สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 345

"พี่ใหญ่!"

หนานซ่งรีบพุ่งเข้าไปในห้องของลั่วจวินหัง ราวกับพายุหมุน รีบร้อนจนไม่ได้เคาะประตู

แม้ว่าลั่วจวินหังจะยังไม่หลับ แต่เขาก็ขมวดคิ้วด้วยความตกใจเมื่อเห็นท่าทางของน้องสาว “ดึกๆดื่นๆ เอะอะโวยวายอะไรกัน?”

หนานซ่งไม่สนที่พี่ใหญ่กำลังดุ เธอรีบยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าเขา

“เจ้าก้อนน้ำแข็งส่งอีเมลมาหาฉัน ดูสิ!”

ลั่วจวินหังเปิดโคมไฟข้างเตียง ขมวดคิ้วและมองดูข้อความในโทรศัพท์ ดวงตาสีฟ้าครามของเขาหรี่ลงเล็กน้อย

อีเมลจากเหยียนยวนมีคำไม่มาก แต่ปริมาณข้อมูลแน่นมาก

เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ดวงตาสีเข้มของหนานซ่ง "เหยียนยวนส่งให้เธอเหรอ?"

“ใช่ ฉันเพิ่งได้รับเมื่อกี้!”

แม้ว่าจะวิ่งไปห้องของเหยียนยวนที่อยู่ไม่ไกล แต่หน้าผากของหนานซ่งก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

ดวงตาคู่หนึ่งซึ่งถูกย้อมด้วยแสงแห่งความหวัง ดูเป็นประกายเจิดจ้า

“ถ้าเขาเป็นคนส่งมาจริงๆ แสดงว่ามีความน่าเชื่อถือสูงมาก” ลั่วจวินหังกล่าว ดวงตาของเขาก็เป็นประกายเช่นกัน

แต่ถึงอย่างไร เขามีประสบการณ์อาบน้ำร้อนมาก่อนหนานซ่ง เขายังไม่อยากเชื่อง่ายๆ เว้นแต่จะเห็นด้วยตาของตัวเอง

หนานซ่งเชื่ออย่างมั่นใจ

“พี่คิดว่า เจ้าก้อนน้ำแข็งใช้วิธีไหนถึงทำให้เฉียวเหลิ่งอ้าปากพูดออกมาได้ สุดยอดมาก!”

ตอนนี้หนานซ่งชื่นชมในตัวเหยียนยวนมาก

"อย่าเพิ่งดีใจจนเกินไป"

ลั่วจวินหังกลัวว่าน้องสาวของเขาจะคาดหวังมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงต้องขจัดความดีใจของเธอ เพื่อเตือนสติเธอ "เธอเชื่อว่าโลกนี้มีโลกคู่ขนานไหม?”

“ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ?”

หนานซ่งพูดอย่างจริงจังว่า “โลกนี้กว้างใหญ่ มีเรื่องที่ไม่คาดคิดมากมาย พ่อกับแม่เคยบอกฉันนานแล้ว ว่ามีเราอีกคนใช้ชีวิตอยู่ในโลกคู่ขนาน มนุษย์ต่างดาวก็มี ยังมีสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติอีกมากมาย...พี่ใหญ่ เหยียนยวนกล้าส่งคำสารภาพของเฉียวเหลิ่งมาให้ฉัน ซึ่งก็แสดงให้เห็นว่าเขาเชื่อในสิ่งที่เขาพูดว่าไม่ใช่เรื่องโกหก”

เธอจับคอตัวเองแล้วพูดว่า “ถ้าเขาเชื่อ ฉันก็เชื่อ!”

ต้องบอกว่า ความเชื่อมั่นของหนานซ่งได้ฉายแสงจำนวนมากเข้ามาในหัวใจของลั่วจวินหัง จนทำให้เขาก็เริ่มมีความหวังเช่นกัน

สิ่งที่สามารถพิสุจน์ได้ในตอนนี้คือ หนานหนิงซงและลั่วอิน ไม่ได้ถูกเซียวเอินและเฉียวเหลิ่งลงมือกระทำอย่างไร้ความปราณี

พวกเขายังมีชีวิตอยู่

แต่พวกเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ ทำอย่างไรพวกเขาถึงจะกลับมา และพวกเขาจะกลับมาหรือไม่ ไม่มีใครรู้

*

เฮ่อเซินทำงานจนดึก และรีบบินกลับจากลอนดอนในชั่วข้ามคืน

เขาขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะทำให้ทุกคนตื่น เดินไปถึงขั้นสุดท้ายของบันได ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหนานซ่ง

“พี่สาม!” เธอสวมชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้สีขาว ราวกับผี

เฮ่อเซินเกือบหัวใจวายเพราะเธอ มีเพียงความรู้สึกว่าวิญญาณของเขาออกจากร่างไปแล้ว กำหัวใจแน่น “ตกใจหมดเลย ถ่ายหนังสยองขวัญกลางค่ำกลางคืนหรือไง?”

“ฉันรู้ว่าพี่จะกลับมาคืนนี้”

หนานซ่งตื่นเต้นและดึงแขนของเขา "พี่ไปที่ห้องของพี่ใหญ่ มีเรื่องจะคุยด้วย”

เฮ่อเซินนั่งบนโซฟา อ่านอีเมลจากเหยียนยวน และฟังหนานซ่งพูดเป็นเวลานาน สมองของเขาเบลอแทบจะตอบสนองไม่ทัน ใบหน้าของเขาแสดงคำว่า ‘ตะลึง’ ออกมาอย่างชัดเจน

อยู่ในวงการมาสิบกว่าปี เคยถ่ายละครมาทุกแนว ถ้าสิ่งที่หนานซ่งบอกเป็นเรื่องเล่าก็คงไม่แปลก แต่นี่เกิดกับครอบครัวของตัวเอง ทั้งหมดมันกลายเป็นเรื่องปฏิหาริย์!

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างช้าๆ: “เธอหมายความว่า พ่อเล็กกับแม่ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแค่พวกเราไม่เห็นพวกเขา และหาพวกเขามาเจอ?”

“ใช่ หมายความตามนั้น!”

หนานซ่งรู้สึกว่าพี่สามสมควรได้รับการยกย่องจากนักเขียนบทมืออาชีพ สำหรับความสามารถในการเข้าใจบทและเนื้อเรื่องได้อย่างฉับพลัน

ในเวลาต่อมา เฮ่อเซินหันไปมองลั่วจวินหัง “พี่ใหญ่ น้องหกแต่งเรื่องขึ้นมาเองหรือเปล่า?”

นายท่านเชลบี้ตอบว่า: "พาแค่พวกเด็กๆมาก็พอ ไม่ต้องพาตาแก่พวกนั้นมา ฉันไม่คิดถึงพวกเขาหรอก”

ถึงจะพูดเช่นนี้ แต่ในกลุ่มครอบครัวพวกเขาคุยกันสนุกสนานที่สุด

หนานซ่งไม่ได้เปิดเผยเรื่องของพ่อกับแม่ พวกเขาตัดสินใจที่จะยังไม่บอกกับพ่อ ไม่อยากให้พวกเขาต้องเป็นห่วง

เพราะคนยังไม่ได้กลับมาจริงๆ สิ่งที่เฉียวเหลิ่งบอก คนหนุ่มสาวอย่างพวกเขายังต้องพยายามที่จะยอมเชื่อ นับประสาอะไรกับผู้สูงอายุ พวกเขาจะต้องคิดมากกับเรื่องนี้แน่ๆ

เนื่องจากพวกเขาจะกลับ นายท่านเชลบี้จึงให้พวกเขากลับด้วยเครื่องบินส่วนตัว และสั่งให้พ่อบ้านเอาสิ่งของต่างๆให้พวกเขากลับไปด้วยมากมาย

เขาตบไหล่ลูกชาย พูดกับลั่วจวินหัง : "กลับไปสักพักก็ดี ไม่ต้องรีบกลับมา ทางนี้มีพ่ออยู่”

ลั่วจวินหังพยักหน้า

ก่อนที่จะกลับ หนานซ่งไปที่เกาะกุหลาบ เด็ดดอกกุหลาบสีน้ำเงินกลับไปด้วย

พวกเขาไม่พูดอะไรมาก เพียงทักทายคนใกล้ชิดสองสามคนในตระกูลเชลบี้ และขึ้นเครื่องบิน โรเบิร์ตทำอัลบั้มรูปให้หนานซ่งเป็นของขวัญ

หนานซ่งไม่เพียงแต่รับฝ่ายเดียว เธอมอบที่ใส่ปากกาที่แกะสลักด้วยมือ ลายแพนด้ายักษ์ซึ่งเป็นสัตว์ประจำชาติของจีนที่โรเบิร์ตชื่นชอบให้กับเขา

โรเบิร์ตดีใจมากจนแทบจะกระโดดไปจูบหนานซ่ง

ทันทีที่ขึ้นเครื่องบิน หนานซ่งได้รับโทรศัพท์จากพ่อบ้านจ้าว

พ่อบ้านจ้าวบอกว่า ที่สวนกุหลาบได้รับจดหมายมากมายหลายฉบับที่ส่งถึงเธอ แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง พวกเขาตรวจสอบแล้วว่าไม่มีสิ่งของอันตราย แต่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่ง

"สมัยนี้แล้วยังมีคนเขียนจดหมายอยู่เหรอ?”

หนานซ่งรู้สึกแปลกๆ แต่ไม่คิดมาก “เก็บไว้ก่อน รอฉันกลับไปดู”

ขณะที่เครื่องบินกำลังบินขึ้น หัวใจของหนานซ่งก็เต้นอย่างไม่มีเหตุผล มีความประหม่าที่อธิบายไม่ได้

อาจเป็นเพราะประสบการณ์ครั้งที่แล้ว ยังตราตรึงในจิตใจของเธอ

คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก เธอคิด