สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 392

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อากาศค่อยๆเย็นลง และในชั่วพริบตาก็เข้าสู่ฤดูหนาว

หนานซ่งถ่ายละครเรื่อง ‘ดั่งดอกไม้สองพิภพ’ เสร็จ เธอรีบกลับมายังบริษัททันที และยุ่งอยู่กับโครงการ "ไม่ลืมเลือน"

ในอีกด้านหนึ่งเหยียนยวนที่ซูยินและอวิ๋นไห่กำลังดูแล ค่อยๆฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เขาพยายามฝึกการเคลื่อนไหวบนพื้น

หนานซ่งยุ่งมากจนไม่มีเวลาไปเยี่ยมเขา

“ก็ประมาณนี้ พวกคุณช่วยสรุปที่ฉันเพิ่งพูดไปและแจ้งแผนกต่างๆให้ทราบด้วย”

ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ปิดสมุดจดของพวกเขา ตอบรับทราบพร้อมกันและจากไป

เวลาล่วงเลยมาจนถึงพลบค่ำ หนานซ่งง่วงมาก การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

มองกองงานที่กองสูงเท่าภูเขา ง่วงแค่ไหนก็นอนไม่ได้

ดื่มกาแฟกระตุ้นการตื่นตัว หนานซ่งหมุนผมข้างหลังสองสามครั้ง จะใช้ปิ่นปักผมปักผม เปิดลิ้นชักแล้วมองหาปิ่นปักผม

สายตาของเธอหยุดนิ่ง

ปกติปิ่นปักผมจะวางอยู่ตำแหน่งเดิมที่สามารถเอื้อมหยิบได้ แต่คราวนี้ดูเหมือนว่ามันจะอยู่ลึกเข้าไป ไม่นานก็สามารถเห็นมัน

หลังจากผ่านไปสองสามเดือน สีของปิ่นปักผมดูเหมือนจะจางลง เผยให้เห็นร่องรอยของเวลาที่ล่วงเลยไป

มันดูเหมือนของเก่าที่ผ่านการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยจริงๆ

หนานซ่งถอนหายใจอย่างนึกไม่ถึง หยิบปิ่นปักผมขึ้นมาแล้วติดไว้บนผมของเธอ

หลังจากทำงานไปสักพัก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เหอจ้าวมารายงาน: “ประธานหนาน ประธานฟู่มาแล้ว”

ฟู่ยวี่?

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นและพูดเบาๆ : "ให้เขาเข้ามา"

“คนสวย คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?”

ขณะที่ฟู่ยวี่เดินเข้าไปในบริษัท มีสาวกรีดร้องในความหล่อของเขา ทำให้ความหลงตัวเองของเขาเพิ่มขึ้น

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าหนานซ่ง เขาก็กลายเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง

ต่อหน้าเขา หนานซ่งก็เก็บอารมณ์ที่ใช้กับคนอื่น เปลี่ยนเป็นใช้อีกโหมดกับเขา “ไม่คิดถึง”

“หึ ไร้ความปรานี หลอกให้ดีใจสักหน่อยก็ยังดี”

ฟู่ยวี่เอนไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม และส่งดอกไม้ในมือให้เธอ “อะ ดอกไม้นี้เพื่อเธอ”

หนานซ่งเอียงศีรษะและชำเลืองมอง “ฉันไม่ใช่แม่ของนาย ให้ดอกคาร์เนชั่นกับฉันทำไม?”

นอกจากฟู่ยวี่ที่ให้ดอกคาร์เนชั่นกับผู้หญิง ก็คงมียวี่...จิ้นเหวินอีกคนที่ซื่อบื้อ

ฟู่ยวี่ตอบว่า "ตอนแรกฉันว่าจะไปเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาล แต่ต่อมาฉันคิดว่าไม่จำเป็น ก็เลยเอามาให้เธอ”

หนานซ่งเข้าใจทันที “นายไปเยี่ยมเหยียนยวน?”

ในเมื่อนำดอกไม้มาแล้วถ้าจะทิ้งก็เสียดาย หนานซ่งเป็นคนรักดอกไม้ก็เลยลุกขึ้นเติมน้ำใส่แจกันและจัดดอกไม้ใส่เข้าไป

เธอใช้กรรไกรเล็กๆเล็มกิ่งและใบของดอกไม้ ทักษะการจัดดอกไม้ของเธอเริ่มเผยออกมา

ฟู่ยวี่พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี "ฉันไม่จำเป็นต้องไปหรอก ซูยินดูแลเขาเป็นอย่างดี ฉันไม่อยากไปขัดจังหวะ”

น้ำเสียงฟังดูไม่ดี

หนานซ่งเงยหน้าขึ้นจากดอกไม้และเหลือบไปที่ฟู่ยวี่ " ทำไม หึงเหรอ?"

ฟู่ยวี่จ้องเขม็ง “ใคร ใคร ใคร ใครหึง? อย่าใช้คำนี้มั่วๆ”

ปฏิกิริยารุนแรง ยังจะบอกว่าไม่หึง

หนานซ่งมองไปที่ฟู่ยวี่ ผู้ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหึง

“ฉันไม่ได้หึงจริงๆ!”

ฟู่ยวี่กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “ซูยินไม่ใช่แฟนของฉัน ทำไมฉันต้องหึง? เธออยากดูแลใครก็เรื่องของเธอ”

หนานซ่งพยักหน้า "อืม พูดได้ไม่เลว ฉันเกือบคิดว่านายกับซูยินมีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว”

ประโยคนี้ฟังดูไม่มีอะไร แต่เมื่อฟังดีๆแล้ว ราวกับกำลังแซะ

ฟู่ยวี่รู้สึกว่ามีมีดเย็นเฉียบแทงเข้าไปในหัวใจของเขา

ถึงว่าทำไมซูยินไม่ติดต่อหาเขาเลยเป็นเดือน

เขามึนงงอยู่นาน "เธอตัดใจจากฉันแล้วใช่ไหม?”

“มิฉะนั้นล่ะ จะเก็บนายไว้ทำไม?”

หนานซ่งโยนกรรไกรลงบนโต๊ะ เสียงดัง "ปัง" อย่างคมชัด

ฟู่ยวี่จ้องไปที่กรรไกรและตกตกลึง

สาวน้อยที่ไล่ตามตูดเขาทั้งวัน ตะโกนว่า “พี่โชคลาภ”เสียงยาว “พี่โชคลาภ” เสียงสั้น จะไม่โผล่มาอีกแล้วจริงๆเหรอ?

ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกว่างเปล่าในใจ

*

บนเกาะเล็กๆ ที่มีทัศนียภาพสวยงามตลอดทั้งปี มีนกและดอกไม้กลิ่นหอม

มีความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าเป็นฤดูอะไร

เรียกได้ว่ายวี่จิ้นเหวิน ตายมาแล้ว87วัน เป็นเวลาเกือบสามเดือน

ฤดูหนาวมาถึงที่เมืองเป่ยแล้ว ใกล้จะถึงคริสต์มาสในอีกครึ่งเดือน

ในช่วงสามเดือนที่ผ่านมา เขายังพยายามฟื้นฟูร่างกาย หวังว่าเขาจะลุกขึ้นได้โดยเร็วที่สุด กลับไปเมืองเป่ย กลับไปอยู่ข้างๆหนานซ่ง

“ตื่นแล้วเหรอ? นอนนิ่งๆ เราจะเริ่มฉีดยาแล้ว”

ลั่วอินเดินมาพร้อมกับเข็มในมือ ทันทีที่ยวี่จิ้นเหวินเห็นเข็ม ดวงตาของเขาก็เริ่มสั่นอย่างเห็นได้ชัด

“อย่าดิ้น ถ้าเลือดออกฉันไม่รู้ด้วยนะ”

ลั่วอินขู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นยวี่จิ้นเหวินเบิกตากว้าง ยิ้มอย่างขมขื่นจ้องมองเธอ

เฮ้อ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนลูกสุนัข ดูน่าสงสารจัง?