สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 194

ยวี่จิ้นเหวินเผชิญหน้ากับใบหน้าที่มีชีวิตชีวาของหนานซานไฉ แล้วก็ดวงตาที่แหลมคม จึงค่อยๆเอ่ยว่า

"ยวี่ ยวี่จิ้นเหวินครับ"

เขาไม่คิดที่จะปิดบังตัวตน เพราะมาโดยมีจุดประสงค์ ยังไงเดี๋ยวก็ต้องโป๊ะแตก คงปิดบังไม่อยู่หรอก

พอได้ยินสกุล ดวงตาหนานซานไฉจึงหรี่ลง "คุณเป็นหลานของยวี่หังเหยียน?"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า แล้วพูดว่า "ถ้าพูดให้ถูกต้อง เป็นหลานชายของตาครับ"

หนานซานไฉเลิกคิ้ว "ลูกชายของเฟิ่งเจียว?"

"ครับ" ยวี่จิ้นเหวินเอ่ย "ยวี่เฟิ่งเจียว เป็นคุณแม่ของผมครับ"

แววตาหนานซานไฉมีประกายเพิ่มขึ้น แล้วมุมปากก็มีรอยยิ้ม "ถึงว่าล่ะหน้าคุ้นๆ ตาของคุณ เหมือนกับของแม่คุณ ตาคุณเป๊ะเลย ถอดแบบจากแม่พิมพ์เดียวกันเลย"

ใบหน้าที่ดูเย็นชาของยวี่จิ้นเหวินมีรอยยิ้ม

"ผมโทรไปหาอาจารย์เหวิน ค่อยรู้ว่าคุณกับท่าน แล้วก็ตาของผมเป็น สามสหายเถาหยวน ใช่ไหมครับ?"

หนานซานไฉหัวเราะ เหมือนนึกถึงเรื่องบ้าบิ่นที่เคยทำตอนวัยรุ่นกับสหาย

"สามสหายเถาหยวนอะไรล่ะ ชื่อบ้าๆที่เหวินไห่เฟิงตั้ง ผมกับตาคุณไม่ยอมรับ ให้เขาบ้าไปคนเดียวเถอะ เราจะไม่บ้าเหมือนเขา"

พอพูดถึงเรื่องนี้ ท่าทางนายท่านก็ดูเป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด แล้วคิดว่ายวี่จิ้นเหวินก็เป็นหลานอีกคน

หนานซานไฉไม่ปิดบังเขา ขัดเกลาปิ่นปักผมใต้เครื่องจักร พอทำเสร็จแล้วค่อยเอ่ยถามเขา "ที่มาหาถึงที่ มีเรื่องอะไร ก็พูดมาตรงๆได้เลย"

ดวงตาที่แหลมคมของนายท่าน ถึงแม้ยวี่จิ้นเหวินจะปิดบังอารมณ์ตัวเองได้ดี แต่ก็ไม่รอดพ้นจากสายตาท่าน

ยวี่จิ้นเหวินก็ไม่อ้อมค้อม แล้วพูดจุดประสงค์ที่มา อยากจะเชิญนายท่านหนานกลับเข้าวงการ ไปร่วมงานกับอาจารย์สักครั้ง

พอหนานซานไฉฟังความเป็นมาแล้ว จึงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า “ปู่เร่ร่อนอยู่ในวงการ ไม่เคยออกไป แล้วคงไม่ต้องพูดว่าเชิญกลับมา แต่หลายปีที่ผ่านมาปู่ไม่ได้สร้างผลงานเลย แก่แล้วไม่มีแรงไปแกะสลักของชิ้นสำคัญหรอก แค่แกะสลักของเล่นคงเอาไปโชว์ไม่ได้ ในวงการมีคนมีความสามารถเยอะแยะ แล้วตอนนี้ก็เป็นยุคของคนรุ่นใหม่ จะให้ปู่ออกไปขายหน้าทำไม"

"ผมเข้าใจครับ ให้คุณปู่ที่จะเป็นปรมาจารย์หยกไปแกะสลักเครื่องประดับนั้นลดคุณค่ามาก เพราะฉะนั้นผมก็เลยอยากเชิญไปร่วมงานกับอาจารย์เหวิน แล้วร่วมกันสร้างผลงานด้วยกันครับ"

ยวี่จิ้นเหวินหยิบไอแพดออกมา แล้วเลื่อนไปมา เอาตัวอย่างชิ้นงานไม่สมบูรณ์ให้หนานซานไฉดู "คุณปู่หนานครับ พวกนี้เป็นหยกชั้นดี วัสดุชั้นดี แต่เพราะเหตุผลต่างๆเลยกลายเป็นชิ้นงานที่ไม่สมบูรณ์ เหมือนกระจกที่แตกยากที่จะซ่อมให้เหมือนเดิม ผมเลยหวังว่าอยากให้ปู่กับอาจารย์เหวินที่มีฝีมือ มาซ่อมแซมมัน ให้ชีวิตมันอีกครั้ง โครงการนี้ มีแค่ปู่ที่สามารถทำได้ครับ"

หนานซานไฉมองวัสดุหยกบนภาพ เป็นวัสดุชั้นดีจริงๆ แต่ก็เป็นหยกที่เป็นเศษชิ้น ช่างน่าเสียดายจริงๆ

คนที่ชอบแกะสลักไม่มีใครที่ไม่รักหยก หนานซานไฉดูแล้วเสียดาย แล้วคันไม้คันมือ จากนั้นจึงพูดคุยต่อ ในหัวก็มีไอเดียต่างๆแว็บเข้ามา จะซ่อมแซมยังไง หรือว่าจะสร้างใหม่ยังไง

ยิ่งพูดคุย ท่านก็ยิ่งสนใจโครงการนี้ จนเกือบจะตอบตกลง แล้วอยู่ๆก็นึกอะไรได้

"ไม่ได้ จิวเวลรี่ยวี่กรุ๊ปเป็นคู่แข่งกับจิวเวลรี่ตระกูลหนานไม่ใช่เหรอ ถ้าปู่ช่วยเรา ก็เท่ากับว่าช่วยศัตรู เดี๋ยวยัยหนูหนานซ่งจะโทษปู่"

หนานซานไฉเอ่ย แล้วกลัวว่าคำพูดตัวเองจะไม่มีอำนาจพอ จึงยกเอาหนานซ่งมาพูด

"หลานใหญ่ของปู่ ไม่รู้ว่าเราเคยเจอหรือเปล่า ตอนนี้เธอดูแลตระกูลหนาน นิสัยเธอก็เอาแต่ใจมาก เป็นแม่เสือในตระกูลหนาน แม้แต่ปู่ที่เป็นปู่ยังต้องเชื่อฟัง ดุมากเลย"

ยวี่จิ้นเหวินฟัง แล้วยิ้ม "ผมรู้ครับ ดุมากจริงๆ"

หนานซานไฉกำลังจะพูดอีก แต่ก็รู้สึกว่าพ่อหนุ่มยิ้มแปลกๆ "ทำไม เรารู้จักยัยหนูหนานซ่งเหรอ?"

"ไม่ใช่แค่รู้จัก เราสองคน……"

ยวี่จิ้นเหวินกลั่นกรองคำพูด กำลังจะสารภาพความสัมพันธ์ของเขากับหนานซ่ง แต่ประตูห้องกลับถูกเคาะเสียงดัง

พ่อบ้านจ้าวยืนอยู่นอกประตู สีหน้าไม่ค่อยดี "นายท่านครับ คุณท่านสองมาครับ"

"ยัยหนานซ่งล่ะ ให้มันไสหัวออกมา! พ่อมันตายแล้ว! วันนี้กูที่เป็นอาจะสั่งสอนมันเอง! ไอ้คนทรยศ เป็นเหมือนพ่อมันเลย!"

ข้างนอกเสียงด่าดังสนั่น ในสวนกุหลาบไม่ค่อยเก็บเสียง จึงได้ยินเสียงตะคอกเสียงดังนี้

"บอสหนาน งั้นผม ออกไปทำงานก่อนนะครับ?" เขารู้สึกว่ายืนอยู่ที่นี่เสียเวลามาก ข้างนอกยังมีงานมากมายต้องทำ จึงรวบรวมความกล้า แล้วจะหนีออกไป

หนานซ่งวางเอกสารในมือลงเสียงดัง"ปึก" แล้วมองกวาดกู้เหิงอย่างเย็นชา

กู้เหิงรีบหุบปาก ก้มหน้า แล้วยอมรับผิด

"นายอย่ารีบ พูดให้เคลียร์ก่อน อะไรเรียกว่า นายถูกลวนลาม?" น้ำเสียงหนานซ่งเย็นเฉียบ ไร้ความรู้สึกมาก

กู้เหิงใจสั่นเกร็ง แล้วค่อยรู้ว่าผิดตรงไหน จึงรีบแก้ว่า "ผมผิดเองครับ ผม ผมพูดผิด! ผมดูแลตัวเองไม่ดี แล้วให้หลินหลิน เอาเปรียบผม อย่างไม่ระวัง……"

พอเห็นสีหน้าหนานซ่ง เขาจึงรีบเปลี่ยนคำพูด "แน่นอนครับ การเอาเปรียบนี้ ผมเต็มใจมาก ถึงแม้ผมจะไม่ได้ทำอะไรเธอ แต่ก็ไม่หมายความว่าผมไม่อยากทำอะไรเธอ……"

ยิ่งพูดยิ่งเพี้ยน ยิ่งพูดยิ่งผิด กู้เหิงพูดต่อไม่ได้จริงๆ จึงยอมยืนตัวตรง

"บอสหนาน ผมตัดสินใจที่จะตามจีบหลินหลิน เป้าหมายก็เพื่อแต่งงาน แล้วรีบทำให้ความสัมพันธ์ของเราชัดเจน หวังว่าคุณจะตกลงนะครับ!"

เสียงนี้ดังก้องมาก จนเหล่าผู้ช่วยในห้องทำงานได้ยิน จากนั้นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วปรบมือ

"เดาถูกแล้ว! เรื่องผู้หญิงจริงๆด้วย เอามาเลย คนละร้อย"

หนานซ่งมองกู้เหิงที่โค้งตัวอยู่ จึงหึเสียงเบา แล้วเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย "แค่นี้ก็จบ มาเปลืองน้ำลายกับฉันทำไม ยังไม่รีบออกไปทำงานอีก!"

"ครับ" กู้เหิงรู้ว่าตกลงแล้ว จึงฉีกยิ้มกว้าง แล้วออกไปอย่างยิ้มแย้ม

เพิ่งเดินออกจากห้องทำงาน ก็รีบเดินกลับไปอีกครั้ง รอยยิ้มหายไปแล้ว แล้วเปลี่ยนมาเป็นสีหน้าเข้มงวด "บอสนาน เกิดเรื่องที่สวนกุหลาบแล้วครับ หนานหนิงไป่ไปอาละวาดที่บ้าน ไม่สนใจกฎตระกูล แล้วทำร้ายนายท่านครับ!"

สีหน้าหนานซ่งเข้มงวด แล้วรีบลุกขึ้นยืน "คุณปู่เป็นยังไงบ้าง?"

"ส่งไปโรงพยาบาลแล้วครับ ยังไม่รู้อาการ"

"เตรียมรถ ไปโรงพยาบาล!"