สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 358

"เสี่ยวซ่ง ดูนี่สิ"

ลั่วโยวส่งการ์ดให้หนานซ่ง และหนานซ่งมองดูตัวอักษรที่คุ้นเคย ราวว่ามีเข็มกำลังแทงเธออย่างรุนแรง

ของขวัญวันเกิดปีที่ยี่สิบหก...ยังมาไม่ถึง

เธอค่อยๆเปิดกล่องของขวัญด้วยมือของเธอ

ในกล่องของขวัญมีต่างหูมุกคู่หนึ่งซึ่งน่ารักและประณีตมาก แม้แต่คนอย่าง ลั่วโยวที่ไม่เคยใส่ต่างหูก็พบว่ามันดูดีและสวยมาก

มีการ์ดอยู่ในถุงของขวัญทุกใบ

โดยได้เขียนแยกไว้--

ของขวัญเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ XX ปี สำหรับ เสี่ยวซ่ง จากจิ้น.

ของขวัญคริสต์มาส XX ปี สำหรับ เสี่ยวซ่ง จากจิ้น..

ของขวัญสำหรับวันปีใหม่ XX ปี สำหรับ เสี่ยวซ่ง จากจิ้น.

ของขวัญวันตรุษจีน XX ปี สำหรับ เสี่ยวซ่ง จากจิ้น..

...

ภายในกระเป๋ามีเครื่องประดับ เสื้อผ้า ของเล่น หนังสือ ทุกสิ่งที่คุณคิดได้รวมทั้งสิ่งที่คุณคิดไม่ถึง

ลั่วโยวจ้องไปที่ห้องของขวัญต่างๆ บนไม้แขวน "เหล่ายวี่ ได้เตรียมของขวัญสำหรับทุกเทศกาลทั้งหมดในเวลาสามปีนี้ไว้ให้เธอแล้ว"

หนานซ่งไม่สามารถยืนหยัดได้ และนั่งลงข้างหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวบนใบหน้า

“เธอบอกว่าเขาจงใจเหรอ”

เพราะเธอเคยเตรียมของขวัญให้เขาทุกเทศกาลตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาจึงทำทุกอย่างเหมือนเธอ ส่งกลับคือให้เธอหรือเปล่า?

แล้วทำไมคนที่ทำให้เธอเสียใจมาตลอดสามปีต้องเป็นเขา

ตอนนี้ก็ยังเป็นเขาเองที่ทำให้เธอเสียใจ

ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไป?

ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไป?

หนานซ่งแตะหน้าผากและหลั่งน้ำตาอย่างเงียบ ๆ

ทุกคนต่างปรารถนาให้รักแรกเป็นรักเดียวไปตลอดชีวิต และทุกคนต่างก็ปรารถนาที่จะมีความรักที่ยากจะลืมเลือน

อย่างไรก็ตาม มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้

เธออยากให้ ยวี่จิ้นเหวินยังมีชีวิตอยู่ พวกเขายังคงเดินด้วยกันแบบนี้ วันหนึ่งเมื่อพวกเขาเหนื่อย ถึงจุดสิ้นสุดของโชคชะตา พวกเขาเต็มใจที่จะปล่อยกันและกัน

เป็นแบบนั้นยังดีกว่า?

ทำไมเขาต้องหายตัวไปในชีวิตของเธออย่างน่าเศร้า?

ทิ้งเธอไว้กับความทรงจำที่ไม่มีวันลืม

นี่คือจุดประสงค์ของเขาเหรอ?

*

เมื่อเธอเดินออกจากจิ่นซิ่วหวา หนานซ่งได้รับความทุกข์ทรมานจากภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ สมองวิงเวียน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกอย่างดูว่างเปล่า

ใบหน้าขาวซีดอย่างน่ากลัว

ลั่วโยวรีบช่วยพาเธอไปยังร้านอาหารแถวชุมชน ขอขนมจากพนักงานเสิร์ฟ ลอกกระดาษขนมออกแล้วป้อนเข้าปากของหนานซ่ง

น้ำเชื่อมพลัมที่หวานแต่เปรี้ยวจะเจือจางความขมในปากและทำให้การแสดงออกของหนานซ่งผ่อนคลายลงบ้าง

พอดีกับใกล้ถึงเวลาอาหาร ลั่วโยวเลยสั่งอาหารน่ารับประทานมาอีกหลายอย่าง

หนานซ่งไม่มีความอยากอาหารเลย

เธอยิ้ม “ฉันเจอคนที่ฉันรักแล้ว แต่เขาไม่รักฉัน ฉันไม่กลัว ฉันคิดว่าฉันสวย ฉลาด และรวยมาก เขาจะตกหลุมรักฉันอย่างแน่นอน!”

เธอยิ้มอีกครั้ง “แต่ฉันลืมไปว่าฉันกำลังแสดงเป็นอีกคนต่อหน้าเขา ผู้หญิงคนนี้น่ารัก อ่อนหวาน มีเหตุผล และไม่งี่เง่า ในใจเธอมีเขาคนเดียว

การแสดงของฉันอยู่ในการแสดงราวกับว่านั่นไม่ใช่ตัวจริงของฉัน ฉันทิ้งทุกอย่างของฉันโดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากภูมิหลังครอบครัวของ ไม่มีบุคลิกที่สดใสและร่าเริงและกลายเป็นคนก้าวร้าวน้อยลง

ในขณะเดียวกันก็ไม่มีวิญญาณในตัวเอง "

หนานซ่งสัมผัสที่มุมตาของเขา “ฉันจำได้ครั้งหนึ่ง เขาไปทำธุรกิจมาหลายวัน ฉันนั่งรอเขาที่บ้าน และในที่สุดเมื่อเขากลับมา ฉันวิ่งไปและถอดเสื้อให้เขาอย่างมีความสุข มอบรองเท้าแตะให้เขา เขาไม่ยอมใส่และบอกฉันว่า "คุณคือคุณนายวยี่ ไม่ใช่คนใช้และคุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งเหล่านี้" ในเวลานั้นฉันรู้สึกว่าฉันมันโง่จริง ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”

ลั่วโยวมองดูเธออย่างลึกซึ้งและพูดเบา ๆ ว่า “ทุกคนต่างเป็นคนอย่างนี้ เมื่อคุณรักใครมากกว่ารักตัวเอง คุณจะถ่อมตัวลงและก้มหน้าลงกับผงธุลี”

แท้จริงแล้วมีประโยชน์อย่างไร?

ทำอย่างนั้นแม้ว่าผู้ชายจะชอบคุณ แต่เขาก็ไม่ได้ชอบคุณจริงๆ

และผู้หญิงที่หลงตัวเองโดยไร้เสน่ห์ แทบจะไม่สามารถทำให้ผู้ชายตกหลุมรักเธอได้

ดังนั้นสาวๆจึงต้องมีความมั่นใจในตนเอง บุคลิกภาพ และเสน่ห์ในตัวเอง ก่อนจะรักคนอื่น ต้องเรียนรู้ที่จะรักตัวเองเสียก่อน

ความรักเป็นเพียงส่วนเล็กๆ ของชีวิต ไม่ใช่ทั้งหมด

หนานซ่งใช้เวลาในวัยเด็กและปีที่ดีที่สุดของเธอกับ ยวี่จิ้นเหวินเขามีบทบาทสำคัญมากในชีวิตของเธอ

เธอคิดว่าเธอลืมความทรงจำในอดีตไปแล้ว แต่เธอไม่คิดว่าจะจารึกไว้ในใจของเธอได้ชัดเจนขนาดนี้

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ตอนนี้เธอสามารถยอมรับได้อย่างตรงไปตรงมาว่าเธอยังรัก ยวี่จิ้นเหวิน

แต่น่าเสียดายที่มันสายเกินไป

มันสายเกินไป.