สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 382

จากภาพเเอกซเรย์ พบว่ากระดูกของซือเจ๋อไม่ได้หัก ก็แค่ข้อเท้าพลิกแล้วอักเสบแค่นั้น

หนานซ่งทายาให้กับเขา จากนั้นก็ใช้ผ้าพันเคล็ดมาพันที่ข้อเท้าของเขาจนมันคล้ายกับลูกอเมริกันฟุตบอล มองไปแล้วทำให้ดูคล้ายกับขาเทียม

เพื่อนทั้งสองคนยืนกอดอกมองภาพตรงหน้าราวกับกำลังดูหนังผ่านที่ฉายภาพยนตร์แบบสมัยก่อน

"ไงล่ะ เดือนมหาลัยไม่ใช่เดือนมหาลัยอีกต่อไปแล้ว"

"คนหล่อสุดท้ายก็ไม่หล่อแล้ว"

จากนั้นเพื่อนทั้งสองคนก็หัวเราะให้กัน ราวกับมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนลำบาก

ซือเจ๋อเบื่อที่จะสนใจพวกเขา ที่สำคัญเลยก็คืออยู่ตรงหน้าหนานซ่ง เขาจะต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะเตะโด่งไอ้พวกนี้ให้แล้ว

"เรื่องหล่อน่ะยังหล่ออยู่นั่นแหละ"

หนานซ่งพูดต่อ: "แต่ว่าช่วงนี้ก็อาจจะเดินไม่ได้เฉย ๆ ดูแลดีตัวเองดี ๆ อย่าทำเหมือนกับพี่ชายของเธอ"

ซือเจ๋อมองหนานซ่งด้วยสีหน้าตกใจ "แผลที่ขาของพี่ชายผมหายดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ?"

"ถ้าฉันไม่รักษาให้ เขาจะหายเหรอ?"

หนานซ่งถลึงตามองเขา "เธอเองก็ระวัง ๆ หน่อย อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ถ้าเกิดว่าเธอคิดว่าเท้าเธอมันไม่สำคัญอะไร อย่างนั้นฉันก็จะได้ตัดมันทิ้งให้เธอเสียเลย แก้ปัญหาที่ต้นเหตุ"

"เข้าใจแล้วครับ" ซือเจ๋อพยักหน้าอย่างว่าง่าย

เพื่อนทั้งสองคนมองซือเจ๋อที่ทำตัวเป็นเด็กดีตรงหน้า แล้วก็มีสีหน้าตกใจขึ้นมาในทันที

นี่ยังใช้เพื่อนหน้านิ่งจอมหยิ่งที่พวกเขารู้จักคนนั้นหรือเปล่าเนี่ย?

ชั่วครู่ครูฝึกของซือเจ๋อก็รีบมาที่โรงพยาบาล เห็นว่าเท้าของเขาเป็นแบบนี้ เขาก็โมโหราวกับปีศาจวัวกระทิงในไซอิ๋ว

เขายืนเท้าเอวแล้วบ่นซือเจ๋ออยู่ยกใหญ่

"บ้าบอ! แกเป็นนักกีฬา ไม่รู้หรือไงว่าร่างกายของตัวเองสำคัญแค่ไหน? แกอย่าคิดว่าแกได้MVPในการแข่งขันรอบที่แล้วแล้วแกจะเก่งอะไรนักหนา แกเพิ่งจะได้เข้ามาอยู่ในทีมชาติเอง ต่อไปยังมีการแข่งขันให้แกได้เข้าร่วมอีกเยอะ การแข่งขันในวันนี้ก็แค่เล่นบาสกันเฉย ๆ มันจำเป็นที่จะต้องแลกกันกับเท้าข้างหนึ่งของแกไหม? ตั้งแต่แข่งลีกทีมชาติจบแกก็เอาแต่เหม่อ วัน ๆ เอาแต่ถือโทรศัพท์แกว่งไปแกว่งมา พอถามแกว่ามีแฟนรึเปล่าแกก็บอกว่าไม่มี ตกลงแล้วแกเป็นอะไรกันแน่?!"

ซือเจ๋อก้มหน้า เพราะโดนน้ำลายเม็ดใหญ่ของโค้ชกระเด็นใส่ ส่วนเพื่อนอีกสองคนก็หลบไปอยู่ไกล ๆ

เพราะกลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย

"ผมไม่มีแฟน......"

ซือเจ๋อเงยหน้าขึ้นมาพูด จากนั้นก็หันไปมองทางหนานซ่ง แล้วก็รีบหลบสายตาโดยเร็ว

"ยังกล้าพูดว่าไม่มีแฟนอีก!"

ครูฝึกโมโหจนดวงตาทั้งสองข้างเกือบจะถลึงออกมา "อย่างนั้น 'พี่สาวคนสวย' ในโทรศัพท์แกหมายความว่ายังไง? แถมแกยังส่งข้อความไปบอกให้เขารีบกลับมาอีก!"

ซือเจ๋อเบิกตากว้างในทันที

หนานซ่งที่นั่งอยู่ทางด้านหลัง นั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนใจ

พี่สาวคนสวย

เจ้าเด็กคนนี้ไม่ใช่แค่มีแฟนแล้ว แถมยังคบกับคนที่อายุมากกว่าอีกด้วย ถือว่าใช้ได้

"โค้ช รู้ได้ยังไงว่าโทรศัพท์ของผมมี......."

ครูฝึกเอามือเท้าสะเอว จากนั้นก็บอกออกมาตรง ๆ : "ไร้สาระน่า ฉันก็ดูโทรศัพท์แกน่ะสิ"

"......."

อาจเพราะอีกฝ่ายพูดออกมาตรงเกินไป จนทำให้ซือเจ๋อนั้นตั้งรับไม่ทัน เลยทำให้เขานิ่งไป

"ยังไม่ยอมรับใช่ไหมล่ะ? ฉันว่าแกน่ะถ้าไม่เห็นโลงศพก็ไม่หลั่งน้ำตาสินะ"

ครูฝึกโมโหมาก เขาก็เลยหยิบโทรศัพท์ของซือเจ๋อจากบนโต๊ะมาเปิดหน้าจอ เพราะว่าซือเจ๋อไม่ได้ตั้งรหัสเอาไว้

"โค้ชครับ......" ซือเจ๋อได้สติขึ้นมาในทันที เขารีบโน้มตัวไปแย่งโทรศัพท์คืนมา

ถึงแม้ว่าการกระทำของเขาจะรวดเร็วมาก แต่ว่าเขาขยับตัวไม่ค่อยสะดวก ครูฝึกเอี้ยวตัวหลบไปด้านข้าง แล้วจิ้มเปิดวีแชทของซือเจ๋อ "ดูสิ! ตั้งไว้เป็นเพื่อนสนิทด้วย!"

มีเพียงแค่เสียง "แปะ" ดังขึ้น ซือเจ๋อยื่นแขนยาวของเขา ไปปัดโทรศัพท์ในมือของโค้ช ระหว่างที่มันกำลังร่วงลงพื้นเขาก็คว้ามันเอาไว้ได้ทัน จากนั้นก็โยนมันออกไปนอกหน้าต่าง

การกระทำทั้งหมดนี้รวดเร็วราวกับสายฟ้า แม้แต่คนมองยังตาลาย

เพื่อนทั้งสองคนของเขาตกใจเป็นอย่างมาก

ครูฝึกเองก็ยืนอึ้งอยู่ที่เดิมเหมือนกัน

ซือเจ๋อขยับมากไปจนส่งผลถึงอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า เขารู้สึกปวดจนต้องนิ่วหน้า หน้าผากของเขามีเม็ดเหงื่อผุดพรายออกมา

แต่ว่า สายไปแล้ว

หนานซ่งเห็นมันแล้ว

'พี่สาวคนสวย' ที่ซือเจ๋อตั้งเอาไว้เป็นเพื่อนสนิท มีรูปโปรไฟล์วีแชทเป็นตัวการ์ตูนมารุโกะ

แถมยังเป็นมารุโกะที่สวมแว่นตากันแดดอยู่ด้วย เธอรู้เพราะเป็นคนแต่งรูปนั้นเอง

ทั้งโลกมีแค่รูปนี้รูปเดียว

ตอนนี้ก็เลยเกิดอาการเดดแอร์ขึ้น

ภายในห้องตรวจเงียบลงไปในทันที

"โทรศัพท์ดี ๆ ตั้งเครื่อง โยนมันทำไมเล่า? ไอ้เด็กชอบทำลายข้าวของ! มีเงินเยอะแค่ไหนก็จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ......."

เธอคืนโทรศัพท์ให้ซือเจ๋อ ซือเจ๋อรับเอาไว้ "ขอบคุณครับพี่"

"แต่ว่า ตั้งรหัสล็อกหน่อยก็ดีนะ"

หนานซ่งพูดต่อ: "ปลอดภัยไว้ก่อน"

ซือเจ๋อพยักหน้า "กลับไปจะตั้งทันทีเลยครับ"

หนานซ่งมองเขา แล้วก็คิด "เสี่ยวเจ๋อ......"

"พี่!"

ซือเจ๋อเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดขัดเธอเอาไว้ จากนั้นก็หัวเราะแหะ ๆ ใส่เธอ "พี่อย่าไปสนใจคำพูดของโค้ชเลยนะครับ เขาเข้าใจผิด ผมก็แค่เป็นห่วงพี่เฉย ๆ เห็นว่าพี่ไม่เป็นอะไร ผมก็สบายใจแล้ว"

"ฉันไม่เป็นไร"

หนานซ่งบอก: "เธอได้รางวัลจากการแข่งขันนี่ ฉันยังไม่ได้แสดงความยินดีเลย ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่ง เลยไม่มีเวลาไปถาม"

"ผมรู้แล้ว ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ"

"เดี๋ยวรอให้ไปรับอาจารย์ของเธอมา พวกเราทั้งสามคน ค่อยไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ ฉลองให้กับชัยชนะของเธอ"

หนานซ่งมีสีหน้าเอ็นดูเขา

หัวใจของซือเจ๋อเจ็บปวด มือที่กำโทรศัพท์เอาไว้กำแน่นขึ้นไปอีก แต่ว่าริมฝีปากของเขากลับยกยิ้มกว้าง

"ได้ครับ"

เขายิ้ม ดวงตาลูกกวางของเขาเป็นประกาย "จริงสิพี่ครับ พี่ยังจำได้ไหม ก่อนหน้านี้ที่ผมเคยบอก ถ้าเกิดว่าผมชนะการแข่งขัน พี่สัญญาว่าจะให้ของขวัญผมชิ้นหนึ่ง?"

"จำได้"

หนานซ่งพูด: "อยากได้อะไร ว่ามาเลย ฉันจะซื้อให้"

"ผมอยากได้รอยยิ้มของพี่"

ซือเจ๋อกลืนน้ำลาย เขาโบกโทรศัพท์ไปมา "ให้ผมถ่ายรูปพี่สักรูปได้ไหม? เก็บเอาไว้ในอัลบั้มโทรศัพท์ แบบที่ไม่ต้องลบทิ้ง"

หนานซ่งยิ้มออกมาบาง ๆ "ได้สิ"

ซือเจ๋อยกโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็กดเปิดกล้อง แล้วก็หันไปทางหนานซ่ง และบันทึกรอยยิ้มของเธอเอาไว้

"เยี่ยมไปเลย! พี่ขึ้นกล้องมาก"

เขาเก็บโทรศัพท์ลงไป "อย่างนั้นผมไปแล้วนะ"

ซือเจ๋อกระโดดขาเดียวไปที่ประตู และในวินาทีที่มือของเขาจับอยู่ที่ลูกบิดประตู อยู่ ๆ เขาก็หันหลังกลับมา แล้วบอกกับหนานซ่ง: "พี่หนานซ่งครับ ผมชอบพี่!"