย แม้จะยังเด็กก็โตพอจะรับรู้ถึงเรื่องแบบนี้ เธอไม่ได้เพิกเฉยต่อสิ่งเหล่านั้นระหว่างชายและหญิง

เมื่อยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของบันได เธอตกใจเมื่อเห็นเหอซินและชายแปลกหน้ากำลังจูบกันอย่างดุเดือดในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางเขินอาย

เหอซินเห็นเธอทันใดก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอฉายแววเหมือนวิญญาณงูร้ายที่เต็มไปด้วยพิษ

คืนนั้น เธอตบตีทำร้ายเธอหลายสิบครั้ง จนเลือดกำเดาไหล ทั้งดึงผมตบหน้าเธอด้วยรองเท้าส้นสูงและขังเธอไว้ในห้องใต้ดินเพื่อเตือนเธอ

“นังเด็กเลว ฟังฉันนะ ถ้าแกกล้าบอกพ่อ เรื่องฉันให้คนอื่นรู้ ฉันจะถอดหนังหัวแกออก!