สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 394

ตอนที่ออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาซูยินยังบวมแดงอยู่

น่าสงสารเหมือนกระต่ายน้อยเลย

รักแรกกลายเป็นแบบนี้ เฮ้อ

เดิมทีหนานซ่งที่รู้สึกปวดหัวกับหลานสาว แต่ตอนนี้มีแค่ความเอ็นดู

เขาบอกว่ารักแรกเป็นสิ่งที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก แต่ก็เจ็บปวดง่ายที่สุด ดีไม่ดีอาจจะทำให้ฝังใจ งั้นคงต้องทำลายชีวิตที่เหลือไปแน่นอน

"คุณน้า" ซูยินเอ่ยเรียกหนานซ่งด้วยเสียงแหบพร่า

"อะไรกันเนี่ย"

หนานซ่งโบกมือให้ซูยิน แล้วดึงเธอมาใกล้ๆ นิ้วมือก็ลากผ่านจมูกเธอเบาๆ "ไหนบอกว่าไม่ชอบแล้วไง ร้องไห้ทำไมล่ะ?"

"หนูโกรธ"

จมูกซูยินแดง "เมื่อก่อนได้ยินเขาพูดว่าจะคบผู้ชายเจ้าชู้ไม่ได้ หนูยังไม่รู้สึกอะไร เพราะยังไงก็กลับตัวกลับใจได้ แล้วผู้ชายที่หน้าตาหล่อก็ดึงดูดผู้หญิงง่ายอยู่แล้ว ก็ถือว่าปกติ แต่ว่า แต่ว่า……"

เธอโกรธจนกระทืบเท้า "แต่ว่าเขาเจ้าชู้เกินไป แฟนเก่าเหมือนหญ้าข้างทาง ขึ้นเต็มไปหมดเลย! ตัดยังไงก็ตัดไม่หมด!"

"บอกเธอตั้งนานแล้ว เธอไม่เชื่อฟังเอง"

หนานซ่งเอ่ย "แม้แต่นกของตัวเองผู้ชายยังห้ามไม่ได้ เธอยังคาดหวังให้เขาห้ามใจตัวเองเหรอ?"

แต่ประสบการณ์ของต่างๆ พูดไปก็แค่นั้น ต้องเจอกับตัวเองถึงจะรู้

พอซูยินได้ยินที่หนานซ่งพูด จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย "นก? นกอะไรคะ?"

"……"

หนานซ่งเม้มปาก ไม่รู้ว่าควรอธิบายคำถามที่ไร้เดียงสาของเธอยังไง

เหยียนยวนหลุดขำ จึงไอเสียงเบา

ซูยินหันมองไปที่เขาด้วยดวงตาไร้เดียงสา เหยียนยวนจึงพูดเปลี่ยนประเด็น "มีคนมาหาเรื่องเราเหรอ?"

จุดสนใจของเด็กเปลี่ยนแปลงง่าย พอพูดถึงเรื่องนี้ซูยินจึงโมโห

"ใช่ค่ะ พวกเธอรวมกลุ่มกันชื่อพันธมิตรแฟนเก่า วิ่งมาไล่ฆ่าหนู ดักหนูในซอยเล็กๆ แล้วเอาแต่เรียกหนูว่าน้องสาว ใครน้องสาวพวกเธอ หนูไม่มีพี่สาวเยอะขนาดนั้น! มีคนหนึ่งยังอยากจะตบหนู โชคดีที่หนูเรียนศิลปะป้องกันตัวมา เลยรับมือได้"

หนานซ่งฉวยโอกาสสั่งสอนเธอ "เมื่อก่อนให้เธอเรียนเธอไม่อยากเรียน ไม่งั้นคงไม่โดนไล่ไปถนนสิบสามเส้นอย่างทุลักทุเลแบบนี้หรอก"

"ถนนสิบสามเส้น"

เหยียนยวนอดพึมพำไม่ได้ "เราวิ่งเก่งจริงๆ"

จุดสนใจที่น่าประหลาดนี้

หนานซ่งกับซูยินจึงหลุดขำออกมา

……

"ร่างกายฟื้นฟูได้ดีนะคะ พี่เหยียน"

หนานซ่งจัดการให้เหยียนยวนไปตรวจ แล้วดูประวัติการรักษาของเขา ซึ่งรู้สึกพอใจกับสภาพร่างกายของเขาตอนนี้มาก

"ถ้าฟื้นฟูเร็วแบบนี้ เดี๋ยวปีหน้าพี่ก็กระโดดโลดเต้นได้แล้วค่ะ"

หนานซ่งยิ้มให้กำลังใจเขา "สู้ต่อไปนะคะ"

เหยียนยวนยิ้มอ่อน "อื้อ"

เห็นปิ่นปักผมข้างหลังศีรษะของหนานซ่ง แววตาเขาก็เบิกโต "ปิ่นปักผมวันนี้ของเธอ เป็นปิ่นปักผมไม้ที่หักเหรอ?"

หนานซ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วจับปิ่นปักผม จากนั้นจึงพยักหน้า "ใช่ค่ะ"

"ซ่อมเสร็จแล้ว?" เหยียนยวนรู้สึกประหลาดใจ

หนานซ่ง "อื้อ"

เหยียนยวนพึมพำ "ไม่คิดเลยว่าปิ่นปักผมที่หักไปแล้ว ยังซ่อมได้อีก"

อารมณ์หนานซ่งซับซ้อน แล้วฝืนยิ้ม "ใช่ค่ะ ฉันก็รู้สึกมหัศจรรย์เหมือนกัน"

ไม่อยากพูดถึงประเด็นนี้อีก เธอจึงเอ่ยย้ำกับซูยินแล้วก็อวิ๋นไห่ ก็เตรียมตัวกำลังจะไปแล้ว ยังต้องไปพิพิธภัณฑ์อีกรอบ

"ช่วงนี้พี่ใหญ่ไปไหนเหรอคะ ไม่มาเหรอคะ?"

เหยียนยวนส่ายหน้า "บอกว่ามีเรื่องต้องเคลียร์ ไม่ได้บอกว่าเรื่องอะไร"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "จริงๆเลย โทรหาเขาก็โทรไม่ติด ฉันคิดว่าเขาแอบกลับประเทศYไปแล้วซะอีก"

ช่วงนี้ลั่วจวินหังไปไหนมาไหนลับๆ น้องๆไม่รู้เลยว่าเขาไปไหน

"โอ๊ย เหนื่อยจะบ้า!"

ลั่วอินลากกล่องใบใหญ่เข้ามา แล้วตบมือตัวเอง

สีหน้าหนานหนิงซงกังวล "คุณระวังเอวด้วย! กล่องหนักขนาดนี้ เรามายกดีกว่า คุณไม่ต้องอวดเก่ง"

"ไม่เหมือนกัน นี่เป็นของที่ลูกเตรียมให้ฉัน เป็นพวกสกินแคร์กับเครื่องสำอาง ต้องระวังมากๆ เดี๋ยวพวกคุณทำแตกจะทำยังไง?" ลั่วอินหวงของมาก แล้วเช็ดเศษดินบนกล่องอย่างระมัดระวัง

ยวี่จิ้นเหวินกับมู่โจวช่วยกันยกกล่องเข้ามา

"คุณระวังหน่อย ค่อยๆยกก็ได้……"

แรงบนมือยวี่จิ้นเหวินฟื้นฟูแล้ว แต่ขายังเดินไม่สะดวก ยังเดินเร็วไม่ได้

หนานหนิงซงเดินมาช่วยพวกเขา ยวี่จิ้นเหวนจึงเอ่ยว่า "ไม่ต้องครับคุณลุงหนาน ผมทำได้ ถือว่าเป็นการออกกำลังกายครับ"

"ไม่เป็นไร"

ลั่วอินรีบเปิดกล่องอย่างอดใจไม่ไหว เอ่ยโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้น "เขาฟื้นตัวเร็ว เดี๋ยวปีหน้าก็กระโดดวิ่งเต้น ไปสู้กับศัตรูได้แล้ว"

ยังจะสู้กับศัตรู โดนศัตรูฆ่ามากกว่า

หนานหนิงซงเช็ดเหงื่อที่ลำคอ เห็นลั่วอินทำท่าทางเหมือนเปิดสมบัติ เลยอดถอนหายใจไม่ได้

"นี่ลูกชายคุณสำคัญ หรือว่าของพวกนี้สำคัญกว่า? อาหังจะมา แต่คุณไม่ให้เขามา บอกว่ากล่องถึงแล้วก็พอ"

"เขาจะมาทำไม ลูกๆคนอื่นยังไม่ได้เจอฉัน ถ้าเขาเจอฉันก่อน ก็ไม่ยุติธรรมกับลูกๆคนอื่นสิ?"

ลั่วอินแกะกล่องไปด้วยแล้วพูดไปด้วย "คุณเป็นคนพูดเอง ต้องยุติธรรมทั้งกับลูกแล้วก็บ้านเล็ก ห้ามลำเอียง"

หนานซ่งขมวดคิ้ว "ผมเคยพูดอะไรบ้าบอพวกนี้เมื่อไหร่?"

"พูดในความฝัน"

ลั่วอินเงยหน้าขึ้น แล้วพูดอย่างทะเล้น "คนอื่นไม่ได้ยิน แต่ฉันได้ยิน"

หนานหนิงซง : แถเก่งจริงๆ

ยวี่จิ้นเหวินดูอยู่ข้างๆ แล้วแอบยิ้มในใจ : พ่อหนานโดนแม่หนานกำไว้ในกำมือจริงๆ

เมื่อไหร่นะ เสี่ยวซ่งถึงจะทำแบบนี้กับเขา?

เขาต้องพยายาม แล้วเอาใจเธอให้เป็นแบบนี้!