สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 216

ในคืนที่ดึกสงัด สายฝนที่ตกหนักโปรยลงมาชะล้างเลือดบนลานบ้าน

ภายในและภายนอกคฤหาสน์ตระกูลฉินเต็มไปด้วยคนชุดดำยืนเต็มไปหมดทุกสามทุกห้าก้าว ทำให้คฤหาสน์ที่ไม่ใหญ่มากอัดแน่นจนไม่เหลือพื้นที่ให้น้ำรอดผ่าน

ฉินเหวินจวินติดกระดุมแล้วเดินไปเคาะประตูห้อง "อาหยวน ออกมา!"

ฉินเจียงหยวนกำลังทะเลาะกับเฝิงชิง ในห้อง เขาเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จแล้วเพื่อวางแผนจะเล่นกลใหม่ๆ เมื่อเขาได้ยินพ่อเคาะประตูก็ตกใจมากจนรีบยัดสิ่งของลงในผ้าห่มพลางตอบว่า “อะไรพ่อ ผมนอนแล้วนะเนี่ย"

"หยุดพูดไร้สาระ ออกมาเดี๋ยวนี้! เกิดเรื่องแล้ว! "

เฝิงชิงได้ยินเสียงผิดปกติ จึงรีบเปลี่ยนชุดบนตัว และเร่งให้ฉินเจียงหยวนออกไปดู "เกิดอะไรขึ้นกับทางหนานหยาอีกหรือเปล่า"

ฉินเจียงหยวนเปิดผ้าห่มขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ "ตอนนี้สองมือสองเท้าของเธอถูกมัดไว้แล้ว แถมปิดปากเธอแล้ว ไม่ต่างอะไรจากคนพิการ เธอจะทำอะไรได้อีก"

ถึงจะเป็นอย่างนั้นเฝิงชิงก็อดไม่ได้ที่จะกังวล "หนานหยานั้นจัดการง่าย แต่คนที่จัดการยากคือพี่น้องของเธอหนานซ่ง เธอหรือเปล่าที่มา"

"เป็นไปไม่ได้"

ฉินเจียงหยวน โต้กลับโดยไม่คิด "เธอจะไม่มีทางมา ความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องของพวกเขาไม่ดีนัก แม้ว่าหนานหยาจะตาย หนานซ่งก็จะไม่เหลียวแลเธออีก... ไม่ใช่ว่าคุณฟังหนานหยาเล่าว่าผมเคยจีบหนานซ่งจนคิดหึงหรอกใช่ไหม หืม ยัยขี้หึง”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้า จับตูดของเฝิงชิง และจูบ

เฝิงชิงไม่ได้ปฏิเสธ อาศัยการเคลื่อนไหวของเขาปีนขึ้นไปบนตัวเขา แล้ว กัดติ่งหูของเขาพลางบ่นว่า “ฉันเป็นแค่ยัยขี้หึงหนิ”

"คุณร่านมาก"

ฉินเจียงหยวน เลิกคิ้ว "แต่ผมชอบท่าทางร่านๆของคุณ”

เมื่อเห็นว่าปืนกำลังจะถูกใช้งานอีกครั้ง ประธานฉินที่รออยู่ข้างนอกเป็นเวลานานก็ทนไม่ไหวแล้ว จึงเคาะประตูเสียงดัง “ไอ้หนูน้อย ท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปหมดแล้ว ยังมีอารมณ์มาเอ้อระเหยอีก ถ้ายังไม่ออกมาฉันจะพังประตูเข้าไปแล้ว”

"มาแล้ว มาแล้ว!"

ฉินเจียงหยวน รีบออกไป ทันทีที่เขาเปิดประตูก็โดนตบในทันที

เขาเอามือจับหน้า "ทำไมพ่อ ไฟไหม้คิ้วหรอ"

ฉินเหวินจวินจ้องเขม็ง "ไฟจะรนตูดแกอยู่แล้ว! ไอ้สารเลว! รีบตามฉันลงมา หนานซ่งมา!"

? ? ?

หัวของฉินเจียงหยวน เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม หนานซ่งมาที่นี่จริงๆหรือ

ตอนที่สองพ่อลูกตระกูลฉินรีบลงไปข้างล่าง หน่าน ซ่งก็กำลังนั่งบนโซฟาอย่างสบายๆจนผล็อยหลับไป

คนสวยถึงหลับก็ยังเป็นคนสวย เมื่อมองไปแล้วช่างเป็นช่วงที่สงบสุข

ฉินเจียงหยวนเพิ่งจะทำตัวเจ้าชู้กับผู้หญิงอยู่หมาดๆ แต่เมื่อเขาเห็น หนานซ่ง หนานหยาหรือเฝิงชิงเขาก็ลืมไปจนหมด

หนานซ่งเป็นผู้หญิงในอุดมคติของเขาจริงๆมันอยู่ในส่วนลึกของหัวใจและในความคิดของเขา ทำยังไงก็ไม่ได้มา แต่ก็ยังไม่อาจลืมผู้หญิงคนนี้ไปได้

“เสี่ยวซ่ง ทำไมคุณถึงมาที่นี่" ฉินเจียงหยวน เดินไปที่โซฟาด้วยท่าทางประหลาดใจ และปลุกหนานซ่งด้วย

“นี่!"

ฉินเหวินจุนตามมาอย่างรวดเร็วเพื่อผลักลูกชายออกไป พร้อมทักทายหนานซ่ง "เสี่ยวซ่ง จะมาทำไมไม่บอกล่วงหน้า ลุงจะได้เตรียมตัวไว้ก่อน ลุงนี่ละเลยจริงๆ ..."

เขาพูดพลางจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือหนานซ่ง แต่ถูกขวางไว้โดยร่างสูงของนายK ฉินเหวินจุนจึงถอยหลังไปสองสามก้าว

กู้เหิงตอบ “อืม” เบาๆอีกครั้ง "ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณไม่มีสถานะแล้ว ไม่มีสิทธิพูดแทนตระกูลฉิน ส่งคนที่สามารถเป็นหลักได้มาพูดกับคุณหนูใหญ่ของเราดีกว่า”

“…..” ใบหน้าของเฝิงชิงซีดฟ้าสลับขาว

ตั้งแต่ต้นจนจบหนานซ่งไม่ได้พูดอะไร ได้แต่หาวอย่างเกียจคร้านและนอนหลับ สติของเธอดีขึ้นมากจนสามาถฟื้นพลังต่อสู้ของเธอกลับมาได้

เมื่อเห็นเธอลืมตาขึ้นในที่สุด ฉินเจียงหยวนก็รีบก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงข้างโต๊ะน้ำยา “เสี่ยวซ่ง เธอกำลังทำอะไรอยู่ พวกเรามีความสัมพันธ์ยังไงกัน ทำไมต้องทำลายความสัมพันธ์แค่เพราะหนานหยาคนเดียว เธอสบายใจเถอะ ขอให้เธออยู่ในบ้านตระกูลฉินอีกเดือนเดียวเท่านั้น ฉันจะตรวจว่าเด็กในท้องเป็นของฉันหรือไม่ ถ้าไม่ใช่ฉันสัญญาว่าจะส่งเธอกลับไปที่สวนกุหลาย โอเคมั้ย”

หนานซ่งลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน และนั่งบนโซฟาอย่างมั่นคง ท่าทางของเธอผ่อนคลายและเกียจคร้านราวกับว่าอยู่ที่บ้านของตัวเอง

เธอเปิดปากพูดช้าๆว่า “ในเมื่อคืนนี้ฉันมาแล้ว ก็ไม่อยากมาเสียเที่ยว ส่งหนานหยามาให้ฉัน แล้วฉันจะกลับไป ไม่อยู่อีกแม้แต่วินาทีเดียว”

"เป็นไปไม่ได้!"

ฉินเหวินจวินถูกกระตุ้นจากท่าทีของหนานซ่ง และในที่สุดก็โกรธ "หนานหยาอาจอุ้มท้องทายาทตระกูลฉินอยู่ก็ได้ จะให้เธอไปไม่ได้เด็ดขาด! เด็กคลอดออกมาเมื่อไหร่ค่อยปล่อยเธอไป”

หน่านซ่งยิ้ม “ลุงฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะลแกความคิดเห็นกับคุณ ฉันบอกว่าหนานหยาต้องไปกับฉันคืนนี้”

ทันทีที่เธอพูดจบ ชายชุดดำสองคนตรงนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "คุณหนู พวกเราเจอแล้ว ถูกขังอยู่ในห้องใต้หลังคา"

หนานซ่งตอบ “อืม” เบาๆ “ไปกันเถอะ ขึ้นไปดู”

เธอยืนขึ้นและจะพาคนขึ้นไป ทันทีที่ฉินเหวินจวินและฉินเจียงหยวนจะหยุดพวกเขา พวกเขาก็ถูกล้อมด้วยชายชุดดำ และถูกจับตัวไว้ จึงได้แต่ตะโกนเท่านั้น "พวกคุณบุกรุก มันผิดกฎหมายนะ!"

“ไม่ต้องมาสอนกฏหมายแถวนี้”

หนานซ่งเดินขึ้นบันไดไปโดยไม่หันกลับมามอง และบอกกู้เหิงว่า "เตรียมกล้องไว้ให้พร้อม แล้วถ่ายรูปไว้เยอะๆ เราก็ต้องทิ้งหลักฐานไว้ด้วย ข้อหาลักพาตัวและกักขังหญิงมีครรภ์หน่วงเหนี่ยว ข้อหาก็ดูไม่เล็กนะ”

ก้าวขึ้นบันไดไปพลางยิ้มจาง ๆ "ใครริอาจจะมาต่อสู้จนตายกันไปข้างกับฉัน ฉันอาจจะไม่ตาย แต่เขาต้องตายสถานเดียว”