สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 127

ใบหน้าของฉินเจียงหยวนแข็งทื่อ เขายืนอยู่ที่นั่นด้วยความอาย

เมื่อเห็นว่าที่สามีของเธออึ้งไป หนานหยายิ่งอารมณ์เสีย ยื่นมือออกมาเพื่อหยุดหนานซ่ง "นี่ สามีของฉันกำลังเรียกคุณอยู่ คุณหูหนวกหรือเปล่า คุณรู้จักเคารพคนอื่นบ้างไหม"

หนานซ่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น “เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ?”

เมื่อศักดิ์ศรีนั้นลึกเกินไป หนานหยาหายใจเข้า และตะโกนใส่ดวงตาอันเย็นชาของหนานซ่งทันที “พี่สาว”

ทันทีที่เธอเรียก เธออยากกัดลิ้นของเธอ

ปากอยู่เหนือการควบคุมจากวิญญาณอย่างสมบูรณ์

หนานซ่ง "อืม" ยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดก่อนหน้าของเธอ และถามเธอเพียงว่า "วันนี้เป็นงานรับปริญญาของหลินหลินเธอจะไปด้วยกันไหม"

“ไม่ ฉันไม่ว่าง วันนี้เป็นวันสำคัญของฉันกับพี่หยวนที่ไปจดทะเบียนสมรส!”

เมื่อหนานหยาพูดถึงเรื่องนี้ เธอดูมีความสุขมาก และอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจต่อหน้าหนานซ่ง "คนที่เคยชอบพี่ในที่สุด ก็แต่งงานกับฉัน มันคงเป็นโชคชะตา พี่สาวอย่าอิจฉาฉันเลยน่ะ”

"ไม่มีทาง" หนานซ่งกล่าว "ขอให้เธอมีความสุขกับมัน"

คนหนึ่งสารเลวอีกคนตาบอดมันก็เหมือนผีเน่ากับโลงผุ

เป็นการดีที่จะรวมตัวกันเพื่อไม่ได้ทำร้ายผู้อื่น

...

กู้เหิงมารับ หนานซ่งไป มหาวิทยาลัย S พร้อมกัน

มหาวิทยาลัย S เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองหนาน ติดหนึ่งใน10อันดับของประเทศที่ดีที่สุด ส่วนกู้เหิงยังเป็นศิษย์เก่าที่ยอดเยี่ยม

หนานซ่งโหยหาชีวิตในมหาวิทยาลัยมาโดยตลอดซึ่งเป็นความฝันอย่างหนึ่งในช่วงวัยเด็ก

เมื่อเธอยังเด็ก เธอถามครูที่มาสอนการบ้าน "ทำไมเด็กคนอื่นๆ ถึงได้ไปโรงเรียน แต่หนูทำไมกลับได้เรียนแต่ในบ้าน"

ครูเอามือลูบหัวเธอแล้วพูดด้วยอารมณ์ดีว่า “เด็กน้อยอัจฉริยะนั้นมัดถูกลิขิตมาให้โดดเดี่ยว”

หนานซ่ง ไม่รู้ว่าอัจฉริยะเป็นเช่นไรเมื่อตอนยังเป็นเด็ก เพราะพี่น้องของเธอก็เป็นเช่นนี้ จนมีอยู่ครั้งหนึ่งเธอได้ติดตามพ่อไปมหาวิทยาลัย Sเพื่อบรรยายภาควิชาการ เธอรอจนเบื่อหน่าย เลยแอบย่องเข้าไปนั่งดูศาสตราจารย์คนหนึ่งที่กำลังสอนหัวข้อภาควิชาคณิตศาสตร์ สำหรับนักเรียนที่อยู่ข้างใต้ได้แต่ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างหนักและตะโกนว่ามันยากเกินไป

มันยากตรงไหม เธอคิดว่ามันง่ายมาก

เด็กน้อยหนานซ่งเดินเข้าไปในห้องเรียนและเดินลงไปที่หน้าห้อง หยิบชอล์กและแปรงขึ้นมาแล้วเขียนคำตอบลงบนกระดานดำ เพราะมันสูงไม่พอ เธอจึงยืนบนเก้าอี้เพื่อเขียน

ในเวลานั้น เธออายุเพียง 10 ขวบ ที่มีใบหน้าอ้วนกำลังน่ารัก นัยน์ตาโตสดใสไร้เดียงสา มองดูกลุ่มนักเรียนที่งุนงงอยู่ข้างใต้

“เด็กน้อยตัวเล็ก ๆ มาจากไหน... ศาสตราจารย์ เธอทำถูกไหม”

ศาสตราจารย์รู้สึกตื่นเต้นมาก จึงถือโอกาสให้ความรู้แก่นักเรียนว่า "ทุกคนดูซิ ปัญหาแค่นี้เองเด็กยังแก้ได้ สมองของพวกเธอเท่าห่านหรือถึงทำกันไม่ได้"

“ฉันไม่ใช่เด็ก” หนานซ่งแก้ไขคำพูดของศาสตราจารย์ “ฉันอายุ 10 ปีแล้ว!”

อายุสิบปี. อายุแค่สิบปี!

นักศึกษาเขาต่างรุมเข้ามาหาเธอ แล้วล้อมเธอไว้ ต่างหยิกใบหน้าเล็กๆ ของเธอ

“เด็กอัจฉริยะคนนี้มาจากไหน ทำไมดูเหมือนตุ๊กตาเลย น่ารักจังเลย”

“ทำไมเด็กคนนี้ถึงฉลาดนัก ไอคิวของเธอเท่าไหร่กันแน่?”

หนานหลินจะพูดอะไรได้อีก เธอทำได้เพียงหัวเราะอย่างไร้เดียงสา

เพื่อนร่วมห้องของเธอสัมผัสรถ BMW และมองด้วยความอิจฉา "โอ้โห หนานหลิน พี่สาวเธอคงรวยและใจกว้างน่าดู ทั้งยังสวยเหมือนดังนางฟ้าดูแล้วนิสัยเธอคงดีมาก"

หนานหลินภูมิใจอย่างยิ่ง เธอไม่เคยภาคภูมิใจเช่นนี้มาก่อน

พิธีสำเร็จการศึกษาใช้เวลามากกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนการเริ่ม หนานหลินและเพื่อนร่วมห้องของเธอถูกเรียกโดยมอนิเตอร์ให้เข้าแถวในหอประชุม กู้เหิงศิษย์เก่าที่ยอดเยี่ยมหลังจากที่เขาปรากฏตัวได้ไม่นานก็ถูกรองอธิการบดีจำได้ เลยถูกพาตัวไปร่วมพิธี ต้องปล่อยให้หนานซ่งอยู่คนเดียว

เธอสนใจวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยเป็นอย่างมากเดินมองไปตามทางท้องถนนอย่างสงบ

“นี่คือดาวประจำมหาวิทยาลัยของเราหรือ หรือเป็นอาจารย์จากแผนกไหน หล่อเกินไปหรือเปล่า… อยากจะเข้าไปขอลายเซ็นจริงๆ”

หนานซ่งมองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาทันทีที่ใบหน้าปิดลง เธอเห็นออร่าที่เย็นชาและเย้ายวน เดิมตามนักเรียนคนนั้นไป

กว่าจะรู้ตัวก็เดินไปหน้าสนามกีฬาแล้ว บรรยากาศในสนามบาสคึกคักมาก กองเชียร์โห่ร้องด้วยความยินดี ได้ยินแต่ว่า “อาเจ๋อ ส่งบอลมา เร็วเข้า!” หนานซ่งเหลือบมอง.เห็นร่างที่แข็งแรง เลย์อัพก้าวกระโดดขึ้นชู้ตสามขั้นตอน ลูกบาสเข้าลงแป้งห่วง ด้วยเสียง "ตูม"

เสียงนกหวีดกรรมการดังขึ้น ตามด้วยเสียงเชียร์ ชายหนุ่มในชุดขาวชื่อ "อาเจ๋อ" ถูกฝูงชนยกขึ้นและโยนขึ้นไปในท้องฟ้า

เป็นหนุ่นสาวมันดีจัง หนานซ่งยืนอยู่นอกสนามและหยุดครู่หนึ่งด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า

เกมจบลงด้วยดี ผู้เล่นกำลังจะถ่ายรูปหมู่ด้วยกัน ขณะที่ หนานซ่งกำลังจะก้าวออกไป ชายหนุ่มชุดขาวมาอยู่ต่อหน้าเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกข้างหูของเธอ

“พี่สาวคนสวย ช่วยถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมครับ”

หนานซ่งลืมตาขึ้นและจ้องมองกันและกันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความอ่อนเยาว์