สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 250

หนานซ่งเหลือบมองเสิ่นหลิวซูอย่างเย็นชา

"ขาของคุณป้ายวี่มีโอกาสหายดีได้ นี่คือความโชคดีและพรของเธอ ซึ่งเป็นผลมาจากความพยายามร่วมกันของเรา และไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ หนามในหัวใจของผู้อำนวยการเสิ่น มันก็ดีนะที่จะมีไว้"

ถ้ามีความสามารถจะเจาะหัวใจได้ตลอดชีวิตก็ยังไม่เป็นมนุษย์

เสิ่นหลิวซูหันไปมองที่หนานซ่งและเดินไปข้างหน้าสองก้าว

"เสี่ยวซ่ง เธอแต่งงานกับอาจิ้นมาหลายปีแล้ว เราเห็นกันแค่ไม่กี่ด้าน ฉันรู้ว่าคุณมีความคิดเห็นกับฉันเพราะเหตุการณ์เก่าๆระหว่างอาเจียวกับฉัน"

หนานซ่งเงียบรอคำพูดข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ

ในเวลาต่อมาเสิ่นหลิวซูก็รู้สึกเขินอายและพูดว่า "เธอมีความไม่พอใจฉัน ไม่เป็นไร แต่ฉันยังต้องการจะวิงวอนให้โจ๋เยว่ ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะมีสถานะและสถานะปัจจุบันของเธอ หากเธอถูกกักขัง อาชีพของเธอจะพังทลาย"

ขาของยวี่เฟิ่งเจียวป่วย และหนานซ่งไม่มีเวลาดูแลโจ๋เยว่ ดังนั้นไป๋ลู่ยวี๋จึงอยู่และจัดการกับเรื่องนี้ เพียงสั่งสอนน้องชายคนเล็ก อย่าปล่อยให้มันผ่านไปง่ายๆ

"ผู้อำนวยการเสิ่นยังคงน่าหลงไหลจริงๆ"

หนานซ่งยิ้มจางๆ "มันไม่ง่ายสำหรับโจ๋เยว่ ที่จะมีสถานะปัจจุบันของเธอในวันนี้ มันไม่ง่ายสำหรับเธอที่จะทำลายครอบครัวของคนอื่น แต่มันง่ายกับใคร? ง่ายกับป้ายวี่ไหม?"

ริมฝีปากบางของเสิ่นหลิวซูกดแน่น ใบหน้าของเขาเริ่มจะตกที่นั่งลำบาก

การเยาะเย้ยบนริมฝีปากของหนานซ่งนั้นชัดเจนว่าเขาไม่สามารถระงับได้ "ชีวิตในโลกนี้ไม่ง่ายในตอนแรก แต่ทุกคนมีกำไร ทุกคนต้องชดใช้สำหรับสิ่งที่พวกเขาทำ และโจ๋เยว่ก็ไม่มีข้อยกเว้นเช่นกัน"

กล้ามเนื้อหน้าอกของเสิ่นหลิวซูระเบิด เขารู้ว่าหนานซ่งในปัจจุบันไม่ได้เป็นภรรยาตัวน้อยที่เชื่อฟังและอารมณ์ดีเมื่อแต่งงานกับยวี่จิ้นเหวิน ภรรยาตัวน้อยที่อารมณ์ดีก็เป็นเจ้านายที่ยากลำบากเช่นกัน

แต่เขาก็ยังอยากจะลองดู "ตราบใดที่คุณเต็มใจยกมือและปล่อยเธอไป ไม่ว่าคุณต้องการอะไร สิ่งที่ฉันทำได้ ฉันจะทำให้คุณพอใจ"

หนานซ่งเยาะเย้ย "คำพูดของผู้อำนวยการเสิ่นได้รับความไว้วางใจอย่างมาก อย่างแรกเลยฉันไม่ต้องการอะไรเลย ประการที่สองคุณให้สิ่งที่ฉันต้องการจริงๆแก่ฉันไม่ได้"

ทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็เย็นชา เผยให้เห็นการสังหารที่ร้ายแรงนับพัน "ฆ่าฉันไม่ได้หรอก โจ๋เยว่โชคไม่ดี ฉันจะไม่ปล่อยเธอไป บัญชีใหม่และเก่ามาคำนวณกัน!"

——

เสิ่นหลิวซูยังคงต้องการเจอยวี่เฟิ่งเจียว แต่ถูกยวี่จิ้นเหวินขับไล่

"คุณออกไปเถอะ ต่อให้คุณอยู่ มันจะขัดขวางเธอเท่านั้น และฉันไม่ต้องการปล่อยให้อารมณ์ของเธอได้รับผลกระทบในทางใดทางหนึ่งเพราะคุณ ในอนาคต ฉันหวังว่าคุณจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก"

เสิ่นหลิวซูกลับมาอย่างไร้ประโยชน์และจากไปด้วยท่าทางผิดหวัง

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่หนานซ่งและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่หนานซ่งเปิดปากเพื่อหยุดเขา

"ยวี่จิ้นเหวิน ที่คุณพูดกับคนขี้โกงของคุณ เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของฉันกับคุณ เมื่อฉันรักษาขาของป้ายวี่ ฉันจะให้ลูกพีชเป็นการตอบแทน เพราะป้ายวี่ปฏิบัติต่อฉันอย่างดี นี่คือมิตรภาพระหว่างฉันกับเธอ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ อย่าคิดมาก และอย่าหลงตัวเอง"

ยวี่จิ้นเหวินไม่สามารถพูดอะไรได้ แต่รู้สึกว่าคอของเขาเต็มไปด้วยแป้งหนา

เสิ่นหลิวซูสมควรได้รับมันแล้วทำไมเขาถึงไม่ยับยั้งตัวเอง?

——

หนานซ่งและซูรุ่ยร่วมกันวินิจฉัยขาของยวี่เฟิ่งเจียวและยังพูดคุยและวางแผนการรักษา

"การกักขังเธอคือก้าวแรก และขั้นตอนต่อไปคือไฮไลท์ เธออ้างตัวว่าเป็นบุคคลสาธารณะมาตลอดไม่ใช่เหรอ? จากนั้นให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่นๆในครั้งนี้ และฉันจะช่วยให้เธอกลายเป็นนักแสดงชั้นนำ"

ริมฝีปากของหนานซ่งกระตุกอย่างเย็นชา

ไป๋ลู่ยวี๋เข้าใจแล้วดีดนิ้ว "รับทราบ"

เขายิ้มให้ยวี่เฟิ่งเจียวซึ่งนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล "คุณป้ายวี่ คุณไปพักผ่อนและพักฟื้นเถอะ ผมจะช่วยแก้แค้นให้เอง!"

ยวี่เฟิ่งเจียวยิ้มให้เขาเล็กน้อย

พวกพี่ชายของหนานซ่ง หนึ่งในนั้นนับเป็นหนึ่งเดียว พวกเขาล้วนมีพรสวรรค์ ดีกว่าลูกชายของเธอมาก

สิ่งที่หนานซ่งและไป๋ลู่ยวี๋พูดไม่ได้หลบเลี่ยงยวี่เฟิ่งเจียวเลย

นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง หนานซ่งเงยหน้าขึ้นมองยวี่เฟิ่งเจียว "คุณป้า คุณจะไม่โทษฉันที่โหดร้ายใช่ไหม?"

ยวี่เฟิ่งเจียวยิ้ม ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ตอนนั้นฉันโทษตัวเองที่จิตใจดีมากเกินไป ไม่ขับไล่พวกสวะและพวกสาวๆให้จมดิน ปล่อยให้พวกมันอยู่อย่างมีความสุขไปหลายปี เหมือนกับเลี้ยงเสือและตอนนี้พวกมันเกือบจะทำร้ายเธอแล้ว"

เธอมองไปที่หนานซ่งด้วยสีหน้าที่รู้สึกขอโทษ

"ฉันไม่เป็นไร คนธรรมดาไม่สามารถทำร้ายฉันได้" หนานซ่งยิ้มเบาๆ

ดวงตาของยวี่เฟิ่งเจียวเป็นประกายด้วยความเศร้า "ฉันรู้ คนที่ทำร้ายคุณมากที่สุดกำลังยืนอยู่ข้างนอก"

เธอมองไปที่เงาที่ยืนอยู่ข้างนอกด้านข้าง จับมือหนานซ่งและมองเธออย่างลึกซึ้ง "เสี่ยวซ่ง เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจกับป้า เธอกับอาจิ้นจะกลับไปไม่ได้จริงๆเหรอ?"