สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 148

คาดไม่ถึงว่าเหตุการณ์ที่น่าอายอย่างนั้นได้ถูกหนานซ่งเห็นเข้าแล้ว ทำให้ใบหน้าของซือเจ๋ออายขึ้นทันที

“ทั้งที่ทำเรื่องดีๆ ทำไมยังอายด้วยล่ะ?”

หนานซ่งหยอกล้อเขาด้วยรอยยิ้ม เหลือบมองเสื้อผ้าที่เปียกบนร่างกายของเขา และพูดว่า “เสื้อผ้าเปียกหมดแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้ไม่เป็นหวัด”

ซือเจ๋อจับดูเสื้อผ้าตัวเอง พูดอย่างไม่สนใจว่า “ไม่เป็นไร สักพักก็แห้งแล้ว”

หนานซ่งไม่พูดอะไร

กู้เหิงที่เข้ามาได้จังหวะพอดี ในมือยังได้ถือถุงกระดาษสองใบ “ประธานหนาน เสื้อผ้าได้ซื้อมาแล้วครับ”

หนานซ่งทำท่าทาง กู้เหิงเข้าใจทันที แล้วเดินตรงไปข้างหน้ายัดถุงกระดาษเข้าไปในอ้อมแขนของซือเจ๋อ “นี่คือประธานหนานให้ผมไปซื้อที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มันน่าจะพอดีนะ คุณใส่ลองดู”

ซือเจ๋อมองเสื้อผ้าที่อยู่ในถุงกระดาษ ทำให้ทั้งตัวอึ้งนิ่งไป “พี่?”

หนานซ่งพูดเบาๆ “ไปเปลี่ยนเถอะ ยังต้องไปทำงานอีก”

“แล้วราคาเท่าไหร่ครับ ผมจะโอนให้”

ซือเจ๋อพูดพร้อมล้วงโทรศัพท์ และยังล้วงลูกอมกระต่ายขาวตัวใหญ่ออกมาด้วยหนึ่งเม็ด

เขาอึ้งทื่อขณะที่กำลังถืออยู่

มองดูลูกอม หนานซ่งก็อดหัวเราะไม่ได้ รู้สึกว่าความดื้อรั้นนี่คงผ่านไปไม่ได้แล้ว จึงได้เอาลูกอมที่อยู่ในมือเขามา “นี้เอามาเป็นประกันแล้วกันนะ”

“จะได้ยังไงล่ะ......”

เห็นวัยรุ่นชอบเอาแต่ใจ กู้เหอรู้ว่าหนานซ่งวันนี้อารมณ์ไม่ดี และไม่ง่ายเลยที่จะผ่อนคลายลง กลัวแต่ว่าซือเจ๋อจะทำให้เธอโมโหอีกครั้ง พวกเขาคงจะรับผิดชอบไม่ไหว จึงรีบลากเขาขึ้นไปชั้นบน

“ผมซื้อมานั้นเป็นเสื้อผ้าที่กำลังลดราคา ไม่แพงหรอก ค่อยว่ากันทีหลัง วันนี้คุณกล้าหาญมาก ที่กล้ายืนหยัดเพื่อสิ่งที่ถูกต้อง คุณก็คิดว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นรางวัลที่ประธานหนานได้มอบให้คุณก็แล้วกัน”

กู้เหิงเกลี้ยกล่อมซือเจ๋อราวกับเป็นแม่ลูกกัน "......มันจะน่าอายอะไร หนานซ่งใช่อาจารย์เชฟของคุณไหม? และเธอในฐานะผู้อาวุโสที่ซื้อเสื้อผ้าผู้อายุน้อยกว่าอย่างคุณ แล้วจะทำไม? มันเป็นเรื่องปกติ”

เขาไม่รอที่จะให้อธิบาย ก็ผลักซือเจ๋อเข้าไปในห้องเสื้อผ้า

หนานซ่งได้แกะกระดาษห่อลูกอมทิ้ง แล้วเอาลูกอมเข้าปากไป ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นรสนมหวานๆ

ไม่นานซือเจ๋อก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและลงไปชั้นล่าง

สไตล์เสื้อผ้าของกู้เหิงไม่เลว ชุดที่ซื้อให้เขานั้นก็เป็นชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืดสีส้มคู่กับกางเกงลำลองสีเบจ สีสันสดใส เรียบง่ายและเรียบร้อย และยังมีกลิ่นส้มโซดาในฤดูร้อนด้วย

แน่นอน สิ่งที่แฟชั่นต้องพึ่งพาทั้งหมดต้องเป็นใบหน้าและรูปร่าง

ด้วยร่างกายของซือเจ๋อ ไม่ต้องพูดถึงใส่ชุดลำลองสบายๆ แม้ว่าเขาจะใส่ถุงพลาสติกอยู่บนตัว คาดว่าก็สามารถใส่มันไปเดินที่แคทวอล์คปารีสแฟชั่นวีคได้เลย

หนานซ่งมองไปที่ซือเจ๋อ พยักหน้าชมเชย “สวยมาก”

ซือเจ๋อหน้าแดงแล้วแดงอีก จับศีรษะด้วยความเขินอาย

——

แม้ว่าจะติดสินบนเป็นลูกอมกระต่ายขาวตัวใหญ่ แต่หนานซ่งก็ไม่ได้ลดหย่อนกับข้อเรียกร้องของซือเจ๋อเลยแม้แต่น้อย

เป็นครั้งแรกที่ซือเจ๋อทำผัดหมี่เต้าหู้ เพราะถั่วงอกที่ด้านบนใส่เร็วเกินไปถึงได้ลืมเอาไปต้มเพื่อดับกลิ่นถั่ว และถูกหนานซ่งสั่งให้ทำใหม่อีกครั้ง

เด็กฝึกหัดตัวเล็กๆ กลัวจนตัวสั่น แต่ได้รีบไปทำใหม่ทั้งหมดทันที

ครั้งที่สองถือได้ว่าทำได้สมบูรณ์แบบแล้ว มองดูหนานซ่งพยักหน้าด้วยความพอใจ ซือเจ๋อหายใจด้วยความโล่งอก และแสดงให้เห็นถึงรอยยิ้มที่สดใสผ่อนคลาย

แม้วันนี้เป็นวันที่ฝนตก ลูกค้าก็ไม่ได้น้อยลงไปเลย ยังมีมาเพื่อจะหลบฝนบ้าง และเข้ามาแล้วก็คงไม่ยืนอยู่เฉยๆ อย่างน้อยก็คงซื้อเครื่องดื่มบ้าง พนักงานต้อนรับไม่เพียงพอ ดูยุ่งเหยิงไปหมด

หนานซ่งถอดชุดเชฟออก เพื่อไปช่วยที่หน้าเคาน์เตอร์

ลักษณะที่ปรากฏนี้ช่างน่าทึ่งและดึงดูดความสนใจเป็นอย่างมาก เดิมทีบรรยากาศก็มีชีวิตชีวาและมีเสียงดังอยู่ ก็ได้กลายเป็นความกระตือรือร้นมากขึ้น

ทุกคนดูตกตะลึง และทันใดนั้นล็อบบี้ที่มีเสียงดังก็เงียบไปเป็นเวลาห้าวินาที เมื่อซือเจ๋อพาหนานซ่งเข้าไปในห้องครัว และหายเข้าไปในผ้าม่าน ก็มีเสียงว้าวดังขึ้น

จู่ๆ หัวนอกก็ได้ระเบิดออกมา

“โอ้พระเจ้า เมื่อกี้ฉันเห็นอะไรกัน?”

“เมื่อกี้หนุ่มหล่อที่สวมชุดเชฟสีขาวคนนั้น เป็นนายแบบเหรอ? ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของเขา!”

“พวกเธอคิดว่าเด็กคนเมื่อกี้เหมือนซือตั๋วหรือเปล่า? เมื่อกี้ฉันเกือบจะคิดว่าไอดอลของฉันปรากฏตัวแล้ว แต่ว่าซือตั๋วไม่ได้สูงเท่าเขา...… แต่เหมือนจริงๆ นะ!”

“ว้าว หล่อมากเลย! เดาสุ่มๆ สาวคนนั้นต้องเป็นแฟนของเขาแน่นอน เขาหึงเหรอ? นี่เป็นละครไอดอลชัดๆ”

“หล่อมากจนลืมไปเลย! ดูเหมือนคบเด็ก......”

เสียงทุกเสียงยังไม่ได้สิ้นสุดลง เสียงลมฝนข้างนอกก็ดังมาก แต่ไม่ได้เสียงดังท่วมกับเสียงที่พูดคุยกันอย่างคึกคัก ร้านอาหารทุกวันนี้มีชีวิตชีวากว่าห้องเต้นรำ และเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวจนหูพนักงานอื้อ

ซือเจ๋อทำหน้าเย็นชาพาหนานซ่งเข้าไปในห้องครัว มองดูเธอด้วยความเป็นห่วง “พี่ ไม่เป็นไรนะ?”

ราวกับว่าเปลี่ยนโฉมหน้าในทันที เมื่อกี้สิงโตหน้าเย็นชาก็กลายเป็นแกะน้อยตัวนุ่มทันที

“ไม่เป็นไร แต่ต้องขอบคุณเจ้าที่พาพี่เข้ามา ไม่งั้นพี่กลัวว่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้”

หนานซ่งรังเกียจที่สุดที่โดนคนล้อมมอง ไม่กลัวโดนถ่ายรูป ถึงจะเหนื่อยแต่พี่เล็กก็ต้องทำงานหนักเพื่อลบรูปของเธอ ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้ร้านอาหารยุ่งเกิน เธอก็คงจะไม่วิ่งไปโผล่ที่แผนกต้อนรับแน่

ก็เป็นร้านอาหารของตัวเอง ไม่กล้าวีนแตกกลัวส่งผลกระทบต่อธุรกิจไม่ใช่เรื่องง่าย

เธอได้โทรศัพท์ไปหาไป๋ลู่ยวี๋ ยังเรียกผู้จัดการมา และให้เขารวบรวมร่มทั้งหมดในร้านอาหาร เพื่อให้บริการการยืมร่ม และเชิญแขกที่มาหลบฝนให้ออกไปสักครู่ เพื่อให้การควบคุมคำสั่งดีขึ้น

ซือเจ๋อมองดูหนานซ่งที่จัดระเบียบเรื่องราว ในหัวเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เธอพูดกับไป๋ลู่ยวี๋ทางโทรศัพท์

“พี่เล็ก ที่ร้านซือเว่ยฉันถูกถ่ายรูปเป็นจำนวนมาก ช่วยฉันจัดการมันให้หน่อย และจับตาดูในอินเทอร์เน็ตด้วย อย่าให้ภาพได้เผยแพร่ออกไป”

เขากรองความคิดที่ยุ่งเหยิงต่างๆ นานา ในหัวออกไป และความคิดเดียวคือ ภาพที่ถ่ายด้วยโทรศัพท์พวกนั้น จะจัดการได้เหรอ?