สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 342

จนกระทั่งตกเย็น ลั่วจวินหังค่อยกลับมาที่ปราสาท

"พี่ใหญ่……"

หนานซ่งรีบวิ่งลงไปต้อนรับ นอกจากรับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นบนตัวพี่ใหญ่ แต่ยังได้กลิ่นคาวเลือดด้วย

เธอสบตากับลั่วจวินหัง เห็นดวงตาสีฟ้าแฝงไปด้วยความเย็นชา เหมือนก้อนน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย เยือกเย็นจนหัวใจปวดแสบ ปลายหางตาก็มีสีแดงเลือด

อยู่ๆเธอก็ถามอะไรไม่ออก แค่เดินไปกอดเขาเงียบๆ

เธอรู้ ระหว่างที่สอบปากคำคุณนายเหมย ไม่ว่าจะเค้นถามอะไรได้ ยังไงก็เหมือนเป็นมีดที่กรีดลงที่แผลพี่ใหญ่ จนแผลเละเทะ

"พี่ไม่เป็นไร"

ลั่วจวินหังปล่อยน้องสาวออกเบาๆ เสียงที่ทุ้มต่ำมีความแหบพร่า "ขึ้นไปก่อน"

หนานซ่งพยักหน้าให้

ลั่วจวินหังกลับไปถึงห้องก็ไปอาบน้ำเลย หนานซ่งก็เข้าครัวต้มน้ำขิงให้เขา

ออกมาจากห้องอาบน้ำ กลิ่นคาวเลือดบนตัวลั่วจวินหังชะล้างไปหมดแล้ว เปลี่ยนชุดอยู่บ้านสบายๆ จึงกลับไปเป็นคุณชายผู้ดีเหมือนเดิม

"นี่ค่ะ ดื่มนี่ก่อน"

ลั่วจวินหังดมน้ำขิงที่ฉุนจมูก จึงขมวดคิ้ว "ไม่ ดื่มเหล้าดีกว่าอีก"

เขาจะไปเอาเหล้าที่ตู้ แต่โดนหนานซ่งดึงไว้ก่อน

"ไม่ได้! พี่เพิ่งตากฝนมาไม่สบายง่าย ดื่มน้ำขิงดีที่สุด ดื่มเหล้าอะไรกันคะ"

หนานซ่งเอ่ย "นี่เป็นวิธีของพ่อบ้านจ้าว เห็นผลดีมาก ถ้าพี่ไม่เห็นด้วย เดี๋ยวหนูโทรไปถาม?"

นึกถึงพ่อบ้านจ้าวที่ขี้บ่น ลั่วจวินหังจึงยอมแพ้

แล้วดื่มน้ำขิงลงไป

หนานซ่งค่อยพูดอย่างพอใจ "นี่สิเด็กดี"

ลั่วจวินหังขมวดคิ้วดื่มจนหมด เธอก็ยื่นน้ำมาให้ เขาจึงรีบรับไปดื่ม

พอดื่มน้ำขิงแล้ว ก็รู้สึกสบายกระเพาะไม่น้อย บนตัวก็อุ่นขึ้น ไม่หนาวขนาดนั้นแล้ว

หนานซ่งมองสำรวจสีหน้าพี่ใหญ่ ไม่คาดหวังให้เขาเป็นฝ่ายพูดเอง จึงเอ่ยถามว่า "เป็นยังไงบ้างคะ ถามอะไรได้ไหม?"

นิ้วมือเรียวยาวของลั่วจวินหังจับแก้วไว้ ปลายนิ้วก็ซีดขาว แค่ตอบ"อื้อ"เสียงเบา

เขาไม่บอกหนานซ่งว่าเขาใช้วิธีอะไร ไม่อยากให้เธอรู้ด้วย จึงบอกแค่ผลลัพธ์ "เขาสารภาพแล้ว ตอนนั้น เขาเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ที่ฆ่าเหยียนซี"

เสียงลั่วจวินหังแหบพร่า ตอนที่พูดคำว่า"เหยียนซี" พูดออกมาได้อย่างลำบากมาก

ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างไม่มีเสียง

หนานซ่งหรี่ตาลง "แล้วคนต้นเรื่องคือใครคะ?"

ลั่วจวินหังเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าลึกเหมือนทะเล ในนั้นมีแต่ความเยือกเย็น

เขาตั้งสติ แล้วกัดฟันพูดออกมา "เซียวเอิน"

หัวใจหนานซ่งสั่นเกร็ง

เขางั้นเหรอ!

ความแค้นระหว่างพวกเขากับเซียวเอิน พูดแล้วซับซ้อนมาก ไม่ใช่คนทั่วไปที่จะเข้าใจได้

คนคนนั้นเป็นคนที่ต่อกรยากมากกว่าเฉียวเหลิ่งอีก

หนานซ่งรู้ว่าความแค้นของคุณพ่อคุณแม่ต้องเกี่ยวข้องกับเซียวเอินแน่นอน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า แม้แต่การตายของพี่สะใภ้เหยียนซีก็เกี่ยวข้องกับเขาด้วย

"เซียวเอินนี่!"

หนานซ่งรู้สึกภูเขาไฟในใจจะระเบิด หักห้ามไม่ได้เลย "มันอยากทำอะไรกันแน่?"

ไม่เพียงแค่เซียวเอิน

ในประเทศYตระกูลเชลบี้มีศัตรูมากมาย เซียวเอินอยากจะควบคุมตระกูลเชลบี้ แต่ไม่ว่าจะเป็นนายท่านเชลบี้หรือว่าลั่วจวินหัง ก็ไม่ทางให้เขามาควบคุมแน่นอน

"ฉันกำลังจะพูดว่าแกเพิ่งผ่าตัดเปิดกะโหลกปฏิกิริยาเลยช้า แต่แกก็รู้ตัวเลย ถึงจะคิดช้า แต่ก็ยังเป็นเฮียที่ฉลาดอยู่"

จ้าวซวี่ก็ยังไม่จริงจังเหมือนเคย

"อย่าพูดมาก"

ยวี่จิ้นเหวินไม่อยากฟังเขาไร้สาระ "สรุปยังไงกันแน่? ทางเฉียวเหลิ่งมีการเปลี่ยนแปลง?"

"ด้วยหลักการรักษาความลับภายใน เรื่องนี้ไม่ควรให้แกรู้ แต่ว่า……ใครให้แกเป็นเพื่อนรักฉันล่ะ"

จ้าวซวี่ยืดเยื้ออยู่ได้ "ตอนนี้ฉันจะไปรับคนที่ซุ่ยอวินบาร์ แกเดาสิว่าใคร"

ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างหมดความอดทน "รีบๆพูดหน่อยได้ไหมวะ?"

"หยาบคายจริงๆ……"

จ้าวซวี่เบะปากอย่างไม่พอใจ แล้วเอ่ยว่า "คนที่ฉันจะไปรับไม่ธรรมดา รองผู้บัญชาการทหารอากาศประเทศT บนตัวเขาครึ่งหนึ่งเป็นสายเลือดคนจีนด้วย"

สีหน้ายวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนไปทันที ในหัวก็มีใบหน้าลูกครึ่งลอยเข้ามา

คนคนนั้นใช้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองเขา จับมือกับเขา แล้วพูดว่า "ไม่ต้องเกรงใจครับ เป็นหน้าที่ของผม”

"บังเอิญมาก รองผู้บัญชาการประเทศTคนนี้ไม่นานมานี้เพิ่งมาขับเครื่องบินที่นี่ แล้วเป็นฮีโร่ในอุบัติเหตุทางอากาศ ช่วยเหลือผู้โดยสารสามร้อยกว่าคน ในนั้นมีภรรยาแกด้วย"

จ้าวซวี่พูดจนจบ คันปากเลยพูดแก้ไขว่า "อ้อ พูดผิด ภรรยาเก่า"

"เพราะฉะนั้น แกน่าจะรู้แล้วใช่ไหมว่าเป็นใคร?"

จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ?

ยวี่จิ้นเหวินปิดฝาปากกาเสียงดัง แล้วพูดชื่อออกมาว่า "เหยียนยวน"

คือเขา

เพราะฉะนั้นครั้งนี้ที่เขามาเมืองหนาน ก็เพื่อเรื่องของเฉียวเหลิ่ง?

หนานซ่ง……เป็นคนขอร้องเขาเหรอ?