สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 201

ถ้าพูดถึงชื่อเสียงของหมอเกรซนั้น ฟู่ยวี่ชื่นชมนับถือมานานแล้ว

เขารู้ดีว่ายวี่จิ้นเหวินบาดเจ็บมากแค่ไหนในตอนนั้น กระดูกทั่วร่างกายของเขาเหมือนจะแตกหักออกมาเป็นชิ้นๆ แต่ถูกหมอเกรซหยิบขึ้นมาต่อกันทีละชิ้นทำให้เขาฟื้นคืนชีพมาอย่างน่าอัศจรรย์

ตั้งแต่นั้นมา หมอเกรซ ได้กลายเป็นเทพเจ้าในใจเขา

ประเด็นคือเธอยังเป็นผู้หญิงด้วย!

เป็นดั่งเทพเจ้าที่แท้จริง

ไม่เคยคิดเลยว่าเทพเจ้าหญิงองค์นี้คือหนานซ่ง! หนางซ่งคือ หมอเกรซ?!

จะเป็นไปได้อย่างไร?

หนานซ่งเป็นแค่พยาบาลตัวเล็กๆของยวี่จิ้นเหวินในตอนนั้นไม่ใช่หรือ?

แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ใดๆ เกิดขึ้นกับ หนานซ่ง ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเธออีกต่อไป

หนานซ่งซึ่งเป็นหมอเกรซขมวดคิ้วอย่างหนักและเหลือบมองฟู่ยวี่ด้วยสายตาที่ไร้ความปรานี "คุณกำลังพูดถึงอะไร โรงพยาบาลห้ามส่งเสียงดัง ถ้าส่งเสียงดังอีก กรุณาออกไป"

“…” ฟู่ยวี่กดริมฝีปากล่างแน่น

ด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งและทัศนคติที่ไม่แยแสนี้ ไม่มีใครกล้าทำเช่นนี้กับเขายกเว้นหนานซ่ง

แต่เขาก็ยังเหมือนอยู่ในฝัน...

ฟู่ยวี่เหยียดแขนออกต่อหน้า ยวี่จิ้นเหวินและพูดว่า "ช่วยหยิกฉันที"

ยวี่จิ้นเหวินหันศีรษะและชำเลืองมองเขา แล้วทำท่าเตรียมพร้อมยกมือขึ้นตรงๆ แล้วตบที่หลังศีรษะจนเกือบทำให้ ฟู่ยวี่กระเด็นลงไปกองกับพื้น

ฟู่ยวี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ลูบหลังศีรษะอย่างเป็นทุกข์ และจ้องไปที่อวี้จินเหวิน “เบากว่านี้หน่อยไม่ได้หรือ?”

"ความเจ็บปวดช่วยให้ตื่นขึ้น" ยวี่จิ้นเหวินไม่รู้สึกอะไร

"..."

ฟู่ยวี่ดูเศร้า ตื่นนี้ตื่นแล้ว แต่เกือบไปเข้าเฝ้าท่านอ๋องแล้ว และบ่นว่า: "ไอ้คนโหดร้าย!"

ในฐานะที่เป็นเกย์ จี้อวิ๋นรู้สึกว่าฉากนี้ค่อนข้างเข้าใจยาก

“ถ้าพวกคุณต้องการเกี้ยวพาราสีกัน กรุณาออกไปข้างนอก อย่ามาแสดงให้คนอื่นดูมันจะส่งผลกระทบต่อสุขภาพจิตของผู้ป่วย”

หลังจากที่ หนานซ่ง พูดประโยคนี้ เสิ่นเหยียนซึ่งนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลก็กล่าวเสริมว่า: "หมอเกรซพูดถูก คุณสองคนมันน่ารังเกียจมากพอในกองทัพแล้ว พวกคุณอยากหวานก็หวานไปแต่อย่ามาหวานต่อหน้าผู้อื่น "

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว: "..."

ฟู่ยวี่รีบโบกมือเพื่ออธิบายว่า "เราไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น เขาแค่แอบชอบฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างเย็นชา ว่า "ตอนนี้สมองเธอกลับด้านหรือ"

“…” ฟู่ยวี่เบิกตากว้าง “บัดซบ คุณมันใจร้าย!”

เสิ่นเหยียนกลอกตาอย่างเงียบ ๆ ไม่เพียงแต่ตาของเขารวมถึงหูของเขาด้วย

หนานซ่ง ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา และตรวจสอบสภาพพื้นฐานของ เสิ่นเหยียนเป็นการส่วนตัวซึ่งคล้ายกับบันทึกในประวัติคนไข้และเธอแก้ไขความแตกต่างบางอย่างด้วยตนเอง

หนานซ่ง แตกต่างแพทย์คนอื่นๆ เธอดูมีชิวิตชีวาและกระฉับกระเฉงมีพลัง หนานซ่งเขียนเวชระเบียนประวัติคนไข้ลงในสคริปต์ ดูแล้วช่างลื่นไหล สวยงาม ยวี่จิ้นเหวินมองอยู่ข้างๆ ใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

"คุณช่วยเตรียมตัวสำหรับการผ่าตัดตอนสิบโมงด้วย"

หนานซ่ง ปิดเวชระเบียน รออยู่ที่หน้าประตู หลินลู่พยักหน้าเล็กน้อยและเดินออกไปพร้อมกับ จี้อวิ๋นและคนอื่น ๆ

ทันทีที่เขาออกไป จี้อวิ๋นถามอย่างสบายๆ “ชายชุดดำคนนั้นคืออดีตสามีของเธอยวี่จิ้นเหวินใช่ไหม?”

“ใช่” หนานซ่งตอบอย่างว่างเปล่า

จี้อวิ๋นเห็นรูปถ่ายของ ยวี่จิ้นเหวินเมื่อสองสามปีก่อน ปกติแล้ว เขารู้ว่าชายผู้นี้หน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อตอนที่น้องสาวเขาแอบรับหลายปีและพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อพาเขาออกมาจากประตูผี

ฟู่ยวี่อยู่ในอารมณ์ที่ซับซ้อน เขาไม่รู้ว่าเขาเกลียดความล้มเหลวนั้นหรือเกลียดชังที่ชะตากรรมไม่ได้ตกอยู่กับเขา เขาแค่เกลียดที่เขาพ่ายแพ้ที่จุดเริ่มต้น

แต่ตอนนี้เขาจะล้าง ยวี่จิ้นเหวินออกจากหัวใจของหนานซ่ง แล้วใส่ตัวเองเข้าไปได้อย่างไร?

——

การผ่าตัดใช้เวลานานตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงบ่ายสองโมง เป็นเวลาสี่ชั่วโมงเต็ม

หลินลู่รออย่างใจจดใจจ่อที่ประตูห้องผ่าตัด ดูวิตกกังวล

ฟู่ยวี่ปลอบเธอ "ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร หล่าวเซินได้ผ่านประตูผีมาแล้วหลายครั้ง มีคนรักที่ดีเช่นคุณรออยู่ข้างนอก เขาจะต้องได้รับชัยชนะกลับมาแน่นอน!"

หลินลู่ดึงมุมริมฝีปากอย่างไม่เต็มใจ ยังคงยิ้มอย่างขมขื่นให้กับตัวเอง “ฉันไม่ได้มีค่าอะไรมากมายสำหรับเขาเหรอ ฉันชอบเขา แต่เขาไม่ชอบฉัน ฉันยินดีทำทุกอย่างเพื่อเขาเอง”

สิ่งที่เรียกว่า "แฟนสาว" เป็นเพียงตัวตนที่ประกาศตัวเองเองว่าเธอดูแลเขา และเสิ่นเหยียนไม่ยอมรับ

เธอไม่สามารถให้กำลังใจแก่เขาได้นอกจากการให้การสนับสนุนทางการเงินแก่เขาเท่านั้น

ฟู่ยวี่เห็นว่าปลอบใจอะไรไม่ได้ไม่พอกลับทำให้คนเศร้า เขาเปลี่ยนบทสนทนาอย่างเร่งรีบ “ถ้าไม่เชื่อในตัวเองต้องเชื่อหมอเกรซ เธอเป็นหมออัจฉริยะ ดูนี่ซิว่า” ผู้ชายคนนี้เคย—”

เขาตบไหล่ ยวี่จิ้นเหวินและปลอบ หลินลู่ด้วยตัวอย่างการทำงานของเขา

“ผู้ชายคนนี้ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้น และอาการบาดเจ็บของเขาก็หนักกว่าเหล่าเสิ่น เขายังมีชีวิตอยู่และกำลังเตะฉันยู่ตอนนี้ใช่หรือไม่ มันจะต้องไม่เป็นไรถ้ามีหมอเกรซอยู่ที่นั่น!”

การแสดงออกของ หลินลู่ผ่อนคลายลงมากและเขากล่าวว่า "ขอบคุณ" อย่างจริงใจ

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินซีดและปวดหัว

ควรจะกล่าวว่าตั้งแต่เห็นหนานซ่งสวมเสื้อกาวน์สีขาวอีกครั้ง ความทรงจำในอดีตก็ท่วมท้นเข้ามาในหัว และภาพนับไม่ถ้วนส่องประกายต่อหน้าต่อตาเขาราวกับโลกหมุน ทำให้เขาปวดหัว

ความทรงจำบางอย่างที่ดูเหมือนจะลืมไป กำลังค่อยๆ ซ่อมแซมตัวเอง...