สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 308

เก้าอี้ยาวที่นอกห้องพักผู้ป่วย ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้หลับทั้งคืน รอบดวงตาดำคล้ำ

ฟู่ยวี่เพิ่งคุยโทรศัพท์กับพ่อของตัวเองเสร็จ ถูกถามสารพัด หลังจากอธิบายอยู่นานถึงได้ยอมแพ้ เขาเดินเข้ามา

“ทำไมนั่งอยู่ด้านนอก ไม่ใช่ว่าเอาอาหารกลางวันมากินกับเสี่ยวซ่งเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินน้ำเสียงแหบแห้ง “ไม่หิว”

ฟู่ยวี่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ก็เข้าใจ แล้วพูดขึ้นมา “ไม่หิวอะไร ถูกไล่ออกมาใช่ไหม?”

“ไม่ใช่”

ยวี่จิ้นเหวินหน้าบูดบึ้ง “ฉันอยู่ข้างใน จะส่งผลกระทบต่อบรรยากาศได้ง่าย”

“ก็จริง มองดูนาย เดาว่าพวกพี่ชายพวกนั้นของหนานซ่งคงจะกินข้าวไม่ลง”

ฟู่ยวี่หัวเราะเยาะเย้ยจากใจ เขาเพิ่งจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ยาว จู่ ๆ ยวี่จิ้นเหวินก็ลุกขึ้น เขาเกือบจะคว่ำพร้อมกับเก้าอี้

“เชี่ย”

ฟู่ยวี่ทรงตัวอย่างยากลำบาก จากนั้นก็ถลึงตาใส่ยวี่จิ้นเหวิน “นายเจ้าคิดเจ้าแค้นไปหน่อยนะ!”

ยวี่จิ้นเหวินหน้าบูดบึ้งนั่งลงอีกครั้ง

ฟู่ยวี่มองดูสีหน้าเคร่งขรึมของเขา ตัวเองหาเรื่องตัวเองก็ต้องเป็นคนง้อ

“ฉันล้อเล่นกับนาย ถึงก่อนหน้านี้นายจะมีความผิดใหญ่หลวง แต่ครั้งนี้นายสร้างประโยชน์ยิ่งใหญ่ ความคิดที่พวกเขามีต่อนายน่าจะเปลี่ยนไปแล้วนะ?”

ยวี่จิ้นเหวินเม้มปาก “ไม่รู้”

ร่างกายของเขาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก เขาหลับตาพิงพนักพิง เมื่อคิดถึงตอนที่หนานซ่งฟุบอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ภาพที่เลือดเต็มหัว ในใจก็รู้สึกกลัวเป็นพัก ๆ

ร่างกายแข็งทื่อ เย็นเฉียบ แม้แต่มือก็สั่นไม่หยุด

อุบัติเหตุรถยนต์ เขาเคยผ่านมาหนึ่งครั้ง

ครั้งนั้น เกือบพรากชีวิตของเขา ไม่เพียงเปลี่ยนนิสัยของเขา ยังเปลี่ยนชีวิตของเขา

เขาเคยผ่านความเจ็บปวดมา ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากให้หนานซ่งได้สัมผัส

เขาโอบกอดเธอ ในตอนที่ไปโรงพยาบาล เธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาบอบบาง เบาเหมือนแดนดิไลออน เมื่อถูกลมพัดก็จะสลายหายไป

เขาเรียกชื่อของเธอไม่หยุด

ในตอนนั้น เขากลัวสิ่งที่ไม่เคยกลัวมาก่อน กลัวว่าจะสูญเสียเธอ

ในตอนที่เธอพิงอยู่ในอ้อมกอดของเขา ตอนที่เรียก “คุณพ่อคุณแม่” ไม่หยุด เขาสงสารผู้หญิงคนนี้อย่างมาก

ในตอนนั้นเขาถึงได้เข้าใจ ภายใต้เปลือกที่แข็งแรง มีจิตใจที่อ่อนโยน เพียงแค่เธอสวมเกราะให้ตัวเอง เอาด้านที่อ่อนแอซ่อนเอาไว้

ฟู่ยวี่ก้มตัวยื่นหน้าเข้าไปมองในห้องพักผู้ป่วย มองดูพวกพี่ชายที่ล้อมหนานซ่งอยู่ แล้วก้มหัวด้วยความกลัว

เขาเบ้ปาก “ไม่ใช่ว่าฉันพูดเขย่าขวัญนาย ถ้านายคืนดีกับเสี่ยวซ่งจริง ๆ พี่ภรรยาที่รับมือยากเยอะแยะขนาดนี้ นายเหนื่อยหน่อยนะ”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินคำพูดของเขา แล้วลืมตาขึ้น เงยหน้าเหลือบมองเขา

“นายไม่จีบแล้ว?”

ฟู่ยวี่ถลึงตา “ฉันอยากจีบ ฉันจะจีบติดเหรอ?”

เขาหน้าเศร้า นั่งไขว่ห้าง แล้วเอ้อระเหยลอยชายพูดขึ้น “ฉันน่ะ เป็นแค่ตัวสำรอง รอให้นายไม่ไหวจริง ๆ ฉันค่อยเสริม!”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินขี้เกียจจะสนใจเขา

แต่มองดูหนานซ่งอ้อนพี่ชายของเธอ ยวี่จิ้นเหวินอิจฉามาก ๆ

ถ้าหากตอนนั้น เขารักและทะนุถนอมเธอ แบบนั้นตอนนี้เธอก็คงจะอ้อนเขาเหมือนกับที่อ้อนพวกพี่ชาย ไม่ใช่ปฏิเสธเขาอย่างห่างไกล

ในช่วงบ่าย จี้อวิ๋นไปทำเอกสารออกจากโรงพยาบาลของหนานซ่ง ในตอนที่กลับไปพาเฉิงเซี่ยนกลัมาด้วย

“พี่เฉิง”

หนานซ่งเห็นเฉิงเซี่ยน ทักทายเขา แล้วรีบถามขึ้น

เฉิงเซี่ยนมาถึงเมืองหนานก็ไม่ได้หยุดพักเลย

“เสี่ยวซ่ง เฉียวเหลิ่งยังมีคำพูด ที่ฝากให้ฉันมาบอกกับเธอ”

หนานซ่งเงยหน้าขึ้น “อะไรคะ?”

เฉิงเซี่ยนเม้มปากพูด “เขาบอกว่า—เงื่อนไขที่เขาเสนอยังมีผลอยู่ ให้เธอพิจารณาดูให้ดี”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ความอบอุ่นในสายตาของหนานซ่งเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว

พวกพี่ชายกลับพากันเงยหน้าขึ้น “เงื่อนไขอะไร?”

—

ในตอนที่ลั่วโยวเดินเข้าห้องพักผู้ป่วย บรรยากาศในห้องหนาวเย็นมาก

เหมือนกับกำลังประชุมใหญ่อยู่ยังไงอย่างงั้น ดูเคร่งขรึมมาก

จนกระทั่งหนานซ่งแนะนำอย่างเป็นทางการกับทุกคน ว่าลั่วโยวก็คือผู้หญิงคนนั้นที่ต่อยเฉวียนเยี่ยเชียนจนร้องไห้ในตอนนั้น บรรยากาศถึงได้กลับมาคึกคักอีกครั้ง

“เธอก็คือพี่สาวบ้าพลังของวัดเส้าหลินคนนั้นเหรอ!”

ไป๋ลู่ยวี๋ถลึงตาโตจ้องมองลั่วโยวตาไม่กะพริบ ทั้งตกใจทั้งดีใจ คิดว่าในที่สุดก็ได้เจอตัวจริงแล้ว!

ลั่วโยว: “พี่สาวบ้าพลัง? หมายถึงฉัน?”

เธอมีฉายาที่ทรงพลังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“เป็นเธอเองเหรอพี่สาวบ้าพลัง”

ไป๋ลู่ยวี๋หัวเราะแล้วพูด “พี่สองของฉันตอนเด็ก ๆ ชอบเอาตัวเองเทียบกับขุนศึกซีฉู่ป้าหวาง แต่เธอสามารถ ‘ฉู่ป้าหวาง’ ร้องไห้ได้ ก็ต้องเรียกเธอว่า ‘พี่สาวบ้าพลัง’ ไหม!”

เฉวียนเยี่ยเชียนถีบไป๋ลู่ยวี๋ “ไม่พูดเรื่องนี้ได้ไหม?”

คุณชายเยี่ยไม่ต้องการศักดิ์ศรีเหรอ?

ลั่วโยวรีบโบกมือ ใบหน้าอ่อนน้อมถ่อมตน “ลูกผู้ชายย่อมไม่โอ้อวดคุณงามความดีในอดีต ฉันกลับตัวนานแล้ว...”