สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 281

สถานการณ์ของยวี่จิ้นเหวินนั้นร้ายแรงกว่าที่ทุกคนจินตนาการไว้มาก

เมื่อได้ยินว่าจะทำการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะ ผิวของยวี่เฟิ่งเจียวก็ซีดทันที และเธอเกือบจะตกลงมาจากรถเข็นของเธอ

เสิ่นหลิวซูรีบยื่นมือออกมาเพื่อช่วยเธอ "อาเจียว"

"คุณป้ายวี่"

หนานซ่งก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อยื่นมือให้เธอ และมองดูใบหน้าของยวี่เฟิ่งเจียวที่รู้สึกเศร้าในใจ

ถึงเธอมีเหตุผลและไม่โทษเธอ แต่สุดท้าย ลูกชายของเธอเองต่างหากที่ได้รับบาดเจ็บ แม่จะไม่ให้ทุกข์ได้อย่างไร?

ท้ายที่สุดแล้วยวี่เฟิ่งเจียวก็เห็นลมและคลื่นแรง หลังจากช็อคครู่หนึ่ง เธอปัดมือของเสิ่นหลิวซูออก กัดฟันและพูดกับหมอว่า "งั้นก็เปิด! แต่หมอต้องมั่นใจในความปลอดภัยของชีวิตของลูกชายฉัน!"

หมอพูดด้วยสีหน้าที่เครียด "การผ่าตัดครั้งนี้มีความเสี่ยงมาก ต้องใช้ผู้เชี่ยวชาญการผ่าตัดสมองระดับคณบดีจึงจะทำได้ และต้องนัดหมายล่วงหน้า คณบดีทั้งหมดถูกส่งออกไปเข้าร่วมสัมมนา คุณสามารถ ไปทำการผ่าตัดที่ รพ. ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมสมองก็น่าจะมีตารางงานเต็ม.....หรือติดต่อโรงพยาบาลอื่นได้ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินไม่สามารถยื้อเวลามาที่นี่ได้ ยิ่งยื้อมากเท่าไหร่ความเสี่ยงก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น

ยวี่เฟิ่งเจียวและเสิ่นหลิวซูได้โทรหากันเพื่อหาวิธีติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมสมองทั้งในและต่างประเทศ

ป้าเว่ยดูกังวลใจ "คงจะดีถ้าฉันโทรหาหมอเกรซได้ เมื่อพี่จิ้นได้รับบาดเจ็บแบบนั้น หมอเกรซเป็นคนรักษาเขา พี่ มีวิธีติดต่อหมอเกรซไหม?"

ซูรุ่ย เฉวียนเยี่ยเชียนและไป๋ลู่ยวี๋มองไปที่หนานซ่งพร้อมกัน

ยวี่เฟิ่งเจียวรู้สึกประหม่าและตัวสั่น "ฉันกำลังคิดหาวิธีติดต่อ...... "

เธอกำลังถือโทรศัพท์มือถือและกำลังจะกดหมายเลข แต่ก็โดนหนานซ่งจับไว้

"ป้ายวี่ ฉันเองค่ะ"

เธอมีเสียงที่ตื้น

ยวี่เฟิ่งเจียวมองเธอด้วยความประหลาดใจ "เสี่ยวซ่ง รู้จักหมอเกรซด้วยเหรอ? สามารถติดต่อเธอได้ไหม?"

"ได้ค่ะ"

หนานซ่งพูดช้าๆ "ฉันคือเกรซ"

"! ! !"

ประโยคนี้ มันทำให้ยวี่เฟิ่งเจียวและป้าเว่ยตะลึงในทันที

และเสิ่นหลิวซูที่โทรอยู่ด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะแข็งทื่อ มองไปที่หนานซ่งด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

หนานซ่งคือหมอเกรซหรือที่เรียกกันว่า "มือผ่าตัดศัลยกรรม" ? ? ?

ตอนนั้นเธอช่วยอาจิ้นไว้อย่างนั้นเหรอ? ! !

......

โลกก็ตกอยู่ในความเงียบทันที

ยวี่เฟิ่งเจียว ป้าเว่ยและเสิ่นหลิวซูมองไปที่หนานซ่งพร้อมกันราวกับว่าพวกเขาจำเธอไม่ได้ในทันใด

ดวงตาของซูรุ่ยเปื้อนสีจาง ๆ และเขาบีบไหล่ของหนานซ่ง

"เธอทำได้ไหม?"

หนานซ่งเอียงศีรษะ เหลือบมองเขา จากนั้นมองไปที่เฉวียนเยี่ยเชียนและไป๋ลู่ยวี๋ที่กังวลเช่นกัน

เธอกระตุกมุมปากของเธอ น้ำเสียงของเธอแน่วแน่ "มันเป็นเพียงการผ่าตัดเล็กๆฉันทำได้"

หนานซ่งตบมือของซูรุ่ยและโบกมือให้เพื่อให้เขาไม่ต้องกังวล

เธอยังตะลึงอยู่ตรงนั้น โดนการเรียกว่าหมอเกรซทำให้หมอตกใจ "ฉันต้องยืมสถานที่ในการผ่าตัด ให้ข้อมูลผู้ป่วยแก่ฉัน แล้วทีมแพทย์จะรีบไปที่นั่น โปรดขอให้คนมารับ"

หมอ "โอ โอ โอเคๆๆ"

หมอเกรซมาโรงพยาบาลจริงๆ!

ต้องแจ้งคณบดีทันที แล้วจะกลับมาดู ไม่เช่นนั้น ผ่านหมู่บ้านนี้จะไม่มีร้านค้าแล้ว!

—

แม่บังคับเขาให้แต่งงานกับลูกสะใภ้ขอไปนัดบอดกับหมอสาว เขาไม่ต้องการ เขาเลือกหนานซ่งในหมู่คณะแพทย์แล้วบอกว่า "ผมอยากแต่งงานกับเธอ เป็นภรรยาของผม”

ในวันที่ได้รับคืนวันแต่งงาน

เธอนอนกับเขาบนเตียงในโรงพยาบาลและบอกเขาถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ อันที่จริง เธอไม่ใช่สาวชนบทจากเมืองมั่ว เธอชื่อหนานซ่งพี่สาวคนโตจากตระกูลหนานเมืองหนาน

เขาแปลกใจแต่ก็ไม่แปลกใจมาก เขาแค่ถามเธอว่ากลัวไหม?

ตระกูลยวี่และตระกูลหนานกำลังพัวพันกับความคับข้องใจ

"นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันปกปิดตัวตนของฉัน"

เธอทำตัวเหมือนเด็กน้อยใส่เขาและเล่าปัญหาของครอบครัวให้เขาฟัง ลุงทั้งสองไม่ใช่มนุษย์และพยายามทุกวิถีทางเพื่อครอบครองทรัพย์สินที่พ่อแม่ของเธอทิ้งไว้ เธอยังบอกเขาด้วยน้ำตาว่าพ่อแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางไปเมืองเป่ยเพื่อขอแต่งงาน

เขารู้สึกขอบคุณสำหรับความรักที่เธอมีต่อเขา และเขารู้สึกเสียใจสำหรับประสบการณ์และสถานการณ์ของเธอ และสัญญาว่าเธอจะดูแลเธออย่างดี ช่วยเธอล้างแค้นให้เธอ และจัดการกับลุงทั้งสองของเธอ

ภายใต้การดูแลของเธอ ร่างกายของเขาก็ค่อยๆ ดีขึ้นทีละน้อย และค่อยๆฟื้นตัว พวกเขาย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ยวี่ เธอชอบดอกกุหลาบ ดังนั้นเขาจึงปลูกพื้นที่ขนาดใหญ่ให้กับเธอในสนาม และพวกเขาก็ใช้ชีวิตกันเป็นคู่ธรรมดาๆชีวิตที่หวานชื่นและมีความสุข

เมื่อเห็นยวี่จิ้นเหวินอยู่ในอาการโคม่า มุมริมฝีปากของเขายังคงสูงขึ้น

ฟู่ยวี่รู้สึกขนพองสยองเกล้า "เด็กคนนี้เขาไม่โง่เหรอ?"

ลั่วโยวมองไปด้านข้างและขมวดคิ้วและพูดว่า "เป็นไปได้ ท้ายที่สุดมันคือการผ่าตัดเปิดกะโหลกศีรษะและศีรษะถูกยกขึ้น คล้ายกับการสร้างใหม่ สติปัญญาจะกลับคืนสู่วัยสามขวบหรือไม่?"

ท่ามกลางการสนทนา ยวี่จิ้นเหวินค่อยๆลืมตาขึ้นและตื่นขึ้น

"นี่ ฟื้นแล้ว!"

ฟู่ยวี่รีบกดกริ่งข้างเตียง "ฟื้นแล้ว ยังจำได้ไหมว่าฉันเป็นใคร?"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วเมื่อมองมาที่เขา

"แย่แล้ว คุณจะไม่สูญเสียความทรงจำจริง ๆ ใช่ไหม"

ฟู่ยวี่ชี้ไปที่ตัวเขา "ฉัน ฉันเป็นพ่อของนายไง"

ยวี่จิ้นเหวินขยับริมฝีปากและพูดว่า "ฉันเป็นพ่อของนาย!"