สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 294

เมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกบนใบหน้าของเธอ กู้เหิงก็อดขนลุกไม่ได้

ประธานยวี่มีความสามารถจริงๆ และเขาสามารถล่อปากกระบอกปืนของคุณหนานได้ตลอดเวลา

หนานซ่งจมกับความคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ส่งคนไปรอที่ทางออกของรถไฟ ทันทีที่พวกเขามาถึงให้นำตัวส่งโรงพยาบาลทันที”

กู้เหิงลังเล

“ถ้าประธานยวี่ไม่ยอม แล้วต่อสู้กับคนของเรา ผมจะทำยังไง”

คิ้วของหนานซ่งกระตุก “เขากล้าหรอ!”

กู้เหิงรีบตอบ “ไม่กล้าครับ ไม่กล้า…”

และรีบส่งคนไปจัดการ

ยวี่จิ้นเหวินกล้าไม่กล้าเขาไม่รู้ แต่ถ้าธุระนี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างดี เขาอาจจะเป็นคนเดียวที่ไม่เห็นแสงตะวันในวันพรุ่งนี้ก็ได้

—

เมื่อรถไฟมาถึงเมืองหนาน ท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้มและดวงอาทิตย์ก็กำลังจะลับขอบฟ้าไป

ยวี่จิ้นเหวินเดินช้าๆ ท่ามกลางกลุ่มผู้ช่วยและบอดี้การ์ด ทันทีที่เขาไปถึงทางออก ฝูงชนก็กรูเข้ามาล้อมเขาอย่างรวดเร็ว

เหอจ้าวผงะและรีบไปยืนอยู่ข้างหน้ายวี่จิ้นเหวินพร้อมกับบอดี้การ์ดของเขา “พวกคุณเป็นใคร ต้องการทำอะไร”

“คุณใช่ประยวี่ไหมครับ”

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินสงบนิ่ง เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาภายใต้หมวกไหมพรมหรี่ลง "ฉันเอง เสี่ยวซ่งส่งมาที่นี่ใช่ไหม”

“ใช่ครับ”

บอดี้การ์ดพูด “ประธานหนานได้จัดโรงพยาบาลให้คุณและให้ทางเลือกสองทางแก่คุณ อย่างแรกตามเรามาดีๆ อย่างที่สอง ถูกเราล้อมและพาตัวไป”

เหอจ้าวและบอดี้การ์ดเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อได้ยิน

นี่

เห็นพวกเขาเป็นของประดับรึไง

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้ตั้งใจจะต่อต้านเลย และพูดเบาๆว่า “ฉันจะไปกับพวกแก”

ขณะที่เขาเดินออกไป เหอจ้าวก็พึมพำเงียบๆข้างๆเขาว่า “ประธานยวี่ พวกเราเสียหน้าเกินไปหรือเปล่า”

ใบหน้าของยวี่จิ้นเหวินไม่มีร่องรอยของความอับอาย “ฉันต้องการภรรยาไม่ใช่ใบหน้า”

เหอจ้าว “...”

ก็ต้องยอมแพ้แล้ว

—

หนานซ่งยังคงตรวจสอบรายละเอียดต่างๆของการเปิดสนามแข่งเพื่อให้แน่ใจว่าพิธีเปิดในวันพรุ่งนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาด

เธอยุ่งมากจนหัวเป็นเกลียวตัวเป็นน็อต

ทำไงได้ หุ้นส่วนของเธอแย่ทั้งคู่ คนหนึ่งหัวแตก และอีกคนหนีหาย

ฟู่ยวี่จอมเจ้าเล่ห์ตอนแรกบอกจะมาที่สนามแข่งม้ากับเธอ แต่เมื่อลงรถปุ๊บ เขาก็ได้รับสายจากสาวสวยคนหนึ่ง จากนั้นจึงกลับลำทันที

หนานซ่งอยากจะถ่ายท่าทางหลงมัวเมาและร้ายกาจนั่นให้ซูยินดูเสียจริง จะได้ให้เธอเห็นใบหน้าที่แท้จริงของจอมเจ้าชู้นี่

หยุดจินตนาการถึงเขาได้แล้ว

ชอบใครไม่ชอบ ดันมาชอบไอ้บ้านี่!

สงสัยจะได้รับ “ความหน้ามืดตามัว” ของเธอในตอนนั้นไป

กู้เหิงมารายงานหนานซ่งอย่างหอบๆว่ายวี่จิ้นเหวินมาถึงสถานีแล้ว และขึ้นรถของพวกเขา ตอนนี้ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแล้ว

“ยังดี ไม่ดื้อ ไม่ขัดขืน”

สีหน้าของหนานซ่งยังคงไม่ผ่อนคลาย ก่อนจะถอนหายใจและพูด “ถือว่าเขารู้หน้าที่”

คิดแล้วก็ยังโกรธจนแทบบ้า

เธอสั่งด้วยน้ำเสียงสงสัย “ถึงโรงพยาบาลแล้ว ตรวจสุขภาพเขาด้วย ถ้าไม่มีปัญหาใหญ่ ให้ฉีดยาแก้อักเสบให้เขา”

กู้เหิงพิมพ์และทันทีที่ส่งข้อความไป หนานซ่งก็รีบเสริมว่า “ฉีดที่ตูด”

“?”

มือของกู้เหิงที่ส่งข้อความอยู่ชะงัก

เขาถามขำๆ “โตแล้ว ฉีดยาที่~ตูดเหมาะสมหรอครับ”

หนานซ่งชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา “โตขนาดนี้แล้ว หนีออกจากโรงพยาบาลหลังผ่าตัดเปิดกะโหลก เหมาะสมไหม”

กู้เหิง “...”

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้าขึ้น และเหลือบมองเขาด้วยดวงตามืดมิด

เหอจ้าวยิ้มแห้งอยู่ข้างๆ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ประธานยวี่ ประธานหนานแกล้งคุณอยู่หรือเปล่า”

ยวี้จิ้นเหวินเม้มริมฝีปากด้วยท่าทางเศร้าๆ เมื่อนิ่งไปสักพัก เขาก็หันข้างแล้วเอื้อมมือไปแตะขอบกางเกง ทำท่าทางจะดึงกางเกงลง

เข็มในมือของหัวหน้าฮวงสั่นไม่หยุด เมื่อเล็งไปที่ด้านหลังของยวี่จิ้นเหวินแม่นแล้ว หัวใจของเขาก็เต้นแรง และเขากำลังจะแทงเข็มเข้าไป

เหอจ้าวรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“หยุด!”

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็มีเสียงตะโกนอย่างรุนแรงพร้อมแว่นตาคู่หนึ่งก็บินตรงไปยังประตูห้องของหัวหน้าหวา

ในขณะเดียวกัน ข้อมือของเขาก็ถูกคว้าไว้เช่นกัน

การเคลื่อนไหวของหนานซ่งเกือบจะสอดคล้องกับการเคลื่อนไหวของยวี่จิ้นเหวิน

ก่อนที่หัวหน้าฮวงจะทันตอบสนอง เข็มในมือของเขาถูกดึงออก ยวี่จิ้นเหวินก็ใช้ฝ่ามือสับท้ายทอยของเขา ให้คุกเข่าลงตรงนั้น

และหนานซ่งก็พุ่งเข้ามาเหมือนสายลม เพียงกวาดขาก็ทำให้ผู้อำนวยการฮวงล้มลงไป

เมื่อพยาบาลข้างนอกเห็น เธอก็อดอุทานออกมาไม่ได้

กู้เหิงตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขาปิดประตูและให้บอดี้การ์ดมากั้น ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาดู

ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วจนมองไม่ทัน เหอจ้าวตกตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่สัญชาตญาณของเขาบอกว่าหัวหน้านั่นมีปัญหา

หัวหน้าฮวงล้มลงกับพื้น ดิ้นรนเป็นเวลานานก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้ แว่นตาที่สันจมูกก็ถูกหนานซ่งปัดทิ้งไป จนต้องเอื้อมมือออกไปหยิบมาใส่ใหม่

ใบหน้าของเขาดูแทบไม่ได้ และชิงพูดก่อน “ผมแค่จะฉีดยาให้คนไข้ พวกคุณกำลังทำอะไร อยากก่อเรื่องหรอ”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างเย็นชา “มันก็แค่การฉีดยา มือคุณสั่นทำไมล่ะ”

“อย่าใส่ร้ายผม”

หนานซ่งหยิบแว่นกันแดดบนพื้นขึ้นมา และยืนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆมองชายคนนั้นอย่างเย็นชาช้า

“เข็มนี้ใครเป็นคนให้คุณฉีด หัวหน้าฮวง มีอะไรจะอธิบายมั้ย”

ใบหน้าของหัวหน้าฮวงเปลี่ยนเป็นสีขาวทันที

ศีรษะที่ล้านแล้วเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้น ทำให้ดูยิ่งโล้นขึ้นไปอีก