สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 316

เป็นเวลาดึกสงัด แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับโดนเสียงฝนตกที่ด้านนอกปลุกให้ตื่น

เขาลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง ละอองฝนเย็นฉ่ำพัดมาโดนใบหน้าของเขา ทำให้ใบหน้าของเขาเปียกชื้น ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีดำสนิท

ในเวลานี้ ไฟล์ทของหนานซ่งน่าจะถึงประเทศYแล้วล่ะมั้ง

ไม่รู้ว่าเครื่องบินจะได้รับผลกระทบจากสภาพอากาศหรือเปล่า......

หัวคิ้วของเขาขมวดมุ่น ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าทั้งสองประเทศสภาพอากาศแตกต่างกัน ก็เลยหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น โง่จริง ๆ เลยเรา

กลับขึ้นไปนอนบนเตียงอีกครั้ง แต่กลับนอนไม่หลับเสียแล้ว หัวใจของเขาบีบรัด รู้สึกอึดอัดในหัวใจ

หลับตาลง แต่ไม่ว่าจะยังไงก็นอนต่อไม่ไหว

เขาเลยหยิบโทรศัพท์มา ว่าจะอ่านข่าวเสียหน่อย แต่กลับเห็นข่าวที่เครื่องบินของเมืองหนานที่บินไปยังเบอร์มิ่งแฮมขาดการติดต่อตอนอยู่ภายในประเทศY เขาก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจในทันที!

บินจากเมืองหนานไปเบอร์มิ่งแฮม ไฟล์ทเลขที่Y1106 นั่นคือเครื่องบินที่หนานซ่งนั่งไม่ใช่เหรอ?!

หัวใจของเขากระตุกอย่างรุนแรง

อยู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็สั่น

เหอจ้าวเป็นคนโทรมา

มือของยวี่จิ้นเหวินเย็นเฉียบ แต่ก็เหมือนจะมีเหงื่อซึมออกมาด้วย เขากดรับสาย กล่องเสียงของเขาแทบจะหาเสียงของตนเองไม่เจอ "ฮัลโหล"

"แย่แล้วครับประธานยวี่ ไฟล์ทของประธานหนาน เกิดอุบัติเหตุครับ......"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินแดงก่ำ อยู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเลือดที่หมุนอยู่ในตัวเขาหยุดเดิน

-

ไฟล์ทเลขที่Y1106ขาดการติดต่อไป ข่าวเครื่องบินเกิดอุบัติเหตุถูกเผยแพร่ออกไปทั้งในและนอกประเทศ

ไม่ว่าจะเป็นประเทศจีนหรือว่าประเทศYต่างก็กำลังติดตามเรื่องนี้อย่างสุดความสามารถ ตามหาว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

หลังจากที่ญาติของลูกเรือจำนวนสิบกว่าชีวิต และผู้โดยสารอีกสามร้อยกว่าชีวิตได้ทราบข่าว ต่างก็รีบมายังสนามบินเพื่อสอบถาม ตอนนี้สนามบินนานาชาติมีผู้คนจำนวนมากจนแออัด

แม้ว่าฝนจะตก แต่ยวี่จิ้นเหวินก็ยังไปที่สนามบิน

เขาอยากจะซื้อตั๋วบินไปประเทศYมันเดี๋ยวนั้น แต่ว่าเพราะได้รับผลกระทบจากอุบัติเหตุครั้งนี้ วันนี้ไฟล์ทที่จะบินไปยังประเทศYจึงถูกยกเลิกทั้งหมด

เลยทำได้เพียงสั่งให้เครื่องบินส่วนตัวของเขารีบบินมาที่เมืองหนาน

เหอจ้าวพยายามห้ามเอาไว้ "ไม่ได้นะครับประธานยวี่ คุณเพิ่งจะทำการผ่าตัดสมองมายังไม่ถึงสามเดือนเลย ไม่สามารถเดินทางด้วยเครื่องบินได้ ถ้าขึ้นเครื่องบินตอนนี้จะได้รับอันตรายนะครับ!"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ฟังคำตักเตือนอะไรทั้งนั้น เขารู้แค่ว่าเขาจะต้องรีบไปอยู่ข้าง ๆ หนานซ่งให้เร็วที่สุด ยิ่งใกล้เท่าไหร่ยิ่งดี!

เขาต้องการหาเธอให้เจอ!

เขาจะต้องหาเธอให้เจอ!

เห็นประธานยวี่ที่ไร้สติ เหอจ้าวก็ไม่รู้จะทำยังไง เลยทำได้แค่ฟังข่าวเรื่องเครื่องบินไปด้วย แล้วก็พยายามขอให้เหล่าลูกเรือของเครื่องบินส่วนตัวนั้นประวิงเวลาเอาไว้อีกทาง

ในเกท ยวี่จิ้นเหวินนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในมุมมุมหนึ่ง ไม่รู้เพราะบังเอิญโดนเม็ดฝนหรือเปล่า ตัวของเขาถึงได้แข็งทื่อ แถมใบหน้ายังซีดเซียว

ตอนนี้สนามบินที่กว้างใหญ่ดูไม่ต่างอะไรไปจากตลาดสด ญาติต่างก็พากันร้องไห้ โวยวาย ตะโกน มีบางคนโวยวายโหวกเหวก มีบางคนที่ลงไปนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นราวกับจะขาดใจ ต้องการให้สายการบินชดใช้.....

ตำรวจเลยจำเป็นจะต้องมาที่นี่เพื่อควบคุมสถานการณ์

ดวงตาทั้งสองข้างของยวี่จิ้นเหวินแดงก่ำ ณ ตอนนี้ เขาเองก็อยากจะไปเป็นส่วนหนึ่งของคนพวกนั้นเช่นกัน ถ้าเกิดว่าทำเหมือนกันแล้วสามารถพาหนานซ่งกลับมาหาเขาได้ เขาเองก็อยากจะไปนั่งร้องไห้ โวยวายบ้าง!

คนไปขึ้นเครื่องบินดี ๆ ทำไมอยู่ ๆ ถึงเกิดอุบัติเหตุได้ จะขาดการติดต่อได้ยังไง?!

เฉียวเหลิงเองก็โดนจับไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

อย่างนั้นเป็นใครที่ทำเรื่องบ้า ๆ นี่เอง?

เพื่อที่จะฆ่าหนานซ่ง เขาไม่เสียดายชีวิตอีก300ชีวิตที่เหลือเลยหรือไง?

ความคิดต่าง ๆ นานา โผล่ขึ้นมาในหัวของยวี่จิ้นเหวิน ความรู้สึกหมดหวังและสิ้นหวังกำลังหัดกินเขาอยู่ เขารอไม่ไหวแล้ว เขาทนนั่งรอต่อไปไม่ได้แล้ว!

"เครื่องบินฉันล่ะ? จะมาถึงตอนไหน?"

เขาถามเหอจ้าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด จากนั้นก็ขู่เขาต่อ "ถ้าเกิดว่าภายในหนึ่งชั่วโมงเครื่องบินยังมาไม่ถึง นายก็ลาออกไปเลย!"

เหอจ้าว: "......"

หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เขาแอบภาวนาในใจ: เหล่าเทพผู้ศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย พวกท่านจะต้องปกป้องประธานหนานคุณนายใหญ่ของพวกเราด้วยนะครับขอให้เธอปลอดภัย!

เวลาถัดไปต่อจากนั้น เหยียนยวนจะเป็นคนพูดภาษาอังกฤษ หนานซ่งจะเป็นคนพูดภาษาจีน เธอใช้ภาษาที่เข้าใจง่ายที่สุดและคิดให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะบอกกับผู้โดยสาร เกี่ยวกับอุบัติเหตุที่พวกเขากำลังประสบในตอนนี้

ยังมีผู้โดยสารประเทศอื่น ๆ ที่นั่งมาด้วยแล้วเกิดสงสัย ปากเล็ก ๆ ของหนานซ่งทำการพูดข้อมูลพวกนั้นให้พวกเขาฟัง แต่สุดท้ายเธอถูกถามจนรำคาญ จึงบอกออกไปแค่ประโยคเดียว-

"หุบปาก! ถ้ายังถามต่อไปคุณก็ตายได้แล้ว! ตอนนี้รีบเตรียมที่จะช่วยเหลือชีวิตตัวเองก่อนเถอะ!"

เธอที่อยู่ใกล้กับประตูฉุกเฉินมากที่สุด รีบหันไปเปิดประตูออก จากนั้นก็ช่วยลูกเรือทำการอพยพผู้โดยสาร คนที่ว่ายน้ำเป็นก็คอยช่วย ๆ กัน พาผู้โดยสารที่ว่ายน้ำไม่เป็นไปเกาะเอาไว้ที่ปีกของเครื่องบิน

ผู้โดยสารทุกคนพากันปีนขึ้นมาปีกเครื่องบิน ไม่ขาดใครไป

น้ำกำลังค่อย ๆ เข้าไปในตัวเครื่องบิน จนกระทั่งกัปตันเหยียนยวนกับรองนักบินจอห์นสันออกมาได้สำเร็จ เธอถึงได้ถอนหายใจออกมา

"ในที่สุดคุณก็ออกมาได้สักที! ขอบคุณพวกคุณจริง ๆ ! ทุกคนก็เลยเหมือนได้รับชีวิตใหม่!"

เธอพูดขอบคุณกัปตันทั้งสองคนจากใจจริง

ดวงตาสีเทาอ่อนของเหยียนยวน มองเธอนิ่ง ๆ

หนานซ่งแช่อยู่ในน้ำ เครื่องสำอางของเธอได้ละลายหายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีเพียงใบหน้าอ่อนเยาว์เผยออกมาให้เห็น เมื่อได้เห็นจึงรู้สึกไร้พิษภัย

เธอเป็นคนที่ช่วยงานเยอะสุดในคนกลุ่มนี้ เดี๋ยวหันซ้ายหันขวา คอยร่วมกับเหล่าลูกเรือช่วยเหลือผู้โดยสารคนอื่น ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจรังงอน

รองนักบินจอห์นสันมองมาที่หนานซ่ง ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย จากนั้นก็ถามเธอด้วยภาษาอังกฤษ "คุณคือคนที่ใช้วิทยุคุยกับกัปตัน คนที่ขอให้เขาลดเพดานการบินคนนั้นเหรอ?"

หนานซ่งพยักหน้า "ฉันเองค่ะ"

เธอมองไปยังเหยียนยวนอย่างรู้สึกผิด "ขอโทษนะคะ เป็นเพราะฉันคิดเองทำอะไรเอง ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ในตอนนั้น คุณน่าจะรู้ว่าควรจะต้องทำยังไง"

ถ้าเกิดปล่อยให้พี่ใหญ่รู้ว่าเธอมานั่งออกคำสั่งแม้แต่บนท้องฟ้า จะต้องโดนด่าว่าคิดเองเออเองอย่างแน่นอน แต่ว่านั่นมันเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตาย เธอมีเวลาสนใจอะไรมากมายขนาดนั้นที่ไหนกัน

สัญชาตญาณในการเอาตัวรอด มีมากกว่าอะไรทั้งหมดอยู่แล้ว

ดีที่ ไม่มีอันตรายอะไร แล้วก็รอดชีวิตมาได้

"คุณทำได้ดีมาก พูดถูกแล้วด้วย"

เหยียนยวนขอบคุณเธอ "ขอบคุณคุณมากที่ช่วย"

เหมือนความหนักอึ้งในใจของเธอได้รับการปลดปล่อย หนานซ่งยิ้มออกมา "ไม่เป็นไรค่ะ กัปตันเหยียน"