สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 225

“พี่ดูนี่!”

ยวี่เจ๋ออวี่โชว์หน้าจอโทรศัพท์ต่อหน้ายวี่จิ้นเหวินอย่างภาคภูมิใจ “พี่ใหญ่ พี่ต้องเรียนรู้การพูดแบบนี้ พี่หนานถึงจะคิดว่าเป็นผม ไม่อย่างนั้นจะมีพิรุธได้”

ยวี่จิ้นเหวินพิงอยู่ข้างโต๊ะทำงาน ในปากยังคาบบุหรี่หนึ่งมวน และเมื่อได้เห็นประโยคที่ว่า【ให้เธอ】ขนตาก็ไหวพลิ้วอย่างช่วยไม่ได้

หนานซ่งได้ใจกว้างกับเจ้าเด็กนี้มากจริงๆ

ยวี่เจ๋ออวี่ได้รีบตอบกลับด้วยอีโมจิ【จุ๊บๆ】ไปหนึ่งภาพ หลังจากนั้นชี้ข้อความที่ตัวเองส่งไปสอนวัตถุโบราณที่ไม่สนใจอย่างพี่ใหญ่ ——

“พี่เห็นไหมว่าประโยคก่อนหน้านี้ส่งไปมันทื่อมาก แต่ถ้าข้างหลังเติม “โอ้” แล้วก็เพิ่มเครื่องหมายตัวหนอนเข้าไปด้วยตัวหนึ่ง มันทำให้ดูมีชีวิตชีวาน่ารักมากขึ้นใช่ไหมล่ะ?”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมอง พูดในใจว่า ยังกับเด็กน้อย

แต่ก็ยังพยักหน้า “อืม”

ในใจก็แอบจำไว้ ต่อไปต้องเพิ่มคำเติมน้ำเสียงเข้าไปหน่อย ให้ดีที่สุดต้องเติมเครื่องหมายตัวหนอนด้วย

“ยังมีอีก การทำดีหวังผล พี่ใหญ่พี่ต้องคิดให้ดีๆ ปกติผมเริ่มส่งข้อความถึงพี่ก่อนคือเมื่อไหร่?” ยวี่เจ๋ออวี่ค่อยๆ โน้มน้าวตามลำดับ

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างไร้อารมณ์ “เมื่อที่ไม่มีเงิน เมื่อมีปัญหา รวมถึง เมื่ออยากโดนต่อย”

“......”

ยวี่เจ๋ออวี่ทำหน้าเหวอ พูดพึมพำ “แม้ว่านี่จะเป็นความจริง แต่จะพูดยังไงล่ะเหมือนผมไม่มีอะไรดีสักอย่าง......ไม่ว่าอย่างไรก็ตามผมหาพี่หนาน ปกติแล้วก็เป็นเวลาแบบนี้ ดังนั้นจู่ๆ พี่ก็ส่งพยากรณ์อากาศอะไรไปให้เธอโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ และยังมีแสดงความเป็นห่วงที่แข็งทื่อมากทีเดียว นั้นทำให้เปิดไต๋ตัวเองได้ง่ายๆ ถ้าอยู่ข้างหลังเพิ่มความต้องการเล็กๆ น้อยๆ ไปด้วยเหมือนแบบนี้ พี่หนานก็รู้แล้วว่านั้นต้องเป็นผม คงไม่ได้สงสัยพี่”

เขาตีแขนยวี่จิ้นเหวินเบาๆ อย่างผู้ที่เคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มา “พี่ใหญ่ บอกตามตรงนะ พี่หนานใจกว้างกว่าพี่เยอะเลย หากว่าเธอเป็นพี่สาวแท้ๆ ของผมก็คงดี!”

ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “แกมีดวงนี้เหรอ?”

ฉันให้แกเป็นน้องชาย แต่แกยังอยากจะเป็นน้องเมียฉัน

ฝันไปเถอะแก

ยวี่เจ๋ออวี่ลูบผม “ดวงของผมก็ดีอยู่นะ......”

ยวี่จิ้นเหวินไม่ขี้เกียจฟังเขาพูดไร้สาระ จึงได้เตะเขาออกไปหนึ่งที “ไสหัวไปเถอะ”

ยวี่เจ๋ออวี่กระซิบเบาๆ “ก่อนใช้เป็นแบบหนึ่งหลังใช้อีกแบบหนึ่ง นี่ล่ะน่ะข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพาน......”

จนกระทั่งยวี่จิ้นเหวินโยนโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่ให้ถึงมือ เขาก็หุบปากแล้วยิ้มกว้าง ท่าเดินช่างมีความสุขมาก "ขอให้พี่ใหญ่จีบพี่หนานให้ได้โดยเร็ว ลาก่อน!"

เมื่อเหอจ้าวเคาะประตูเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับเอกสารจำนวนหนึ่ง ได้เห็นว่ายวี่จิ้นเหวินถือโทรศัพท์ด้วยความเหม่อลอย บนใบหน้ามีแต่การครุ่นคิดและได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ท่าทางที่จริงจังเข้มงวดนั้น เหมือนกับกำลังเจรจาธุรกิจขนาดใหญ่นับหมื่นล้าน

ไม่ แม้ว่าจะเป็นธุรกิจขนาดใหญ่หมื่นล้าน เจรจาได้แล้วก็ไม่เคยเห็นบนใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินจะมีความสุขมากเท่าไหร่

ในวันปกติสีหน้าและอารมณ์บนใบหน้าของเขาก็น้อย แต่ถ้าอารมณ์จะผันผวนก็ต่อเมื่อมีเรื่องที่กระทบต่อครอบครัวหรือไม่ก็หนานซ่ง อารมณ์ของเขาถึงได้มีชีวิตชีวา

“ประธานยวี่” เหอจ้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อรายงาน “ชิ้นส่วนหยกที่หักนั้นได้ถูกส่งไปยังพิพิธภัณฑ์แล้ว ท่านคิดว่าเมื่อไหร่ควรจะเชิญผู้เชี่ยวชาญการแกะสลักหยกมาให้เปิดโครงการ ‘ไม่เคยลืมเลือน’ อย่างเป็นทางการครับ?”

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวิน ในที่สุดได้เงยขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์สักที จากนั้นก็ล็อกโทรศัพท์ และได้กลับคืนท่าทีไม่ร้อนไม่หนาว เคร่งครัด เคร่มขรึมดั่งเดิม

“ผู้เฒ่าหนานล่ะ ได้ส่งสัญญาไปหรือยัง?”

“ครับ ได้ไปแล้วครับ ตามแบบที่ผู้เฒ่าหนานต้องการ หลังจากที่เสร็จสิ้นโครงการนี้แล้ว รายได้ทั้งหมดต้องแบ่งครึ่งให้กับประธานหนาน รายได้ครึ่งหนึ่งของโครงการนี้ มันไม่มากไปเหรอครับ?”

เหอหนานรู้สึกว่าคนของตระกูลหนานคนหนึ่งโหดกว่าคนหนึ่งจริงๆ ทั้งหมดคือขอข้อเรียกร้องสูงมาก

แต่ก่อนเขารู้สึกเสมอว่าตระกูลยวี่ของเขานั้นใช้อำนาจครอบงำพอแล้ว และเมื่อเขาได้พบกับปู่หลานของตระกูลหนานแล้วช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

ฟู่ยวี่ “......”

ต่อมา หนานซ่งบีบโทรศัพท์ แล้วพูดเบาๆ ว่า “ซูยิน ถ้าไม่อยากถูกตีก็ลงมาเดี๋ยวนี้”

“ค่ะอา”

ซูยินที่เพิ่งจะพูดอย่างดุร้ายนั้น ก็เปลี่ยนเป็นรีบก้าวลงบันไดมาอย่างเชื่อฟัง แต่ไม่รู้ว่าใช่ลุกลี้ลุกลนเกินไปไหม ที่ไม่ได้เหยียบทีละขั้น แต่ได้กางแขนทั้งสองออก แล้วหันพุ่งไปทางฟู่ยวี่

“!” ฟู่ยวี่ไม่ทันระวังจึงถูกเธอพุ่งเข้าไปเต็มหน้าอก และศีรษะของเธอกระแทกเข้าไปที่คางของเขา ในขณะนั้นดวงตาของเขามืดไปด้วยเจ็บปวด แต่แขนกลับกอดซูยินไว้อย่างแน่น

การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่นี้ ทำให้หนานซ่งและคนอื่นๆ ตกใจ เมื่อมองไปแล้ว พวกเขาได้เห็นซูยินเหมือนกับหมีโคอาล่าที่เกาะติดอยู่บนตัวฟู่ยวี่ รอยยิ้มนั้นเรียกได้ว่าเจ้าเล่ห์ และซุกซน

“......”

ผ่านไปตั้งนานฟู่ยวี่ถึงคืนสติมา ดวงตาเจ้าชู้ยั่วยวนไม่ง่ายเลยจะโฟกัสได้ และได้จ้องมองที่ซูยินอย่างหงุดหงิด “เจ้าเกิดเดือนสิบสองหรือไง ถึงมักลงไม้ลงมือ”

ซูยินเบิกดวงตาใสๆ คู่โต “พี่รู้ได้อย่างไร?”

หนานซ่งเดินไป และเห็นแขนของซูยินโอบรอบคอของฟู่ยวี่ ขาทั้งสองไขว้กันไว้ที่เอวของเขา ติดอยู่ที่นั่นเหมือนกับลิง ท่าทางที่เย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ซูยิน ลงมา!”

ซูยินผู้ที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แม้แต่นายท่านซูก็ไม่กลัว แต่กลัวอาโมโห และก็อดที่จะแกล้งฟู่ยวี่ไม่ได้ ดังนั้นจึงได้เพียงกระโดดจากเขาอย่างรวดเร็ว

ต่อมา ใบหูก็ถูกหนานซ่งลากไปที่มุมห้อง “ตามฉันมานี่”

“โอ๊ยๆ.....อาเบาๆ หน่อย เจ็บ......”

เมื่อเห็นซูยินถูกลากไปสั่งสอน ฟู่ยวี่ก็จับที่คางที่ถูกชนจนเจ็บ และต่อมาก็รู้ว่าอุณหภูมิของร่างกายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ ปลายหูของเขากลายเป็นสีแดงโดยไม่มีเหตุผล และปากก็แห้งเล็กน้อย

เขาเม้มริมฝีปากและดุตัวเองในใจ ไอ้สัตว์!