สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 262

ฉันไม่รู้ว่ามันน่ายินดีเกินไปไหมที่ได้เห็นสหายเก่าหรือตกใจกับคำพูดที่น่าประหลาดใจและไม่รู้จบของลั่วโยว

กล่าวโดยสรุป เอวของฟู่ยวี่ซึ่งได้รับการบรรเทาด้วยการฝังเข็มในที่สุด ก็เปล่งประกายอย่างงดงาม

ฉากนี้ก็ได้เปลี่ยนไป——

ลั่วโยวและฟู่ยวี่ต่างก็นอนอยู่บนเตียงในคลินิก คนหนึ่งกำลังฝังเข็มและอีกคนหนึ่งกำลังนวด

ซูยินนวดฟู่ยวี่ด้วยเทคนิคที่เชี่ยวชาญมาก ทุกการกดนั้นสบายมาก และฟู่ยวี่สนุกกับมันมาก

อย่างไรก็ตามไม่มีใครสนใจว่าเขาสนุกกับมันหรือไม่

ห้องให้คำปรึกษาขนาดไม่ใหญ่นักเต็มไปด้วยผู้คน ทุกสายตาจับจ้องไปที่หนานซ่งและลั่วโยว

เซวียนเยี่ยเชียนจ้องไปที่เอวเล็กๆของลั่วโยว ดวงตาของเขาแสดงความกังวลและถามหนานซ่ง

"เสี่ยวหลิ่ว เอวของเธอได้รับบาดเจ็บหนักไหม ต่อไปมันจะมีผลข้างเคียงอะไรไหม?"

หนานซ่งกำลังเตรียมการฝังเข็มและพูดเบาๆว่า "กล้ามเนื้อเอวตึง ได้รับบาดเจ็บมาหลายปี ยากต่อการรักษาเป็นเวลานาน"

เซวียนเยี่ยเชียนขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้งด้วยคิ้วทั้งสองของเขา

ฟู่ยวี่นอนคว่ำปาก โดยที่ยังอ้าปากอยู่ หันศีรษะมองดูลั่วโยว "ตอนนั้นคุณยังได้รับบาดเจ็บที่เอวจากการผ่าตัดของลั่วไห่อยู่หรือไม่? ผมจำได้ว่าฉันเกือบเป็นอัมพาตครึ่งซีก ทุกคนคิดว่าคุณจะอำลาหน่วยรบพิเศษ ผมไม่นึกว่า คุณจะกลับมาในอีกสามเดือนถัดมา ผมคิดว่าคุณหายแล้ว แต่คุณยังไม่หายดี ผมว่า คุณเป็นผู้หญิงคนเดียว แล้วทำไมต้องกังวล หาคนมาแต่งงาน"

"นายหุบปากไปเลยนะ! คุณคิดว่าฉันจะเหมือนคุณที่ถ้าเข้ากองทัพไม่ได้ ให้กลับบ้านไปสืบราชบัลลังก์น่ะเหรอ?"

สีหน้าของลั่วโยวซีดลงด้วยความเจ็บปวด และไม่ได้พยายามโจมตีฟู่ยวี่ "พูดอีกที ฉันจะแต่งงานกับใครนะ? จะดีกว่าที่จะแต่งงานกับคุณแล้ว"

ซูยิน "........"

เฉวียนเยี่ยเชียน "........"

ฟู่ยวี่รีบพูดว่า "อย่านะ! ผมไม่กล้าที่จะแต่งงานกับคุณ ผมไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย"

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองที่เขา "นายหุบปากไปซะ"

ลั่วโยวไม่คิดว่าเป็นการดูถูก ดังนั้นเขาจึงยิ้มเยาะ "ใช่ ฉันยังมีความเป็นผู้ชายมากกว่าคุณอีก ไม่เหมือนคุณ กล้าทำแต่ไม่กล้าเป็น"

ฟู่ยวี่ปฏิเสธ "ผมทำอะไร? ทำไมจะไม่กล้าเป็น?"

"คุณทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว"

ลั่วโยวเหลือบมองที่ซูยิน "สาวน้อย คุณไม่ต้องกลัวนะ พวกเราอยู่ตรงนี้ ถ้าเขาทำเรื่องอะไรไม่ดีกับคุณ คุณมาบอกพวกเรานะ ฉันจะช่วยชำระล้างแค้นให้เอง! บังคับให้เขารับผิดชอบคุณ! ถ้าเขากล้าไม่รับผิดชอบ เราทุบตีเขาจนเต็มพื้น!"

ฟู่ยวี่ "........"

ทำไมถึงกลับมาพูดเรื่องนี้อีก?

วิ่งไปที่แม่น้ำหวงแล้วยังไม่ได้ชำระล้างอีกเหรอ?

ซูยินยิ้ม "ไม่เป็นไรค่ะพี่ เขาไม่ได้ทำอะไรกับฉัน ไม่ว่าฉันต้องการจะทำอะไร ฉันก็มีแนวโน้มจะเป็นอย่างที่ฉันทำกับเขา"

ฟู่ยวี่ "?"

มีอะไรผิดปกติ? นั่นคือสิ่งที่เขาเข้าใจ?

"หล่อ!"

ลั่วโยวยกนิ้วให้ซูยินโดยรู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆเป็นหลานสาวของหนานซ่ง ยิ้มและแก้ไขชื่อเรียกของซูยิน "ไม่ต้องเรียกพี่สาวแล้ว ฉันกับอาของเธอเป็นเพื่อนสนิทกัน เธอเรียกฉันว่า 'อา' หรือไม่ก็ 'ป้า' ก็ได้"

หนานซ่งฆ่าเชื้อเข็มเงินบนกองไฟ และยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

เธอยังคิดว่าเธอกับลั่วโยวจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันทั้งคู่ต่างบอกว่าต่างเพศดึงดูดกัน แต่สนามแม่เหล็กระหว่างเธอกับลั่วโยวนั้นอยู่ใกล้กันมาก

การมีเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญมาก เธอเชื่อในความรู้สึกแรกเสมอ

ซูยินพูดว่า "คุณป้า" ทันทีที่เธอกำลังจะออกไป ข้างๆเขาเฉวียนเยี่ยเชียนพูดอย่างเย็นชา "เรียกว่าพี่สะใภ้สองเถอะ"

?

ซูยินตกตะลึง "พี่สะใภ้สอง?"

ใบหน้าของลั่วโยวกลายเป็นเครื่องหมายอัศเจรีย์ และเขามองย้อนกลับไปที่เฉวียนเยี่ยเชียน

เขาพูดคำที่น่าตกใจเช่นนี้ได้อย่างไร?

"ว่าไงนะ พี่ใหญ่?"

ลั่วโยวยิ้มอย่างสุภาพ "คุณมีอาการป่วยหนักไหม? จำเป็นคนแล้วแหละคุณน่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินขี้เกียจเกินกว่าจะเข้าร่วมการต่อสู้ดุของพวกเขา จ้องมองไปที่มือของหนานซ่งอย่างตั้งใจ

หนานซ่งถือเข็มเงินจำนวนหนึ่งไว้ในมือ ค่อยๆส่งเข็มเงินที่ผ่านการฆ่าเชื้อแล้วไปยังจุดฝังเข็มต่างๆ เช่น ไต หมิงเหมิน เหวยจง และเฉิงซาน

ช่วยเติมพลัง กระตุ้นเลือดและบรรเทาอาการปวด และปรับปรุงอาการกระตุกของกล้ามเนื้อ

แม้ว่าฉันจะรู้ว่าหนานซ่งเป็นหมอ ดูเธอใช้เข็มอย่างใจเย็นและรักษาอาการบาดเจ็บของลั่วโยว เธอเป็นคนมีระเบียบ สงบ และควบคุมได้ ยังคงทำให้ยวี่จิ้นเหวินตกตะลึง มีความรู้สึกว่าเขากับหนานซ่งอยู่ด้วยกันเสมอ รู้จักกันมามากกว่าชั่วชีวิต

ราวกับว่าพวกเขาได้พบกันในเวลาและสถานที่อื่นและพวกเขาก็มีภาพนี้ด้วย

อาการบาดเจ็บที่เอวของลั่วโยวนั้นเป็นปัญหาเก่า การฝังเข็มจะใช้งานไม่ได้ในคราวเดียวอย่างแน่นอน ควรทำหลายๆครั้ง เป็นการดีที่สุดที่จะใช้ครอบแก้วเพื่อปรับปรุงกล้ามเนื้อส่วนเอวที่เสียหายของเธอ

ลั่วโยวผู้ซึ่งไม่เคยชอบไปโรงพยาบาลและไม่อยากพบแพทย์ คราวนี้ตกลงอย่างมีความสุขอย่างมาก อาจเป็นเพราะรู้สึกสบายใจมากที่ได้ฝังเข็มกับหนานซ่ง

เลยคิดว่าการฝังเข็มไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เมื่อเห็นเธอเห็นด้วยอย่างมีความสุข การแสดงออกที่รัดกุมของเฉวียนเยี่ยเชียนก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

หันหลังกลับไปกระซิบกับหนานซ่งว่า "รักษาให้หายได้ไหม?"

หนานซ่งยืนอยู่ใต้ก๊อกน้ำและล้างมือ เขาเหลือบไปที่เฉวียนเยี่ยเชียนและหัวเราะ "ทำไมคุณถึงประหม่ามากกว่าลั่วโยวล่ะ?"

เฉวียนเยี่ยเชียนจ้องไปที่น้องสาวของเขา "หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!"

"........"

เฉวียนเยี่ยเชียนรีบพูดว่า "ไม่ต่อสู้ ไม่ต่อสู้ ใครบอกว่าจะมีการต่อสู้?"

หูของลั่วโยวเฉียบมาก เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็พูดขึ้นทันทีว่า "ไม่ต่อสู้อีกแล้วเหรอ? งั้นคุณก็ไม่โทษฉันแล้วสิ? เรื่องในอดีตก็ปล่อยมันไปได้แล้วสิ?"

"ใครบอก?"

เฉวียนเยี่ยเชียนรีบหันกลับมา จ้องมองด้วยสายตาที่เฉียบแหลม "ไม่ปล่อยผ่าน! ยังเร็วไป"

ลั่วโยว "......."

ผู้ชายนี้ขี้น้อยใจจริงๆ

ต่อไปถ้าใครแต่งงานกับเขาก็คงจะโชคร้ายไปแปดชาติ