สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 265

เผชิญการยั่วยุของลั่วโยว เฉวียนเยี่ยเชียนหัวเราะในลำคอ แล้วค่อย ๆ พูดขึ้น “ไม่ต้องรีบร้อน มีโอกาสที่จะจัดการเธอแน่”

ลั่วโยว “...”

เธออยากจะเอาหัวโขกกำแพง!

เกลียดความรู้สึกถูกแขวนแบบนี้มากที่สุด ก็เหมือนกับมีดตัดหญ้าห้อยอยู่บนหัว ไม่รู้ว่าจะตกลงมาเมื่อไหร่

สู้ต่อยกันสักยกให้จบไปจะดีกว่า!

ชักช้า อืดอาด น่ารำคาญ!

เมื่อเห็นว่าลั่วโยวแทบจะระเบิด ศึกใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น

หนานซ่งจึงรีบพูดเตือน “เอวของเธอ ช่วงนี้สงบเสงี่ยมไว้หน่อยดีกว่า ไม่เหมาะกับการออกกำลังกายที่หนักหน่วง”

เพียงประโยคเดียว ก็เหมือนกับเข็มที่แทงลูกบอล ทำให้ลั่วโยวหงอยในทันที

ลั่วโยวเลิกคิ้วเงยหน้าขึ้น จู่ ๆ ก็ยิ้มกว้าง “โอ้โห พี่สอง พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เฉวียนเยี่ยเชียน “?”

ลั่วโยวทำเหมือนคนไม่เป็นอะไร รีบขยับที่นั่ง แล้วปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่บนเก้าอี้

“พี่สองของเสี่ยวซ่งก็คือพี่สองของฉัน ไม่ต้องเกรงใจ นั่งนั่งนั่ง”

ท่าทางสนิทสนม ท่าทางใจกว้าง

เฉวียนเยี่ยเชียนขมวดคิ้ว นั่งลงข้างเธอเหมือนกับคุณปู่ยังไงยังงั้น แล้วถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “ตอนเด็ก ๆ นอกจากเธอจะเรียนกังฟูที่วัดเส้าหลินแล้ว เธอได้ไปเรียนเปลี่ยนหน้าที่คณะกายกรรมด้วยใช่ไหม? เปลี่ยนหน้าเร็วกว่าเปิดหนังสือ”

ลั่วโยวถลึงตาโตคู่สวยมองเขา “พี่รู้ได้ยังไง? ฉันเคยเรียนมาจริง ๆ!”

“...”

“พี่ไม่เชื่อเหรอ? วันไหนฉันจะเปลี่ยนหน้าให้พวกพี่ดูฟรี!”

“...”

ใบหน้าทีมีชีวิตชีวาของลั่วโยวจู่ ๆ ก็บูดบึ้งในทันที จากนั้นเธอถอนหายใจ “เฮ้อ ทำยังไงได้ โทษครอบครัวที่ยากจนของฉัน ออกมาทำงานตั้งแต่อายุยังน้อย มีความสามารถเยอะแยะ คิดเพียงแต่โตขึ้นสามารถหากินได้...”

“พอ”

เฉวียนเยี่ยเชียนกระตุกมุมปาก อดไม่ได้ที่จะกุมขมับ

ยอมแพ้เธอจริง ๆ

ถ้าหากไม่เคยสืบภูมิหลังของเธอ เฉวียนเยี่ยเชียนเกือบจะเชื่อแล้ว

เรียนทักษาะพิเศษตั้งแต่เด็กอันนี้จริง แต่ครอบครัวยากจนนี่...เหอะเหอะ

เธอคิดว่าเขาไม่เคยเห็นโลกภายนอกเหรอ ไม่รู้จักตระกูลลั่วเมืองจิงเหรอ?

หนานซ่งรู้สึกตลกกับเล่ห์กลของลั่วโยว

ยวี่จิ้นเหวินมาข้างเธอ พูดเสียงเบา “รบกวนขยับไปด้านในหน่อย”

หนานซ่งค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้ว เหมือนกับมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหัว

ว่า: คุณผู้ชาย เรารู้จักกันเหรอ?

พนักงานเดินเข้ามา ถามขึ้นอย่างฉลาด “คุณผู้ชายครับ ต้องการเพิ่มเก้าอี้อีกตัวไหมครับ?”

ยวี่จิ้นเหวินจ้องมองหนานซ่ง เห็นเธอไม่มีท่าทีที่จะขยับ

เขาเม้มปาก แล้วพูด “ไม่ต้อง”

จากนั้นก็ก้มตัวลง อุ้มหนานซ่งขึ้นมา แล้วเคลื่อนไปตำแหน่งด้านข้าง ค่อย ๆ วางลง

หนานซ่ง “!”

เฉวียนเยี่ยเชียนกับลั่วโยวที่อยู่ตรงข้าม ก็มองดูอย่างตกตะลึง

ในตอนที่รู้สึกตัวอีกที ยวี่จิ้นเหวินนั่งลงบนตำแหน่งที่นั่งเดิมของหนานซ่ง เหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วพูดกับบริกรอย่างใจเย็น “รบกวนเพิ่มชุดอาหารสองชุดครับ ขอบคุณครับ”

“ครับคุณผู้ชาย รอสักครู่นะครับ”

การกระทำนี้ ทำให้หนานซ่งพูดไม่ออก

เธอจ้องมองหน้าด้านข้างของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งโกรธแค้น: ตอนนี้หน้าหนากว่า...หนังหมูอีก!

เธอไม่อยากพูดกับยวี่จิ้นเหวิน จึงมองไปทางเฉวียนเยี่ยเชียน “พวกพี่สองคนมาด้วยกันได้ยังไง?”

แน่นอนว่าเฉวียนเยี่ยเชียนไม่มีทางพูดว่าพวกเขาตามพวกเธอมา

เขาเลียริมฝีปากแล้วพูด “บังเอิญเจอ”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า พูดต่อ “บังเอิญเจอกันเฉย ๆ”

ลั่วโยวกับหนานซ่ง คนหนึ่งมองเฉวียนเยี่ยเชียน อีกคนมองยวี่จิ้นเหวิน ทั้งคู่ไม่เชื่อ

เห็นพวกเธอจะออกไป เฉวียนเยี่ยเชียนกับยวี่จิ้นเหวินก็ลุกขึ้นยืน ดักทางเอาไว้

พวกเขาคิดว่าพวกเธอจะกลับไปแบบนี้เหรอ?

หนานซ่งกับลั่วโยวกระตุกปากพร้อมกัน

ทางฝ่ายลั่วโยวพื้นที่ค่อนข้างกว้าง มือข้างหนึ่งค้ำพนักเก้าอี้ จากนั้นก็กระโดดข้ามไป องอาจมาก

เฉวียนเยี่ยเชียน “...ระวังเอว!”

อีกด้าน หนานซ่งเจรจาก่อนแล้วค่อยใช้ไม้แข็ง เจรจากับยวี่จิ้นเหวินอย่างสุภาพ “รบกวนขยับหน่อย ฉันจะออกไป”

ยวี่จิ้นเหวินไม่ขยับ ยังไงเธอก็อุ้มเขาไม่รอด

แน่นอนว่าหนานซ่งไม่มีทางอุ้มเขา

ไม่ขยับใช่ไหม?

ได้

หนานซ่งกดคอของยวี่จิ้นเหวินไว้ แล้วข้ามแผ่นหลังเขาไป ท่าทางคล่องแคล่วมาก

ผู้คนรอบด้านตกตะลึงจนตาค้าง

หน้าของยวี่จิ้นเหวินทิ่มลงในจาน เมื่อเงยหน้าขึ้น บนจมูก ปาก เต็มไปด้วยซอสสีแดง

“...”

สมควร

หนานซ่งยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข จู่ ๆ ก็รู้สึกสะใจมาก

ลั่วโยวมองดูท่าทางน่าขายหน้าของยวี่จิ้นเหวิน เธอหัวเราะ แล้วเกี่ยวไหล่หนานซ่งเดินออกไป “พวกเราไปกันเถอะ!”

เฉวียนเยี่ยเชียนมองดูยวี่จิ้นเหวินที่ปากเต็มไปด้วยซอส ก็ส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันออกมา

ยวี่จิ้นเหวินกลับไม่แสดงสีหน้าอะไร หยิบกระดาษมาเช็ดหน้าให้สะอาด สแกนคิวอาโค้ดจ่ายเงิน แล้วลุกขึ้นยืน

“ไป!”

ชายทั้งสอง ตามไปอย่างไม่ยอมแพ้