สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 319

เกาะกุหลาบ สวยจริง ๆ

โทรศัพท์มือถือของหนานซ่งตกทะเลตอนที่ว่ายน้ำ จึงเอาโทรศัพท์พี่ใหญ่มาถ่ายรูปเกาะอย่างบ้าคลั่ง เตรียมกลับไปส่งเข้ากลุ่มอวดพวกพี่ชาย

ในตอนที่ถ่าย ลั่วจวินหังยืนคาบซิการ์อยู่ด้านข้าง เขามองดูแล้วยิ้มอ่อน ๆ

ในตอนที่กลับจากเกาะ หนานซ่งเด็ดดอกไม้สีฟ้ากลับมาไม่น้อย

กุหลาบฟ้าเป็นดอกไม้ผู้ดี พราวเสน่ห์ดึงดูดผู้คน มีความหมายแฝงว่าการรักษาสัญญาอย่างหนึ่ง

หนานซ่งถือช่อดอกไม้ นั่งเรือยอชต์ของลั่วจวินหังกลับไปที่เบอร์มิงแฮมในชั่วข้ามคืน เมื่อถึงที่อยู่ของพี่ใหญ่ ปราสาทเวทมนตร์

สถาปัตยกรรมกอทิก เปี่ยมด้วยความสง่าผ่าเผย เพิ่งมาถึงประตูปราสาท สาวใช้ยืนรอเป็นแถวอยู่ หนานซ่งขึ้นรถม้าสีขาวแสนสวย นั่งลงข้างพี่ใหญ่เหมือนเจ้าหญิงน้อยที่สง่างาม

แต่บนตัวน่าอนาถนิดหน่อย

รถม้าเดินเต็ม ๆ สิบนาที ถึงจะวนมาถึงอาคารหลักของปราสาท ลั่วจวินหังยื่นแขนออกไปอุ้มหนานซ่งลงมา

ผู้รักษาความปลอดภัยที่ประตูทำความเคารพหนานซ่ง “คุณหนูสวัสดีครับ!”

“สวัสดีค่ะ”

หนานซ่งยิ้มทักทายทุกคนด้วยสำเนียงลอนดอนแท้ ๆ แล้วเดินตามอยู่ด้านหลังพี่ใหญ่ เข้าไปในปราสาท

“ไปอาบน้ำร้อนก่อน แล้วไปหาฉันที่ห้อง”

ลั่วจวินหังมีประชุมวิดีโอ เขาแยกกับหนานซ่งที่ทางขึ้นบันได

ชั้นสามที่ด้านซ้ายมีห้องเรียงเป็นแถว เป็นห้องของหนานซ่งทั้งหมด ทะลุผ่านกำแพงตั้งนานแล้ว มีคนทำความสะอาดตลอดปี สะอาดเหมือนกับใหม่ แม้กระทั่งเครื่องประดับก็มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เป็นรุ่นใหม่ของแบรนด์แฟชั่นหรูชั้นนำ

เมื่อหนานซ่งเข้าไป ก็ถูกสาวใช้พาเข้าไปในห้องอาบน้ำน้ำพุร้อน แช่ตัวในอ่างอาบน้ำกลีบดอกไม้แสนสบาย แถมยังทำสปาน้ำมันหอมระเหย

แขนขาที่แข็งทื่อถูกนวดจนสบาย หนานซ่งมีชีวิตชีวาขึ้น

คิดถึงการเดินทางที่น่ากลัวบนเครื่องบิน รู้สึกเหมือนกับฝันไป

ช่วงนี้เธอเหมือนกับกระแสน้ำวน หนีตายหลายครั้ง เห็นได้ชัดว่ายังไม่ถึงเวลาตาย

เรียกว่า: ดวงแข็ง

—

—

กระเป๋าเดินทางของหนานซ่งเอามาไม่เยอะ ตอนที่หนีตายไม่มีเวลาสนใจ ทิ้งไว้บนเครื่องบิน

ดีที่ในปราสาทมีของทุกอย่าง

ช่างเสริมสวยดูแลหนานซ่งตั้งแต่หัวจรดเท้า ทาครีมบนผิว เหมือนแม่ไก่ที่ถูกนวดด้วยเครื่องปรุงต่าง ๆ ก่อนจะลงกระทะน้ำมัน เนื้อตัวหอม

และก็ล้างกลิ่นคาวทะเลบนตัวออกไปได้หมด

หนานซึ่งมองกระจก มองดูตัวเองที่ขาวนวล รู้สึกเหมือนได้กลับไปสู่เรือนดอกไม้กระจกที่สวยงามอีกครั้ง

เธอเลือกชุดกระโปรงยาวสไตล์ฝรั่งเศสที่สวยงามมาใส่ ปลายผมดัดลอน สยายอยู่ที่ด้านหลัง เพื่อให้สีหน้าดูดีขึ้น เธอตั้งใจแต่งหน้าอ่อน ๆ

วิดีโอคอลกับพวกพี่ชาย เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นคร่าว ๆ ให้พวกเขาฟัง

เฉวียนเยี่ยเชียน เฮ่อเซิน จี้อวิ๋นกับไป๋ลู่ยวี๋อยู่ในสาย ทุกคนสีหน้าเคร่งเครียด ฟังอยู่อย่างจริงจัง

ในข่าวพวกเขารู้เรื่องอยู่ไม่น้อย แต่ในตอนที่หนานซ่งที่เป็นคนประสบเหตุการณ์เองเล่าประสบการณ์และความรู้สึกออกมา พวกเขาฟังจนขนลุกขนพอง

“นี่มันน่ากลัวจริง ๆ ฉันขนลุกไปหมดแล้ว” ไป๋ลู่ยวี๋ลูบแขน ตกใจจนหน้าซีดขาว

เฮ่อเซินที่ใบหน้าอ่อนโยนก็ขมวดคิ้ว “โชคดีที่เธอไม่เป็นไร ต้องขอบคุณฟ้าดินจริง ๆ ถือว่าเป็นกระต่ายตื่นตูมไป”

“นี่ยังกระต่ายตื่นตูม? นี่คือตื่นตูมจริง ๆ!”

เฉวียนเยี่ยเชียนสีหน้าเคร่งเครียด “คุณหนูใหญ่หนานซ่ง คุณทะนุถนอมขนของคุณสักหน่อยได้ไหมครับ ให้พวกผมอกสั่นขวัญหายน้อย ๆ หน่อย วันหนึ่งสามรอบ พี่สองของเธอผมขาวงอกออกมาแล้ว!”

หนานซ่งพึมพำ “ใครวันหนึ่งสามรอบ?”

“ใช่ เธอไม่ใช่วันหนึ่งสามรอบ เธอคือสามวันหนึ่งรอบ! แต่ก็ทำให้คนรับไม่ไหว!”

“ตอนที่เขารู้ว่าเธอเกิดเรื่องขึ้น เช้าตรู่จะนั่งเครื่องบินไปที่ประเทศ Y พวกเราเจอกันโดยบังเอิญที่สนามบิน...”

ไป๋ลู่ยวี๋ยังพูดไม่จบ หนานซ่งก็ขมวดคิ้ว “เขาบ้าไปแล้วเหรอ? เขาเพิ่งผ่าตัดเปิดกะโหลกไม่นาน จะนั่งเครื่องบินได้ยังไง?”

“ใช่ การบินพลเรือนไม่อนุญาต เขาจะเรียกเครื่องบินพิเศษ แต่ถูกคนของตระกูลยวี่ห้ามไว้”

ฟังถึงตรงนี้ หนานซ่งคลายคิ้วออก แล้วพูดอย่างเคร่งเครียด “อย่าให้เขามา ฉันสบายดี ไม่อยากเจอเขา”

“เข้าใจ ฉันก็พูดกับเขาแบบนี้”

ไป๋ลู่ยวี๋เม้มปาก

“แต่ว่าน้องหก พูดจริง ๆ นะ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ยวี่จิ้นเหวินน่าจะจริงจังกับเธอ วันนี้ตอนที่เห็นเขาที่สนามบิน เขาอกสั่นขวัญหาย เกือบจะหมดอาลัยตายอยาก คล้าย ๆ กับพวกเรา...”

หนานซ่งไม่ได้พูดอะไร รู้สึกจุกที่ลำคอ แล้ววางสายไปเงียบ ๆ

มนุษย์เป็นสัตว์ที่ประหลาดจริง ๆ

คนที่ไม่เคยแยแส สนใจไยดีเธอมาก่อน ตอนนี้อกสั่นขวัญหายเพราะเธอ

และเธอคิดว่าคนที่เธอลบออกจากใจไปได้ตั้งนานแล้ว ในตอนที่จะเป็นจะตาย ก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้

ทำไม มนุษย์จะต้องมีชีวิตที่ไม่ราบรื่นแบบนี้นะ?

กลิ่นบุหรี่โชยมา หนานซ่งหันหน้ากลับไป เห็นลั่วจวินหังสวมใส่เสื้อสูทกั๊ก คาบบุหรี่อยู่ แล้วถือเหล้าขวดหนึ่งเดินเข้ามา ดูอ่อนโยน ดวงตาคู่สีฟ้าเป็นประกายภายใต้แสงไฟ

เขาชูขวดเหล้าในมือ เสียงมีเสน่ห์ดังขึ้น

“ดื่มเป็นเพื่อนพี่ใหญ่แก้วหนึ่ง?”

หนานซ่งเอนคางพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเป็นประกาย “สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า พี่ใหญ่ พี่ขาดแค่ดัดผมลอนก็เหมือนกับราชินีทอล์กโชว์ที่มีชื่อเสียงของประเทศฉันแล้ว”

ลั่วจวินหัง: “?”