สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 285

ท่าทางดีใจของหนานซ่ง ทำให้พี่ ๆ ทั้งสามไม่พอใจ

"โอ้โหเฮะ พอละ ๆ รู้แล้วว่าพี่ใหญ่ซื้อเกาะให้เธอ แต่พวกเราไม่ได้ พอใจหรือยัง?"

ไป๋ลู่ยวี๋กลอกตามองบนใส่น้องสาวแรง ๆ "พอได้อวดก็ไม่รู้จักจบจักสิ้น"

หนานซ่งหัวเราะใส่เขาแต่ก็ยังทำท่าจะเอาเรื่องเขาไปด้วย

"ประเด็นสำคัญไม่ใช่เรื่องนี้ ประเด็นคือ พวกพี่มีใครจะไปประเทศYเป็นเพื่อนฉันบ้าง?"

แค่นึกถึงใบหน้าน่ากลัวของพี่ใหญ่ หนานซ่งก็รู้สึกกลัวขึ้นมา "รอบนี้ที่ฉันฝ่า 'ขุมนรก' มาได้ นับเป็นเรื่องที่อันตรายอยู่พอสมควร พี่ใหญ่เป็นคนออกคำสั่งเองว่าจะจัดการฉันแบบ 'เจอหน้ากันตัวต่อตัว' พวกพี่อย่าเมินคนที่ต้องการความช่วยเหลือซิ"

ไป๋ลู่ยวี๋กลัวจนหัวหดในทันที "ฉันไม่ไป พี่ใหญ่จะจัดการเธอ ฉันไม่มีทางหาเรื่องใส่ตัวหรอก"

"ชิ ไม่มีความเมตตาเลยนะ ถ้านายไปอย่างน้อยก็ได้ช่วยลดความโมโหของพี่ใหญ่ที่จะลงกับฉันได้ครึ่งหนึ่งเลยนะ"

หนานซ่งตีพี่เล็กเบา ๆ จากนั้นสายตาขอความช่วยเหลือก็หันไปหาเฉวียนเยี่ยเชียน "พี่สอง พี่ไปนะ~"

"ไม่ไป"

เฉวียนเยี่ยเชียนส่ายหน้า จากนั้นก็พูดออกมาอย่างจริงจัง: "พี่ใหญ่ไม่ได้ให้เกาะฉันเสียหน่อย"

"......"

มุมปากของหนานซ่งกระตุก ในตอนนี้ถึงได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าถ่มน้ำลายรดหน้า

พี่ชายพวกนี้ใจร้ายจริง ๆ

เธอยังคงหันไปหาซูรุ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ "พี่รุ่ย......"

"ที่เหมยซูยังมีเรื่องให้ไปจัดการอีกตั้งเยอะตั้งแยะ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพี่ก็จะพาซูยินกลับแล้วเหมือนกัน"

ซูรุ่ยพูดออกมาอย่างไร้เมตตา: "เรื่องของเธอ เธอก็จัดการเอาเองสิ"

หนานซ่ง: เฮ้อ ตัวคนเดียวเสียแล้วสิ

เธอบิดขี้เกียจเล็กน้อย "ดูเหมือนว่า พระเจ้าจะลิขิตให้ฉันโดนพี่ใหญ่มอบความรักให้คนเดียวสินะ"

พี่ชายทั้งสามคน: "......"

ตีน้องสาวของตัวเองนี่ผิดกฎหมายไหมนะ?

-

ห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาล

"ไม่จริงหรอกน่า นายอุตส่าห์รอดชีวิตมาได้ แต่กลับตั้งข้อแม้กับเสี่ยวซ่งแบบนี้นะเหรอ?"

ลั่วโยวนั่งมองเพื่อนเก่าอยู่บนเตียงผู้ป่วย เธอรู้สึกว่าหลังจากที่เขาโดนตีศีรษะมา เขาก็ดูเหมือนจะโง่ลง

แม้แต่ฟู่ยวี่เองก็ยังรู้สึกว่าไม่น่าเชื่อ "นั่นน่ะสิ โอกาสหาได้ยากแบบนี้ แต่แกกลับไม่คว้าเอาไว้ ไม่ขอให้เธอกลับมาคืนดีกับแก? ดูแล้วแกน่ะตั้งใจจะใส่พานเอาเธอมาถวายให้ฉันแล้วใช่ไหมล่ะ อย่างนั้นฉันขอขอบคุณล่วงหน้าเลยแล้วกัน เพื่อนรัก!"

ฟู่ยวี่ทำท่าซูฮกใส่ยวี่จิ้นเหวิน แต่ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้สนใจเขา

ลั่วโยวเลิกคิ้วมองฟู่ยวี่ "ยังไง แกก็เป็นหมาวัดที่หมายปองดอกฟ้าเหมือนกันเหรอ อยากจะจีบเสี่ยวซ่ง?"

"ที่แกพูดนี่มันหมายความว่ายังไง อะไร 'หมาวัดหมายปองดอกฟ้า' ต้องกระต่ายหมายจันทร์สิ แกเคยเห็นหมาวัดที่ไหนหน้าตาดีขนาดนี้ไหม?" ฟู่ยวี่ชี้นิ้วมาที่ใบหน้าของตัวเอง "อีกอย่างนะ ฉันไม่ได้คิดจะจีบ แต่ฉันกำลังจีบเธอ โอเค?"

ลั่วโยวหัวเราะออกมา "โทษทีนะ แต่ฉันมองไม่ออกเลยจริง ๆ แกมีความคืบหน้ายังไงบ้างล่ะ?"

"นี่ฉันก็......จีบไม่ติด สักที"

ฟู่ยวี่ทำหน้าเศร้า

ลั่วโยวหัวเราะออกมาเสียงดัง "ได้ยินมาว่า แกยังตั้งใจจะขโมย 'ของล้ำค่า' ของเสี่ยวซ่งด้วยนี่"

"จิ๊ แก......" ฟู่ยวี่ส่งสายตาให้ลั่วโยว

ยวี่จิ้นเหวินถามขึ้นด้วยความสงสัย " 'ของล้ำค่า' อะไร?"

"ก็มีลูกกับหนานซ่งไง แกว่ามันเลวไหมล่ะ" ลั่วโยวได้ทีก็ขายเพื่อนตัวเอง

ยวี่จิ้นเหวินถลึงตาใส่ฟู่ยวี่ทันที ดวงตาคู่นั้นราวกับเข็มอาบยาพิษ "ฟู่ยวี่!"

"อย่าตะโกน ๆ "

ไป๋ลู่ยวี๋ยังคงมีสีหน้ากังวลเช่นเคย

"พวกเราทำตัวเงียบ ๆ สมถะขนาดนี้แล้ว ยังซ่อนตัวเธอไม่ได้อีกเหรอ คนพวกนั้นก็ตามไม่เลิกจริง ๆ "

หนานซ่งนึกถึงชายคนนั้นตอนที่ยืนอยู่หลังหน้าต่าง ดวงตาคู่นั้นที่มองมายังเธอราวกับอาบไว้ด้วยยาพิษ ไหนจะรอยยิ้มโหดเหี้ยมบนริมฝีปากนั่น ราวกับว่าเธอก็คือเหยื่อที่เขานั้นได้เลือกเอาไว้แล้ว ต่อให้ช้าหรือเร็วเขาก็จะจัดการเลาะหนังเธอ แล้วก็กลืนเธอลงท้อง"

ตอนที่เธอถูกจับมัดไว้แล้วพาตัวไปเมื่อครั้งอายุสิบสี่ ยังคงเป็นฝันร้ายของเธอมาจนถึงทุกวันนี้

และคนคนนั้น คือแผลภายในจิตใจของเธอ

ตอนแรกเธอนึกว่าเขาตายไปแล้ว แต่เขากลับยังไม่ตาย แถมยังอยู่ดีมีสุขอีกต่างหาก

คนดีอายุสั้น คนชั่วอายุยืนเป็นพันปีจริง ๆ

"พี่เล็ก"

หนานซ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "พี่ช่วยส่งคนไปจับตามองหนานหนิงซงกับหนานหนิงไป่หน่อย สัญชาตญาณบอกฉันว่า เฉียวเหลิ่งจะต้องส่งคนไปหาพวกเขาแน่ ๆ ตอนนั้นที่พ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุทางรถจนเสียชีวิต ฉันสงสัยมาตลอดว่ามีคนวางแผนให้หนานหนิงซงกับหนานหนิงไป่ แล้วก็บังคับให้พวกเขาทำเรื่องแบบนั้น ต่อให้พวกเขามีความคิดชั่วแบบนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความกล้าที่จะทำชั่วแบบนั้นแน่"

แววตาของไป๋ลู่ยวี๋หดเล็กลงทันที "เธอบอกว่า มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเป็นคนทำไม่ใช่เหรอ?"

"คนอีกกลุ่มหนึ่ง เป็นศัตรูกับเฉียวเหลิ่ง แต่ถ้าเฉียวเหลิ่งสามารถมีชีวิตอยู่ได้ทั้ง ๆ ที่เคยตกอยู่ในกำมือของพวกเขา เรื่องก็คงไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดแล้ว ถึงพวกเขาจะอยู่คนละกลุ่มกันแต่พวกเขามีเป้าหมายเดียวกัน ต้องการสิ่งเดียวกัน" หนานซ่งท่าทางจริงจัง เธอหรี่ตา "บางที ระหว่างพวกเขาอาจจะมีข้อตกลงบางอย่าง?"

การคาดเดานี้ ทำให้สีหน้าของพี่ชายทั้งสามเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม

ถ้าเกิดว่าทั้งสองกลุ่มรวมตัวกันละก็ อย่างนั้นก็จะยิ่งมีความอันตรายต่อหนานซ่งมากขึ้นไปอีก

พวกเขาเงียบไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเสียงของซูรุ่ยก็ดังขึ้น: "เราต้องแกะรอยของเฉียวเหลิ่งต่อไป ฉันจะสั่งให้ทางอาเหิงรีบจัดการให้เรียบร้อย มารับเธอไปที่ประเทศY ตอนนี้ศัตรูอยู่ในที่มืด แต่เราอยู่ในที่แจ้ง จำเป็นที่จะต้องระมัดระวังแล้วก็รอบคอบ ห้ามประมาทโดยเด็ดขาด"

คนที่เหลืออีกสามคนพยักหน้าพร้อมกัน

เฉวียนเยี่ยเชียนบอกออกมา: "พวกเราก็ต้องบอกทางเฮ่อเซินกับจี้อวิ๋นด้วย ให้พวกเขาได้รู้ข้อมูลบ้าง"

ไป๋ลู่ยวี๋บอกออกมา: "พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว น้องหกต้องการให้พวกเราคอยปกป้อง ใครกล้ามาทำร้ายเธอ ก็ต้องมาถามพวกเราก่อนว่าตกลงหรือเปล่า น้องหก เธอไม่ต้องกลัว มีพวกพี่อยู่ พวกเราจะดูแลเธอเอง!"

หนานซ่งหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ "วางใจเถอะน่า ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาตัวน้อยนุ่มนิ่มเมื่อสิบปีที่แล้วแล้วนะ สิ่งที่เฉียวเหลิ่งต้องการมาตั้งแต่แรกไม่ใช่ชีวิตของฉัน แต่ว่าเป็นเลือดกับยีนของฉันต่างหาก เขาไม่ได้มันไปง่าย ๆ หรอก!"

ต่อให้ตายไปแล้ว เธอก็ไม่มีทางปล่อยให้เขาได้มันไปง่าย ๆ !