สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 140

จนกระทั่งหนานซ่งเดินมาข้างหน้า ซือเจ๋อถึงจะจำคนตรงหน้าได้

“ทำไม ฉันแค่ย้อมผม ก็จำไม่ได้แล้วเหรอ?”

หนานซ่งพูดเสียงเบา วันนี้ทานข้าวกับพรักงานบริษัทตัวเอง ไม่เหมือนกับงานเลี้ยงสมาคมอื่น ๆ เธออาบน้ำที่บ้านหน้าสดออกมา ผมก็แห้งธรรมชาติ ปล่อยเป็นธรรมชาติอยู่ข้างคอ

เอฟเฟกต์แสงและเงาของร้านสือเว่ยนั้นมีชื่อเสียงอย่างมาก เทียบกับแสงไฟไลฟ์สดของเน็ตไอดอล พร้อมเอฟเฟกต์แสง แต่ก็ต้องแล้วแต่คน

ภายใต้แสงไฟ ผมของหนานซ่งสีสดใสเหมือนดอกกุหลาบ ผิวเนียนขาวเหมือนไข่ปอกเปลือก หน้าตาสวยงามจริง ๆ ผิวลื่นใสสะอาด ทำให้ป้าที่แต่งหน้าเข้มรอบ ๆ ยิ่งเหมือนปีศาจมากกว่าเดิม

ดวงตาคู่ใสของซือเจ๋อจ้องมองหนานซ่ง ใบหน้าหล่อเหลามึนงงเล็กน้อย เขาอ้าปากเล็กน้อย “ปร…”

“ชู่” หนานซ่งหยุดคำทักของเขา “เรียกพี่สาว”

ซือเจ๋อเม้มปาก เปลี่ยนคำเรียกในทันที “พี่สาว!”

อาจารย์เคยพูดกับเขา สถานะเชฟใหญ่ของหนานซ่งเป็นความลับ ให้คนนอกรู้ไม่ได้ อยู่ด้านนอกจะเรียกปรมาจารย์เชฟตามสบายไม่ได้

คำเรียก “พี่สาว” ทำให้เด็กน้อยกลับมาแล้วจริง ๆ เขาเกาหัว เผยฟันขาวออกมา แล้วพูดอย่างเก้อเขิน “เมื่อกี้ผมจำพี่ไม่ได้จริง ๆ นึกว่ามีสาวน้อยมาซะอีก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”

เสียวหัวเราะใสแจ้วดังมาจากกลุ่มปีศาจ ดีไซเนอร์หญิงที่อายุเกินสามสิบพูดขึ้น “น้องชาย ประธานหนานของพวกเราปีนี้เพิ่งจะอายุยี่สิบห้า แน่นอนว่ายังเป็นสาวน้อยอยู่”

จากนั้นก็โน้มตัวมาหาเขา “นายอายุเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่ายังไม่ครบสิบแปดหรอกนะ?”

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกรอบ

ซือเจ๋อถูกปีศาจสาวกลุ่มนี้เย้าแหย่จนหน้าแดงหูแดง เงยหน้าขึ้นมองหนานซ่ง แล้วพูดขึ้น “ผมยี่สิบแล้ว!”

“เพิ่งจะยี่สิบเหรอ เด็กจัง ถึงว่าทำไมหน้าถึงอ่อนขนาดนี้…”

พวกปีศาจสาวพูด มือที่ทาเล็บสีแดงจะจิ้มหน้าของซือเจ๋อ ถูกหนานซ่งเข้ามาปัดมือออก “คืนนี้เขาคือหัวหน้าพ่อครัวนะ กระเพาะของพวกเธออยู่ในมือของเขา จะต้องเคารพในเชฟใหญ่หน่อย”

ทุกคนได้ยินถึงสงบลง บาดหมางกับใครก็อย่าบาดหมางกับคนหลังครัว ถ้าหากเขาใส่ยาพิษลงในอาหาร น้ำลายฟูมปากจะทำยังไง?

หนานซ่งลากซือเจ๋อกลับห้องครัว “ไป ฉันดูสิว่าคืนนี้นายทำอาหารอะไร”

ซือเจ๋อมองข้อมือของตัวเอง รู้สึกมึนงงชั่วขณะ ราวกับความร้อนที่พุ่งตรงจากช่องท้องไปยังใบหน้า แสงร้อนถึงใบหู เมื่อครู่ที่หน้าแดงเพราะหงุดหงิด ตอนนี้หน้าแดงเพราะเขินอายจริง ๆ

หนานซ่งไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ เมื่อเข้าในห้องครัวก็ปล่อยมือเขาโดยอัตโนมัติ แล้วพูดคุยกับติงหมิงหยางที่กำลังผัดอาหารอยู่ ยืนยันเมนูอาหารคืนนี้

“เสี่ยวเจ๋อ ยืนงงอะไรอยู่? ปรมาจารย์เชฟของนายมาพอดี ยังไม่รีบลงมือ ให้เธอดู?”

พ่อครัวติงไม่ชอบคนที่ไม่คว้าโอกาสไว้ ไอนี่ปกติมีไหวพริบ ทำไมพอเจอปรมาจารย์เชฟ ไหวพริบปฏิภาณนั้นก็หายไปหมดนะ?

“อ้อ ครับ”

ซือเจ๋อตอบสนองกลับ รับตะหลิวมาจากอาจารย์อย่างมือไม้อ่อนทำอะไรไม่ถูก เขาผัดไปมา อีกนิดเดียวเกือบผัดอาหารออกมา จนตื่นตระหนก

หมดกัน!

ติงหมิงหยางทนดูต่อไปไม่ไหว อยากจะถีบเขา สั่งสอนเขาอยู่ด้านข้าง

หนานซ่งช่วยพูดพอดี “พอแล้ว ไม่ต้องว่าแล้ว เมื่อกี้เสี่ยวเจ๋อถูกกลุ่มงูพิษสัตว์ร้ายทำให้ตกใจ”

แล้วยิ้มกับซือเจ๋อ “ด้านนอกปีศาจสาวเยอะแยะ เด็กผู้ชายอยู่ด้านนอก จะต้องเรียนรู้ที่จะปกป้องตัวเอง อย่าโดนคนอื่นยั่วยวนได้ รู้ไหม?”

หนานซ่งเหลือบมองเขาอย่างเบื่อหน่าย “ทำไมต้องเรียกนาย?”

“พวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ?” ฟู่ยวี่พูดอย่างมีหลักการ ใบหน้าของเขามีความน้อยใจและฟ้องว่า "ฉันปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อน แต่เธอคุยกับฉันเกี่ยวกับความสนใจเท่านั้น"

หนานซ่งรู้ว่าคนคนนี้หน้าด้าน ยิ่งสนใจเขาเขายิ่งคึกคัก จึงขี้เกียจสนใจเขา

ฟู่ยวี่คือมาตรฐานของสายกิน เมื่อนั่งลงก็เริ่มกิน เขาหยิบกุ้งมาเคี้ยวสองสามคำ แล้วพูด “ไม่ใช่ฝีมือของเธอนี่ แล้วก็ไม่ใช่ฝีมือของพ่อครัวติง แต่รสชาติไม่เลว จ้างพ่อครัวใหม่อีกเหรอ?”

“ปากเลือกกินจริงนะ” หนานซ่งเหลือบมองเขา

ฟู่ยวี่เป็นคนที่ว่าให้แสงแดดนิดหน่อยก็สดใส ยิ้มโชว์ฟันพูด “แน่นอน!”

แล้วก็คีบผัดหมี่เต้าหู้ขึ้นมากิน เขาขมวดคิ้ว ดื่มน้ำคำหนึ่ง “แต่ว่าผัดหมี่เต้าหู้นี้ไฟแรงไป ไหม้นิดหน่อยแล้ว…”

“กินของนายไป กินฟรีดื่มฟรีแล้วยังจะเลือดขนาดนี้”

หนานซ่งจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเมนูนี้ไม่ดีพอ เอากลับไปให้ซือเจ๋อทำใหม่แล้ว เพียงแต่ลูกศิษย์ของตัวเอง ตัวเองวิจารณ์ก็พอแล้ว ไม่ต้องให้คนอื่นมาพูด

ฟู่ยวี่รังเกียจจนขยับผัดหมี่เต้าหู้ไปด้านข้าง เพิ่งขยับไป ผัดเต้าหู้ที่เพิ่งทำเสร็จก็วางอยู่ด้านหน้าเขา

เขาอึ้งครู่หนึ่ง จากนั้นก็เงยหน้า ประสานเข้ากับสายตาเย็นชา

ซือเจ๋อยกผัดเต้าหู้ที่ทำเสียออกไป แล้วเอาจานที่เพิ่งทำเสร็จที่อยู่หน้าฟู่ยวี่ ขยับไปตรงหน้าหนานซ่ง ใบหน้าเย็นชาจู่ ๆ ก็เผยรอยยิ้มน่าเอ็นดู “พี่สาว พี่ลองชิมดูว่าครั้งนี้เป็นยังไงบ้าง?”

ฟู่ยวี่จ้องมองซือเจ๋อ : ไอเด็กเวรนี่ออกมาจากไหน เปลี่ยนหน้าเป็นแล้วยังไง?